Αντίο 2008...

Λοιπόν αυτή την φορά δεν έχουμε ανέραστες κοινωνίες(κάποιο part), δεν έχουμε πράσινα, μπλε, πορτοκαλί και ροζ «άλογα», δεν έχουμε όνειρα. Απλά ένα post για να αποχαιρετίσουμε το 2008....

-Ένταση. Πάθός. Αλλαγές...

-Posts, Ανέραστη Κοινωνία, Όνειρα, Facebook…

-Αποτυχία, Πάτος, και ένα κερασμένο σφηνάκι...

-Γνωριμίες, Γυναίκες, Μελαχρινές, τώρα τελευταία και ξανθές

-Πολιτική, Αλήθεια, Ψέμα, Ζύμωση...

-Τραγούδια, Σκάνδαλα, Pms

-Πολλά, πάρα πολλά άλλα....

Και ανάμεσα σε όλα αυτά εγώ και το blog μου....

Ένα έτος που αναμφίβολα θα μείνει χαραγμένο για πάντα μέσα μου γιατί έγιναν πολλά. Πολλά συγκλονιστικά στην ζωή μου. Δεν είναι της παρούσης. Απλά εύχομαι το 2009 να βάλω σε μια τάξη την ζωή μου και να αρχίσω να περνάω επιτέλους μαθήματα. Αυτά τα λίγα...

Υ.Γ1 Δεν θα ασχοληθώ τώρα με την επικαιρότητα αλλά μετά τις γιορτές με μια πιο καθαρή ματιά των πραγμάτων

Υ.Γ2 Καλές γιορτές σε όλους. Με αυτοσυγκράτηση στα γλυκά και κυρίως στην γαλοπούλα. Κατά τα άλλα χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν και να ευχηθώ το 2009 να φέρει σε όλους ότι επιθυμούν.

4 γράμματα...

Ξαφνικά θυμάσαι...Αναπολείς, σκέφτεσαι, ψάχνεις σε καταχωνιασμένα χαρτιά να δεις τι έγραφες...Αλλά δεν έχεις αντίγραφο. Ήταν ένα και μοναδικό. Το έδωσες. Η τύχη του; Που να ξέρεις ο έρμος; Είναι πολλά που δεν ξέρεις. Είναι πολλά αυτά που ξέρει. Είναι πολλά αυτά που λέγονται πίσω από την πλάτη σου. Και δεν έχεις και πολλούς φίλους.

Κοιμάσαι. Και ονειρεύεσαι. Και ξυπνάς. Και κοιτάς γύρω σου. Παντού πράσινο. Το βλέπεις αλλά δεν το νιώθεις. Το ακούς αλλά δεν το έχεις. Το αναπολείς και μελαγχολείς.... Προσπαθείς να γελάσεις και δεν μπορείς. Προσπαθείς να βρεις αρνητικά αλλά μάταια. Ότι και να δεις δεν σ’ αλλάζει. Είσαι αγύριστο κεφάλι εξάλλου.

Θες να πας να βάλεις βενζίνη. Για να προχωρήσεις. Αλλά μάταια. Άρνηση. Αυτό εισπράττεις. Και αναρωτιέσαι για την επόμενη κίνηση σου. Βλέπεις ένα μήνυμα στο κινητό σου και ψιλομπαίνεις στην ίδια θέση. Ναι έχει δίκιο. Τι να κάνει άλλωστε; Αφού ο μικρός χτύπησε μονάχα έναν με το βέλος. Πας μπροστά. Διασκεδάζεις, ξεφαντώνεις. Βρίσκεις υποκατάστατα. Αλλά μάταια. Τίποτα δεν αναπληρώνει την αυθεντική γεύση, την αυθεντική μυρωδιά, που εσύ δεν αισθάνθηκες ποτέ.

Ακούς τραγούδια. Το ίδιο κάνει. Νομίζεις ότι έτσι είναι η ζωή. Κάνεις λάθος. Βγάζεις μια θεωρία. Στην επιβεβαιώνει κάποιος. Αλλά δυστυχώς διαψεύδεται από αυτό που θες.

Ελπίζεις. Ξανά και ξανά. Δεν σταματάς. Περιμένεις μέχρι τις 2.30. Μάταια. Ακόμα και όταν ο ήλιος ήταν ψιλά δεν ήρθε θα έρθει τώρα; Έτσι λες στο εαυτό σου.

Το παίρνεις απόφαση. Έχει περάσει πολύς καιρός πλέον. 5 και πάμε για τα 6 χρόνια. Αναρωτιέσαι αν κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Μάλλον...

Παίρνεις μια φωτογραφία. Την κοιτάς. Χαμογελάς. Την κρύβεις κάτω από το μαξιλάρι σου. Παίρνεις ένα κομμάτι χαρτί. Κάνεις την πρώτη σου απόπειρα να γράψεις στίχους. Γράφεις, κάτω από την κουβέρτες. Για να μην σε δει η μάνα σου που μπαίνει μέσα στο δωμάτιο για να σου κλείσει το φως και να σου πει καληνύχτα.

Ρωτάς φίλους, γνωστούς. Θέλεις να ξέρεις. Κάτι εμπορικά στιχάκια γίνονται φίλοι σου. Τα ακούς συνέχεια. Νομίζεις ότι λένε την αλήθεια. Ελπίζεις...

Μετά έρχονται οι φίλοι και σου λένε ξεκόλλα. Είναι ψυχροί και εσύ αναζητάς την ζεστασιά. Μάταια. Αλλά έχουν δίκιο. Λες παραιτούμαι! Το έχεις πει χιλιάδες φορές! Τώρα νομίζεις ότι το εννοείς.

Πράσινο. Άπιαστο. Κάτι σαν θρησκεία. Είσαι δογματικός. Κάθε μέρα 4 γράμματα σε ακολουθούν. Ηχούν μέσα στα αυτιά σου.

Και γράφεις. Μπας και γίνει κάτι. Αλλά πιο πολύ το κάνεις για να μιλήσεις. Γιατί είσαι μουγκός.

Αλλά εσύ δεν είσαι σαν του άλλους, τους δήθεν τους μεγάλους. Εσύ είσαι μικρός. Είσαι Δαυίδ και έχεις Γολιάθ μπροστά σου. Αλλά ξέρεις τι είσαι και δεν θέλεις να αλλάξεις. Γιατί εσύ είσαι αγνός.

Ταξιδεύεις αλλά δεν έχεις Ιθάκη. Πηνελόπη;

Μόνο ο Λαέρτης σου έχει μείνει και αυτός σε λίγο θα πεθάνει. Σαν το παλιό σου εαυτό.

Πρέπει να τελειώσεις αυτό το κείμενο. Δεν έχεις πει τίποτα ακόμα...

Τι να πεις; Μπορείς να πεις πολλά αλλά γιατί;

Το γράμμα. Ήταν ποτισμένο. Δεν θα πεις με τι. Ξέρει. Ξέρεις. Ίσως ξέρουν και άλλοι και σε χλευάζουν, σε λοιδορούν. Δεν σε νοιάζει πλέον. Τίποτα δεν σε νοιάζει.

Σχεδίασες πολλά να κάνεις. Μεγάλωσες... Πέρασε καιρός... Μεγάλωσε. Εσύ ωρίμασες. Η πληγή ανοιχτή όμως.

Ηλιοκαμένο. Φεγγαρολουσμένο. Ωραίο. Ζηλευτό. Ερωτεύσιμο. Ναι, πράγματι αληθινό. Ποιος είναι αυτός που έχει τα κλειδιά του θησαυροφυλακίου; Λες ότι θα γίνεις κακός, θα τον κλέψεις , θα συμμαχήσεις με τον διάβολο, εν ανάγκη θα πιστέψεις στο Θεό.

Αλλά δεν υπάρχει για σένα βενζίνη φιλαράκο. Την πάτησες. Τσάμπα έκανες το λάθος. Κακός βγήκες στα πλακόστρωτα δρομάκια. Κακώς το είδες.

Αν δεν ήταν εκείνη η μέρα λες μέσα σου.... Αλλά και πάλι καλύτερα. Έγινες άντρας. Μεγάλωσες. Κατάλαβες.

Σε κάποια άλλη ζωή ίσως. Εκεί ναι, εδώ όχι. Και δεν ξέρεις και από λατινικά να πεις κανένα ωραίο ρητό. Αλλά και αυτά που ξέρεις δεν φτάνουν. Κάποιοι έχουν πολύ λιγότερα. Αυτοί σε νικούν

Άπιαστο. Το βλέπεις κάθε μέρα. Ήρθε η ώρα να κλίσεις τον διακόπτη. Θες να φύγεις αλλά σε ακολουθεί ενώ σου λέει φύγε ωσάν να είχε μιλιά.

Διψάς. Αλλά το νερό είναι πικρό.

Μαύρη ζωή λες. Και τότε βλέπεις το πράσινο. Και χαμογελάς. Σκέφτεσαι εκείνη τη μέρα που το είχες δίπλα. Έστω και για λίγο. Δεν το άγγιξες καν. Ίσως φοβήθηκες...

Και αναρωτιέσαι. Αλλά δεν μπορείς να φανταστείς διαφορετικό τέλος. Λες τέσσερα...., λες και άλλες 2 χιλιοειπωμένες λέξεις και κλίνεις τον φάκελο.

Το στέλνεις. Αυτή την φορά δεν θες απάντηση. Ούτε τότε ήθελες. Γιατί ήξερες...

Και κλείνεις το μάτι σε εκείνο το αστέρι που έπεσε. Ξέρεις ούτε και αυτό θα σου κάνει την ευχή. Την έχεις κάνει εκατοντάδες φορές. Την ίδια ευχή...

Ξεμπερδεύεις σιγά σιγά. Έφτασε η ώρα λες. Και πας για ύπνο. Αυτό είναι επικίνδυνο όμως. Ξέρεις λίγα νομικά όμως. Και αυτά σου λένε ότι κανένας δεν θα σε κατηγορήσει στο ύπνο σου. Εκεί μπορεί να έχεις ότι θέλεις.

Δεν θέλω να ξυπνήσω ποτέ! Αναφωνείς!

Μα στην ζωή ήρθες για να ζήσεις. Ξυπνάς, δεν έχει σημασία τι όνειρο είδες. Βάζεις καφέ στο φλιτζάνι. Δεν πειράζει που έχεις κενό μέσα σου. Δεν πειράζει πλέον που δεν έχεις σκοπό. Φοράς την ζακέτα σου. Κρυώνεις. Βγαίνεις έξω. Ο ουρανός είναι μαύρος.... Βρέχει... Και εσύ θέλεις βενζίνη για να κινηθείς. Αλλά δυστυχώς δεν μπορείς να φτάσεις μέχρι το βενζινάδικο. Σκας ένα χαμόγελο. Διαγράφεις τα πάντα. Προχωράς κάτω από καταρρακτώδη βροχή! Είσαι ευτυχισμένος! Δεν ξέρεις γιατί.

Γυρνάς σπίτι πριν την δύση του ηλίου. Δεν έχεις μπαλκόνι για δεις το ηλιοβασίλεμα. Δεν έχεις ουρανό για να δεις τα αστέρια.

Και λες 4 γράμματα, και λες 2 λέξεις...

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου...

Από ένα blog σαν και αυτό δεν θα μπορούσε να λείπει αυτή την περίοδο και ένα αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο, 35 χρόνια μετά την ιστορική εξέγερση.

Λοιπόν ακολουθούν τα παρακάτω links που είναι περισσότερο από μένα αρμόδια να παραθέσουν τα γεγονότα:

http://www.sansimera.gr/archive/articles/show.php?id=190&feature=Eksegersi_Polytexneiou

http://tovima.dolnet.gr/front_page.php?fyllo=14011&section=I

http://www.fotoartmagazine.gr/history/istorika_afieromata/polytexneio/index.htm

http://www.hri.org/MPA/gr/other/17_11/

Επίσης ακολουθούν και κάποια videakia από το youtube. Σίγουρα μπορείτε να βρείτε και άλλα.

Εγώ να κάνω ένα τελευταίο σχόλιο. Επειδή πρέπει να λέμε και τα πράγματα με το όνομα τους. Το τι έγινε τότε όλοι λίγο πολύ το ξέρουμε...Το τι γίνεται σήμερα πάλι λίγο πολύ το ξέρουμε. Και τότε η εξέγερση από λίγους έγινε οπότε δεν χρειάζεται να αρχίζω να αναθεματίζω εναντίων των ακροδεξιών, ορισμένων δεξιών, της ξανθιάς δαπίτισας που πανηγυρίζει πάνω στο έδρανο επειδή κέρδισε την Γενική Συνέλευση, ούτε από τους δήθεν επαναστάτες με τα ευφάνταστα status στο facebook. Το αν είσαι σκεπτόμενο άτομο και το αν επιζητείς αλλαγή το δείχνεις κυρίως με τον τρόπο ζωής σου και δράσης σου και όχι με την ταμπέλα του τάδε «αριστερού» σχηματισμού που θέλησες από μόνος σου να φέρεις. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι ότι τότε υπήρχαν περισσότεροι επαναστάτες και τώρα λιγότεροι. Το ζήτημα είναι ότι σήμερα υπάρχουν λιγότεροι σκεπτόμενοι νέοι. Και αυτό γιατί το όλο σύστημα εκεί αποσκοπεί. Στο να μην σκέφτεσαι...

Λυπάμαι πραγματικά για την κατάντια τις σημερινής Νεολαίος. Λυπάμαι που από τα 250 άτομα στο τμήμα μου ζήτημα τα 50 να ασχοληθούν έστω και με κάτι που έχει σχέση με το Πολυτεχνείο(π.χ συμμετοχή στην πορεία, στις εκδηλώσεις). Λυπάμαι που τα μπουζούκια είναι προτεραιότητα κάποιων....Λυπάμαι που κάποιοι το παίζουν επαναστάτες...Λυπάμαι που είμαστε τόσο κώλοΈλληνες...Αλλά είμαι περήφανος που έστω κάποιοι φίλοι μου και άτομα τα οποία επέλεξα και με επέλεξαν να συναναστρέφομαι έχουν κάτι να πουν πάνω στο θέμα του Πολυτεχνείου...

Τέλος πάντων εγώ δεν θα κλίσω με τις κλασσικές ατάκες που λέμε αυτή την περίοδο για να θυμηθούμε το Πολυτεχνείο. Απλά θέλω να πω σε όσους διαβάζουν αυτό το blog να είναι πάντα ρεαλιστές και να ζητάνε πάντα το αδύνατο...Όπως έκαναν τότε...

7 Αλήθειες...

Μετά από την πρόσκληση της oneiroparmenh(ς) συμμετέχω στο παιχνίδι της.

Λοιπόν 7 αλήθειες για μένα:

1) Κατά βάθος είμαι καλό παιδί αν και τώρα τελευταία έχω χαλάσει...Τις προάλλες βρήκα ένα τσαντάκι γεμάτο χαρτιά και κάρτες πήρα την αστυνομία και το παρέδωσα σε κάτι Ζητάδες. Τώρα αν έφτασε ποτέ στον ιδιοκτήτη ένας Θεός ξέρει...Εγώ μια φορά προσπάθησα.

2) Είμαι Παναθηναϊκός. Έχω και διαρκείας! Παλιά ήμουν πιο φανατικός...

3) Είμαι ψιλοαριστερός...Γενικά ι ιδεολογία μου προς τα εκεί τείνει. Είμαι μικρός, ακόμα ψάχνομαι. Πάντα θα ψάχνομαι...Θέλω να διαβάσω περί αναρχικής ιδεολογίας...Προσδιορίζω τον εαυτό μου ως σοσιαλδημοκράτη.

4) Μου αρέσει να προκαλώ και να ερίζω πολλές φορές...Ε ελάττωμα είναι αυτό...Μάλλον...

5) Με έχουν επηρεάσει 2-3 γυναίκες στην ζωή μου και έχω αλλάξει ολόκληρη την κοσμοθεωρία μου από τα συμπεράσματα που έβγαλα.

6) Αντέγραψα από την Νάνσυ στην Πανελλαδικές στις ΑΟΔΕ. Αλλιώς αντί για 18,5 θα έπαιρνα 12. Νάνσυ σε ευχαριστώ!

7) Λέω ψέματα. Κατά καιρούς πολλά ψέματα. Και αυτό γιατί με την αλήθεια και τον σταυρό στο χέρι δεν πάει κανείς μπροστά. Γιατί η κοινωνία μας είναι ανέραστη...Εδώ όμως λέω αλήθεια...

Βreathless and sleepless

Καλησπέρα! Το προηγούμενο post έσπασε κάθε ρεκόρ αναγνωσιμότητας και σχολίων...Να ήταν άραγε το περιεχόμενο η οι συγκυρίες τις στιγμής...Ίσως και τα 2. Τέλος πάντων έχω πολλά να γράψω αλλά δεν έχω χρόνο...Έχω και πολιτικά κείμενα τα οποία τα ετοιμάζω καιρό...Ίδωμεν...Λοιπόν σήμερα δεν θα γράψω κάτι καινούργιο απλά θα υπενθυμίσω 2 παλιότερα μου κείμενα...

http://akoinonia.blogspot.com/2008/02/blog-post_14.html

http://akoinonia.blogspot.com/2008/06/blog-post.html

Δεν λέω ότι τα κείμενα μου διεκδικούν δάφνες ποιότητας και ότι τα συμπεράσματα τους παραμένουν πάντα επίκαιρα απλά μερικές σκέφτομαι το ίδιο όπως παλιά...Όπως συμβαίνει τώρα...

Όσο αναφορά το πρώτο κείμενο έχουμε πει: Οι γυναίκες δεν ξέρουν τι θέλουν...Δεν έχω κάτι άλλο να πω...
Όσο αναφορά το 2ο κείμενο, επίσης δεν έχω να πω κάτι εκτός από το να το διαβάσετε...(Για όσους δεν ξέρουν πατάμε πάνω στο link...)

Αυτά από έναν blogger o οποίος είναι breathless and sleepless τώρα τελευταία...

Bonus videakia...


But you were always pretty reckless with your love...

Have you ever loved someone?
Hard to find
Have you ever loved someone?
Could you ever love someone?

Ohnoooo ...........

Υ.Γ Το νόημα του post είναι να ξαναδιαβαστούν τα 2 παραπάνω κείμενα. Κάντε το!
Thanks a lot!!!!

Παρατηρώντας μια ανέραστη κοινωνία(μέρος 4ο)

Έχω καιρό να ασχοληθώ με την ανέραστη κοινωνία...Τι άλλαξε μορφή; Άλλαξες εσύ; Κάποιοι θα θέσουν τα παραπάνω ερωτήματα και εγώ θα απαντήσω πως όχι. Απλά παρατηρώ...Συνεχίζω να παρατηρώ...Και πειραματίζομαι...Επίσης κάνω πράγματα τα οποία είναι αντίθετα των πιστεύω μου...Απλά για να επιβεβαιώσω της θεωρίες μου...

Έρωτας, έρωτας, έρωτας...Όνειρα, όνειρα, όνειρα...Μπλα, μπλα ,μπλα...Αναλύσεις και κάψιμο εγκεφαλικών κυττάρων. Ποιος βρήκε τον έρωτα και τον έχασε κάποιος άλλος; Που υπάρχει έρωτας; Εγώ ξέρω τον Κώστα με την Γωγώ θα πει ο Πέτρος...Εγώ ξέρω την Αγγελική με τον Γιώργο θα πει η Μαρίνα...Ναι και εγώ ξέρω άλλες 10 περιπτώσεις...Αλλά αυτός δεν είναι έρωτας...Αυτός είναι σε γουστάρω με γουστάρεις...Στην καλύτερη περίπτωση...Έχει ακούσει κανένας τον τελευταίο καιρό να λέει είμαι ερωτευμένος; Μπα....Όλοι λένε σε γουστάρω...Στην καλύτερη μου αρέσεις...Α, και αν πουν είμαι ερωτευμένος είτε το λένε για να βάλουν τρικλοποδιά και να ρίξουν τον άλλο είτε επειδή έχουν καιρό να...
Επίσης υπάρχουν και οι κατά φαντασίαν ερωτευμένοι, υπάρχουν οι ηθοποιοί(ειδικά αυτοί είναι πολυ καλοί, να φανταστείτε ξέρω έναν ηθοποιό που προσποιείται εδώ και ένα εξάμηνο) και διάφοροι άλλοι που επιβεβαιώνουν τις θεωρίες μου...Όλοι εκτός από μια κοπέλα...

Συμβουλή προς το αγόρια και ερώτηση προς τα κορίτσια....
Μην το παλεύετε, απλά πηγαίνετε σε πάρτυ και όλο και κάποια θα ρίξετε...
Εσείς βρε κορίτσια πως γίνεται να το παλεύει κανείς πολύ καιρό μαζί σας , να σας κυνηγάει, να σκαρφίζεται ένα σωρό τεχνάσματα για να σας κάνει να υποκύψετε και στο τέλος εσείς να βρίσκεται τον πρώτο τυχόντα σε ένα πάρτυ; Και το κάνετε και χωρίς να έχετε πιει...

Οπότε τέρμα το κάψιμο, τέρμα οι ανούσιες συζητήσεις του στυλ και τι να κάνω και τις να τις πω και μου είπε και μου έστειλε...Απλά βγείτε...Σε μπαράκια οπουδήποτε...

Και αγόρια μην κομπλάρετε...Πλέον κερνάνε και τα κορίτσια σφηνάκια στα μπαρ...Ξέρω έναν γνωστό μου που του έτυχε...Και δεν ήταν και άσχημη...Κάλη περίπτωση μάλιστα...Αλλά εντάξει μην καταντήσετε εκεί...Εσείς πρώτοι...Στην τελική μπορεί να χαλάσετε και Κανά 100ερω και να φάτε μερικές χυλόπιτες...Μην ανησυχείτε όμως κάποια θα πέσει...

Υπάρχουν εκατομμύρια ήδη γυναικών και μόνο 2 είδη αντρών:
Αυτοί που σκίζουν τα καλσόν και αυτοί που γράφουν τις σημειώσεις...
Εγώ προφανέστατα ανήκω στην κατηγορία που γράφει τις σημειώσεις...Ε Δέσποινα;

Λοιπόν είναι μία κοπέλα που δεν μου επιβεβαιώνει τις θεωρίες...Ξανθιά με ωραία μάτια....Τις αρέσουν λέει τα κακά παιδιά...Αλλά δεν θέλει λέει να την απατάνε...Μα καλή μου πως γίνεται να είναι ο άλλος τσογλαναράς και να μην σε κερατώνει κιόλας; Αν δεν το έκανε δεν θα ήταν κακό παιδί και δεν θα σου άρεσε...Είπαμε άβυσσος η ψυχή των γυναικών...Και ειδικά αυτών που τις παράτησε κάποιος κάποτε...Ο επόμενος και μελλοντικός πρώην πληρώνει τα σπασμένα...

Λοιπόν σκέφτομαι να κάνω το εξής...Να πάω σε να μπαρ και να κεράσω σφηνάκια...Εύκολο! Το βράδυ θα είμαι κομπλέ...Αλλά δεν μου αρέσουν τα εύκολα...Πάμε σε κάτι δύσκολο...Να ρίξει κανένας την Αγγελική...Πως να την ρίξεις αυτήν; Ξανθιά με γαλάζια μάτια...Ούτε ο Jude Law δεν την ρίχνει αυτή...Μήπως αν πιάσεις φίλη την καλύτερη της φίλη; Βοηθάει αυτό! Όσοι το κάνανε πετύχανε...Μήπως να την φτύσεις; Μπα...Μπορεί όμως...

Αν θα μπορούσα να ερωτευτώ την Αγγελική και την Δέσποινα; Ναι..
Αν θα μπορούσα να ερωτευτώ την Δέσποινα και την Αγγελική; Όχι.

Σας μπέρδεψα; Οκ! Πάμε άλλη μία...Το ερώτημα τίθεται ως εξής...Θα μπορούσαν να με ερωτευτούν αυτές; Η απάντηση είναι προφανώς και Ναι. Εμένα όμως μου αρέσουν οι μελαχρινές...

Λοιπόν λέω να γράψω στο Σε είδα...Αλλά να γράψω κάτι κουφό...Π.χ σε είδα στην Ασοεε στο προαύλιο...Αυτή που θα εμφανιστεί αν εμφανιστεί ποτέ καμία θα ψάχνει τον αληθινό έρωτα...Και δεν θα είναι και πολύ όμορφη! Αλλά θα είναι ενδιαφέρουσα περίπτωση....Θα είναι μια κοπέλα η οποία πιστεύει στον πρίγκηπα, πιστεύει στα παραμύθια...Αλλά εγώ θα της το χαλάσω..Θα της πω hellooo γλυκιά μου ανέραστη κοινωνία you know ? Μπας και την βάλω στον ίσιο δρόμο και αυτήν...


Όπως λέει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ευτυχώς που δεν χάθηκε ο έρωτας ευτυχώς που υπάρχουν πουτάνες...Και δεν αναφέρομαι μόνο στις κοπέλες στην Φυλής...

Λοιπόν έχω στο μυαλό μου τα εξής:

Καλή κοπέλα
Έξυπνη
Μέτρια όμορφη
Ξεχωριστή
Ερωτεύσιμη
Μοναδική


Και καταλήγω πάντα να καίω εγκεφαλικά κύτταρα για
Κακές κοπέλες
Χαζές
Όμορφες
Συνηθισμένες
Ανέραστες
Κοινες


Τις πταιει; Η Βίκυ! Η οποία μου έχει δώσει, μισό να θυμηθώ.....(7-8) χυλόπιτες...Ποιος άλλος; Εγώ...Τι να κάνω; Να κάτσω στα αυγά μου; Μπα θα στείλω λουλούδια σε μια μικρή ξανθιά...Η να στείλω και στην Βίκυ; Μπα λέω να πάω σε ένα μπαρ...Μπα...Ρε μήπως τελικά η Άννα Ρίζου στην ομώνυμη διαφήμιση του ΟΠΑΠ να ήταν off-side; Το βρήκα ! Θα ερωτευτώ μία που ξέρει τι είναι το off-side…Αλλά μήπως είμαι ήδη ερωτευμένος; Μήπως είμαι 24 ώρες την μέρα, 365 μέρες τον χρόνο; Προφανώς και ναι! Μην βιαστείτε να πείτε ότι εγώ δεν ξέρω τι θέλω...Λοιπόν 365 μέρες είπαμε...Θα ήθελα να ευχαριστήσω δημόσια όσες με κάνουν να είμαι ερωτευμένος 365 μέρες το χρόνο...Μου αρέσει αν και πολλές φορές πονάει...Σας ευχαριστώ λοιπόν...Μερικές το ξέρουν, άλλες πάλι όχι...Μερικές το υποψιάζονται...Άλλες νομίζουν ότι είμαι ενώ δεν...Επίσης μετά το ευχαριστώ θα ήθελα να πω ένα μεγάλο συγνώμη σε όσες(πρέπει να είναι πολύ λίγες) απογοήτευσα ή δεν ένιωσα ότι ένιωσαν αυτές για μένα...Θα βρείτε κάποιον καλύτερο από έναν απλό blogger που γράφει θεωρίες...Ελπίζω εγώ να μην αναθεωρήσω μετά και τρέχω και δεν φτάνω...Άρε timing τι μας κάνεις...

Λοιπόν υπάρχει μια ξανθιά μικρή που δεν μου επιβεβαιώνει τις θεωρίες και με έχει νευριάσει...Αλλά που θα πάει κάτι τις επιβεβαιώσω και αυτής...

Πολλοί θα με πουν τρελό...Ότι έχω καεί...Οκ επειδή εγώ έχω καεί πηγαίνετε εσείς σε ένα μπαρ να βρείτε τον έρωτα της ζωής σας ή βάλτε φίλους να σας κάνουν κονέ ή φτιάχτετα μεταξύ σας γιατί δεν πάει άλλο...Λοιπόν. Τώρα είμαι ερωτευμένος και αγαπάω για αυτούς που θέλουν να μάθουν...Βέβαια το αν λέω αλήθεια η ψέματα λίγοι μπορούν να καταλάβουν...Φάσκω και αντιφάσκω;

Δεν ηρεμώ αν δεν γίνει το εξής...Να πέσει μία κοπέλα και να με ερωτευτεί η οποία πιο πριν δεν ήθελε ούτε να με ξέρει...Δεν το έχω καταφέρει ποτέ αυτό...

Μου φαίνεται ότι αυτό το post δεν είναι και πολύ καλό...Δεν μου αρέσει...Τελικά μήπως μου φταίνε τα πάντα; Γιατί δεν ζω απλά; Γιατί επιχειρώ το αδύνατο; Γιατί απλά στα όνειρα μου δεν χωράνε κομπάρσοι αλλά μόνο πρωταγωνιστές...Γιατί τα όνειρα μου δεν είναι νταβατζιλίκι κανενός...Γιατί στα όνειρα μου κάνω ότι γουστάρω...

Λοιπόν μικρή αναγνώστρια, εσύ που θα δεις το pm στο msn μου και χωρίς να μου το πεις θα μπεις να διαβάσεις το blog μου έχω να σου πω κάτι...Σ’ αγαπώ...Θες άλλη μία; Οκ. Ποτέ μου δεν σου είπα αυτές τις λέξεις γιατί είμαι δειλός...Σ΄ αγαπώ...Και ξέρεις κάτι, όσες ανασφάλειες και αν έχεις όσο και να ρωτάς τις φίλες σου, εγώ είμαι εδώ ερωτευμένος μαζί σου...Εδώ που τα πλήκτρα παίρνουν φωτιά στις 2.26 το πρωί(χτες) δηλώνω...Είμαι ερωτευμένος μαζί σου...Για ποια χτυπάει η καμπάνα; Δεν ξέρω...Βρείτε το...Τώρα εσύ αν δεν είσαι; Αν δεν με βλέπεις ερωτικά; Αν τα πράγματα είναι περίεργα; Αν με αγαπάς; Αν είσαι full ερωτευμένη μαζί μου; Πήγαινε σε ένα bar παράγγειλε ένα ποτό και περίμενε...Περίμενε τον πρίγκιπα....Γιατί εγώ έχω να κάνω κάτι...Έχω να ονειρευτώ την επόμενη πρώην και την χτεσινή νυν...Έχω να πάω ένα ταξιδάκι μέχρι τα αστέρια...Έχω να φέρω ένα δώρο σε κάποια...Το γαλάζιο άρχισε να γίνεται το αγαπημένο μου χρώμα...Το ίδιο και το ροζ...Με το μοβ είχα ανέκαθεν καλή σχέση αλλά το ξανθό μπήκε για τα καλά στην ζωή μου...Βέβαια το μαύρο είναι πάντα το χρώμα που με προσδιόριζε...Βέβαια ευτυχώς που δεν είναι μαύρα τα όνειρα μου...

Τι αξία έχει ένα βλέμμα; Τι αξία έχει ένα κείμενο σαν και αυτό; Τι αξία έχει μια ακόμα ερωτική ιστορία;

Η ανέραστη κοινωνία δεν αλλάζει...Είναι εδώ...Δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ ακόμα και την ημέρα που θα λέω σ’ αγαπώ με όλη μου την ψυχή...Γιατί; Γιατί κάπου αλλού, κάποιος θα πονάει, κάποια θα κλαίε...Για να ευδοκιμήσει ένας έρωτας πρέπει να αποτύχει ένας άλλος...Happy end δεν έχουν πλέον ούτε τα παραμύθια...

Άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων....Πάω για ύπνο γιατί δεν αντέχω να είμαι ξύπνιος την ώρα που κάποιοι άλλοι θα ψάχνουν τι και πως...Λέω να κάνω την επανάσταση μου...Να γράψω ένα γράμμα ή να πάω και να φωνάξω μπροστά σε 100 άτομα (.....) Σ’ αγαπώ...Μπα...Ας πάω καλύτερα για ύπνο...Το πιο δύσκολο είναι να βρεις μια ατάκα για να πεις αντίο...Άσε που μετά από αυτό το post θα έχω να δώσω εξηγήσεις...Σε πολλούς...Μαύρο φίδι που μ’ έφαγε...Οϊμέ...Είπα πουθενά μέσα στο κείμενο το δεν σε γουστάρω; Έβγαλα πουθενά τον εγωισμό μου ή άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να αποκαλύπτει τις αδυναμίες του; Χα χα, άμοιροι άνθρωποι τόσοι ώρα ξέρετε ποιος σας μιλάει; Που να ξέρετε και εσείς...Λοιπόν αναγνώστη, αναγνώστρια αυτού του blog, για να βγάλεις άκρη πρέπει να το διαβάσεις άλλη μια φορά τουλάχιστον...Ξέρω, ξέρω πως αν το κανείς θα σου χρωστάω χάρη...Για αυτό σας αγαπάω όλους...Πιο πολύ από τον εαυτό μου...Αλλά αναγνώστη πρόσεχε μήπως σε ερωτευτώ και έχεις πρόβλημα μετά...Και σε δίνω στεγνά μέσα από το blog μου...


Αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα...Έχω κλάψει μία και μόνο φορά στην ζωή μου...Όταν πέθανε ο παππούς μου...Ο αδερφός του παππού μου του Γιαννη...Η ανέραστη κοινωνία του στέρησε πάρα πολλά και θεωρώ κυρίως τον έρωτα...Αν και εκεί στα βουνά με τα λιγοστά πρόβατα του, την μικρή ξύλίνη φλογέρα του και την διαπεραστική του φωνή έφτιαχνε τραγούδια για εκείνη...Για εκείνη που ποτέ δεν ήρθε...Και καθώς έπεφτε ο ήλιος και έπρεπε να γυρίσει σπίτι έκλεινε για λίγο τα μάτια του και ονειρευόταν...Και έλεγε από μέσα του...Δεν μπορεί θα υπάρχει και για μένα λίγος έρωτας...Και όταν γύρναγε στο φτωχικό του και έπεφτε κουρασμένος στο ντιβάνι του δεν σκεφτόταν τίποτα...Απλά ήλπιζε να ξημερώσει ένα καλύτερο αύριο...Και την επόμενη μέρα καβαλούσε το Λάη ανέβαινε στο βουνό και πριν ο ήλιος αρχίσει να καίει φώναζε με όλη την δύναμη της ψυχής του...Γιατί; Και τότε ο Λάης τον κοιτούσε μέσα από το ένα γαλάζιο μάτι και από το ένα πράσινο και ήταν σαν να του έλεγε...Γιατί σε αυτόν τον κόσμο ήρθαμε για να ζήσουμε αφεντικό όχι για να ευτυχίσουμε...Και ο παππούς ο Κώστας τον καταλάβαινε και το απόγευμα πήγαινε και γλεντούσε μαζί με όλο το χωρίο κάτω από τους ήχους της φλογέρας...Γιατί ήταν ο καλύτερος άνθρωπος του χωριού...Όλοι το έλεγαν.....Παππού να ξέρεις ότι η ανέραστη κοινωνία δεν θα αλλάξει ποτέ... Παππού να ξέρεις ότι η ανέραστη κοινωνία δεν δέχεται ονειροπόλους...Παππού σου ζητάω συγνώμη που δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό...Παππού σχώρα με που δεν μπορώ να είμαι σαν και εσένα...Η μήπως τελικά είμαι ακριβώς σαν και εσένα; Παππού δεν θα ζητήσω την βοήθεια σου...Εκεί ψηλά έχεις να κάνεις άλλες δουλείες...Πες και στο σύμπαν ότι δεν θέλω να συνωμοτήσει ποτέ για μένα... Καληνύχτα Παππού...

Ο Φορτίνο Σαμάνο...

Μπορεί ένα τραγούδι να σου φτιάξει την διάθεση και να σε συγκινήσει ταυτόχρονα; Μπορεί να σε κάνει να ταξιδέψεις ενώ είσαι ακόμα εδώ;

Άκουσα πριν λίγο αυτό το τραγούδι από τον καινούργιο δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο ραδιόφωνο, και από τότε το έχω ακούσει πάρα πολλές φορές...Είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό! Είναι από τα καλύτερα τραγούδια ever! Είναι εκπληκτικό! Φεύγω και πάω να αγοράσω το cd…

Πάμε πρώτα τους στίχους...

Στίχοι: Παπακωνσταντίνου Θανάσης
Μουσική: Παπακωνσταντίνου Θανάσης
Ερμηνευτές: Σαββόπουλος Διονύσης, Παπακωνσταντίνου Θανάσης (Ντουέτο )

Ο Φορτίνο Σαμάνο καπνίζει και σκέφτεται:
«Είμ' ό,τι δεν έζησα. Είμαι η βροχή που θα 'ρθει
να δροσίσει άγνωστων γυναικών το κορμί.
Βράδυ, στα κρεβάτια τους, θα στενάζουν ξαναμμένες:
«Ποιος Σαμάνος έφερε τούτη τη βροχή;»

Ο στρατιώτης με τ' όπλο σημαδεύει και σκέφτεται:
«Με μια κίνηση απλή θα του κλέψω ό,τι έχει ζήσει.
Είμαι ένας μικρός θεός, είμ' ένα στοιχειό.
Πάνω από το αίμα του, αύριο εδώ, την ίδια ώρα,
ερπετά θα σέρνονται, όπως κάνω κι εγώ».

Το τελευταίο τσιγάρο κι εκείνο σκέφτεται:
«Θα γίνω γέλιο να κρυφτώ σε παιδιά που ξεφαντώνουν.
Ο καιρός θα χάνεται, ώσπου κάποιο απ' αυτά
θα φωνάξει liberta! Kι όπως θα κοιτάει τις κάννες,
θα βρεθώ στα χείλη του σαν τσιγάρο ξανά».

Πάμε τώρα το videaki….


Η ιστορία έχει ως εξής. Ο Θανάσης βλέπει μια σειρά από φωτογραφίες οι οποίες θεωρούνται οι κορυφαίες του φωτορεπορτάζ. Θεωρεί την πιο πάνω φωτογραφία υπερτιμημένη...Μετά όμως διαβάζει την λεζάντα που λέει «Ο Φορτίνο Σαμάνο καπνίζει το τελευταίο τσιγάρο πριν από την εκτέλεσή του. Βλέπουμε, σημείωνε ο βραζιλιάνος φωτογράφος Σαλγκάδο(ο οποίος πρόσθεσε την λεζάντα κάποια χρόνια πριν), έναν άνθρωπο σε ειρήνη με τον εαυτό του και με τον θάνατο». .
O εικονιζόμενος είναι ένας Μεξικανός υπολοχαγός του Εμιλιάνο Ζαπάτα, που εκτελέστηκε το 1917 από τον ομοσπονδιακό στρατό. Δευτερόλεπτα πριν την εκτέλεσή του ζήτησε ένα τσιγάρο και πόζαρε ακουμπισμένος σε ένα πέτρινο τοίχο, χαμογελώντας άφοβα στο φακό του Agustin Victor-Casasola. Δεν ξέρουμε τίποτα για τον Σαμάνο. Το μόνο που έχουμε είναι η φωτογραφία του. Τον καιρό εκείνο ο Εμιλιάνο Ζαπάτα είχε κηρύξει επανάσταση ενάντια στον πρόεδρο του Μεξικό, Ντίαζ. Κατάφερε, από τις λίγες ιστορικές γνώσεις που έχω, κάποια πράγματα. Αυτό που δεν ξέρω είναι, αν κατάφερε αυτό που κατάφερε ο Σαμάνο, χωρίς όπλα, χωρίς λόγια, μόνο με μια φωτογραφία...



Η πιο πάνω φωτογραφία εμπνέει τον Θανάση και αρχίζει και πλάθει την δικιά του πολύ ωραία ιστορία. Βάζει στο ρόλο του πρωταγωνιστή τρία πρόσωπα. Τον Φορτίνο Σαμάνο, το στρατιώτη, και το τσιγάρο του Σαμάνο. Το αποτέλεσμα ένα εκπληκτικό τραγούδι. Ακολουθούν και άλλα. Όλα αυτά γίνονται ένας δίσκος...
Στο τέλος φτάνει να δώσει στο δίσκο του το όνομα «Σαμάνος»

Αναμφισβήτητα ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι από τους λίγους αυθεντικούς και συνάμα τόσο ταλαντούχους τραγουδοποιούς της εποχής μας. Κάθε του τραγούδι σε κάνει να ταξιδέψεις και να ονειρευτείς που εν τέλει αυτό είναι το νόημα της μουσικής κατά την ταπεινή μου γνώμη. Ο Θανάσης έχει καταξιωθεί τα τελευταία χρόνια όχι μόνο στα μάτια των συναδέλφων του και στο χώρου της μουσικής αλλά κυρίως στο κοινό. Σε αυτό βέβαια έχει συμβάλει και η στάση που κρατάει απέναντι στον κόσμο. Με απλότητα και δίχως ίχνος μεγαλοϊδεατισμού δέχεται τα μηνύματα των θαυμαστών του. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή ήταν η πρώτη συμμετοχή του Διονύση Σαββόπουλου ως κύριου ερμηνευτή σε δίσκό άλλου καλλιτέχνη, πράγμα που καταδεικνύει ακόμα περισσότερο το μεγαλείο αυτού του καλλιτέχνη που λέγεται Θανάσης Παπακωνσταντίνου...


Η απαλή μελωδία, η φωνή του Διονύση Σαββόπουλου, η εύστροφη συμμετοχή του Θανάση στο τραγούδι κάνουν το τραγούδι όχι μόνο άξιο προσοχής αλλά ένα ερέθισμα μου τείνει να σε κάνει να αλλάξεις τρόπο ζωής. Δεν ξέρω, αυτό το τραγούδι με συγκίνησε... Μου άρεσε πολύ.... Ίσως να φταίει το γεγονός ότι στίχοι με το έντονο ιδεολογικό-πολιτικό υπόβαθρο αποτελούν έναν ύμνο στην ελευθερία και τη ζωή...Ίσως πάλι να φταίει το γεγονός ότι βάζω τον εαυτό μου στην θέση του Σαμάνο...

Περί πολιτικής επικαιρότητας...

Λοιπόν ας κάνουμε και ένα σοβαρό σχόλιο σε αυτό το blog για την πολιτική...

Κόμματα...
-Όπως βλέπουμε η κυβέρνηση περνάει την μεγαλύτερη κρίση της από τις πρώτες εκλογές του 2004. Το «σεμνά και ταπεινά» με το οποίο ανέβηκε η κυβέρνηση έχει πάει περίπατο. Σκάνδαλα και πάλι σκάνδαλα. Κουμπάροι, ομόλογα, υποκλοπές και τώρα νοθεία στην κοινοβουλευτική διαδικασία καθώς και μονή Βατοπεδίου...Τα ίδια και τα ίδια. Όμως η κυβερνητική παράταξη έχει σίγουρη την λαϊκή βάση που την στηρίζει δεκαετίες τώρα και προχωρά. Για να δούμε πόσο θα αντέξει...

-Στο ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι επίσης τα ίδια. Ουσιαστικά χωρισμένη στα 2 η «δημοκρατική παράταξη» με τους πολέμιους όμως του Γ.Παπανδρέου να έχουν προσωρινά σιωπήσει. Το κόμμα προσπαθεί να κάνει αντιπολίτευση με συστράτευση της Νεολαίος και καίριες παρεμβάσεις στο πολιτικό σκηνικό. Όμως είναι φανερό ότι τα ΜΜΕ δεν νοιάζονται. Το MEGA και τα συγκροτήματα Λαμπράκη και Μπόμπολα(ΝΕΑ, ΒΗΜΑ, ΕΘΝΟΣ) ακολουθούν χαλαρή αντιπολιτευτική τακτική. Έχουμε φτάσει σε σημείο το ΠΑΣΟΚ να «ελπίζει» στις φιλότιμες προσπάθειες των Ευαγγελάτου στο ΑΝΤ1, Μακρή στο ALTER και Βερύκιου στον ALPHA! Η όποια σοβαρή, αληθοφανής και λιγότερο συμφεροντολογίστικη αντιπολίτευση γίνεται από την Ελευθεροτυπία...

-Στα υπόλοιπα κόμματα πάνω κάτω τα ίδια. Το ΚΚΕ έχει την σταθερή βάση του και ο ΛΑΟΣ αναλώνεται σε εθνικιστικά συνθήματα για την ΠΓΔΜ. Το κόμμα του Καρατζαφέρη καρπώνεται την λαϊκίστικη του ρητορεία. Από τους απογοητευμένους της Ν.Δ μέχρι τα χαμηλά μορφωτικού και οικονομικού επίπεδου κοινωνικά στρώματα. Ο Συνασπισμός είδε τα ποσοστά του να πέφτουν για πρώτη φορά αλλά δεν φαίνεται να ανησυχούν. Το κόμμα της Κουμουνδούρου είναι το πιο συμπαθές στην κοινωνία και οι προτάσεις του για τα κοινωνικά ζητήματα αποτελούν αντικείμενο ενδιαφέρουσας μελέτης. Η νεολαία φαίνεται να συμπνέει με το κόμμα των κ. Αλαβάνου και Τσίπρα....

Πολιτικό σκηνικό
Σε αυτή την χώρα όλοι φωνάζουν αλλά στο τέλος όλοι ψηφίζουν το ίδιο κόμμα. Αυτό φαίνεται να αλλάζει. Βέβαια έχουμε μόνο δημοκοπικές ενδείξεις.
Αυτό που εγώ έχω να παρατηρήσω είναι ότι η κοινωνία είναι χωρισμένη σε αρκετές ομάδες. Βέβαια η συμμετοχή κάποιου σε μια ομάδα δεν σημαίνει την απαγόρευση συμμετοχής σε μια άλλη ομάδα:
Ας δούμε μερικές ομάδες:

Αγανακτισμένοι: Πρόκειται για άτομα που λένε όπου βρεθούν και όπου σταθούν πως δεν πάει άλλο! Έχουν απογοητευτεί από το υπάρχουν πολιτικό σκηνικό από τους πολιτικούς και από τους θεσμούς. Δεν πιστεύουν τίποτα πια και πολλοί δεν έχουν καμία όρεξη για οποιαδήποτε δράση. Πολλοί από αυτή την ομάδα περιμένουν το νέο Μεσσία...
Βολεμένοι: Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της σημερινής καταστάσεως που δεν έχει κανένα πρόβλημα με την υπάρχουσα κατάσταση. Κάποια από τα μέλη αυτής της κοινωνικής ομάδας είναι φανατικοί οπαδοί της κυβερνητικής παράταξης, άλλοι είναι ευκατάστατοι κάτοικοι των Β.Π και Ν.Π και κάποιοι άλλοι ήταν ανέκαθεν βολεμένοι. Οπότε αυτοί δεν πολυσκοτίζονται για τα θέματα περί πολιτικής....
Ωχαδερφιστές: Ομάδα που συγγενεύει με τους βολεμένους και η οποία περιλαμβάνει άτομα αποχαυνωμένα που απαξιώνουν τα πάντα και τους πάντες. Προφανώς δεν νοιάζεται για τίποτα περισσότερο από τον εαυτό τους το οποίο πολλές φορές δεν τον λαμβάνουν καν υπόψιν!

Κομματόσκυλα: Βαμμένοι με διαφορετικό χρώμα αλλά επικίνδυνοι και χυδαίοι δημαγωγοί τις περισσότερες φορές βρίσκονται παντού. Στα καφενεία, στα σχολεία στην τηλεόραση ακόμα και στο facebook. Άτομα που έχουν το κόμμα παραπάνω από θρησκεία. Οι ποιο πολλοί δεν πιστεύουν στις ιδέες αλλά στην «ομάδα». Κάτι σαν τους ειδωλολάτρες Χριστιανούς. Κάποιους τους καταλαβαίνω...Το κόμμα τους έδωσε ψωμί παρόλο που δεν το άξιζαν. Ψωμί που δεν έφαγε κάποιος άλλος. Μερικοί είναι κατά βάθος καλά παιδιά...

G-700 είναι μια γενιά νέων από τα 18-30 περίπου ετών με πολλά διαφορετικά χαρακτηριστικά. Κοινό τους στοιχείο η απολαβές τους η οποίες δεν ξεπερνούν τα 700€. Αρκετά μέλη της ομάδας αυτής είναι κοινωνικά ευαισθητοποιημένα και λαμβάνουν πρωτοβουλίες για την καλυτέρευση της ποιότητας ζωής.

Επαναστάτες: Επαναστάτες κάθε είδους. Από αναρχικούς και άκρο-αριστερούς μέχρι και ακροδεξιούς και φασίστες...Κοινό τους στοιχείο η ανάγκη για επανάσταση...
Πιο πολύ γελάω με τους Αναρχοσοσιαλιστές που κυκλοφορούν με την mercedes του μπαμπά. Το diesel παντελόνι και το ray-ban γυαλί απαραίτητο αξεσουάρ στο να πέσει το σύστημα. Από την άλλη η Δαπιτισα φωνάζοντας και α και ου και όλου σας πηδάει η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και εμπρός λαέ μην σκύβεις το κεφάλι με τον Καραμανλή και πάλι δείχνει ότι το μόνο που ξέρει και την νοιάζει είναι το κεφάλι και το ύψος... Αλλά έχουμε και άλλους πολλούς που θαυμάζω και ζηλεύω. Θέλω χιλιάδες post για να περιγράψω όλους. Μέχρι τότε επειδή είμαι πολύ ζηλιάρης θα πάω να βγάλω μια άδεια ασκήσεως επαγγέλματος επαναστάτη και εγώ...Όποιος ξέρει που μπορώ να βγάλω να μου πει...

Οι υπόλοιπες ομάδες σε άλλο post…


Περιβάλλον και πολιτική

Το 1990 τα περιβαλλοντικά θέματα δεν ήταν καν αντικείμενο καθημερινής συζήτησης. Ακούγαμε κάτι, κάπως μια στο τόσο. Σήμερα οι εξελίξεις έχουν φέρει το περιβάλλον στην πρώτη θέση του ενδιαφέροντος. Πολιτικά κόμματα όπως οι Οικολόγοι-Πράσινοι με την άνοδο των ποσοστών τους το αποδεικνύουν αυτό. Βέβαια σε αυτό το θέμα έχω πολλές ενστάσεις. Αρχικά πρέπει να καταλάβουμε ποιοι ακριβώς έχουν αγνά αισθήματα και ποιοι όχι. 2ον θα πρέπει να κατανοήσουμε εμείς τι θέλουμε και φέρνω ένα παράδειγμα απλό γιατί το θέμα εγείρει τεράστιας συζήτησης...Η κυρία από την Κηφισιά πρέπει να καταλάβει ότι η δερμάτινη γούνα που έχει στην ντουλάπα της και η «οικολογική συνείδηση» που νομίζει ότι απέκτησε εγγραφόμενη στην Greenpeace και ψηφίζοντας Οικολόγους-Πράσινους είναι 2 διαφορετικά πράγματα τα οποία δεν μπορούν να υφίστανται ταυτόχρονα.
Η αλήθεια είναι ότι το Περιβάλλον πλέον θα είναι η βάση κάθε συζήτησης πλέον. Άλλωστε ήδη πολυεθνικές εταιρίες και μεγάλα επιχειρηματικά κέντρα βγάζουν προς τα έξω όλο και περισσότερο το οικολογικό τους πρόσωπο...Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι διεθνή οικονομικοί οίκοι και σοβαροί και αναγνωρισμένοι οικονομολόγοι μιλάνε για τον «Πράσινο Καπιταλισμό» ή για τον «Καπιταλισμό κοινωνικής ευθύνης». Βέβαια καπιταλισμός και καλό είναι 2 πράγματα εξ διαμέτρου αντίθετα. Οπότε εγώ δεν πείθομαι ούτε από πράσινα ούτε από πορτοκαλί ούτε από ροζέ άλογα...

Η πολιτική και η βλακεία
Δύο έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Έχουμε βλάκες πολιτικούς, βλάκες βουλευτές και βλάκες ψηφοφόρους...Κάποιοι δε φτάνουν ακόμα παραπέρα και μιλούν για μια ολιγομελής Χούντα βλακών που διοικεί και έχει στις τύχες της αυτήν την χώρα. Δεν ξέρω.... Μέχρι να διαβάσω το βιβλίο του Θεόδωρου Καρζή η Βλακεία ως παράγων του ανθρώπινου βίου θα το παίζω «βλάκας» μπας και δεν με καταλάβουν οι βλάκες...

Υ.Γ1 Το κείμενο είχε γραφτεί εδώ και αρκετό καιρό..

Υ.Γ2 Εξεταστική, προσωπικές υποχρεώσεις και ενασχολήσεις με έκαναν να αμελήσω το blogging...Ο χειμώνας θέλω να ελπίζω να είναι καυτός όσο αναφορά το blog αυτό...

Υ.Γ3 Περιμένω τα σχόλια σας. Σοβαρά αυτήν τη φορά. Και από όλους όσους μπαίνουν σε αυτό το blog...Άντε και θα δεχτώ χιουμοριστικά από νέους αναγνώστες...

Ονειρουπόλεως 26...

Μια νέα ιστορία αρχίζει...Είναι μια ιστορία αγάπης και έρωτα μια ιστορία αφιερωμένη σε εκείνη. Στην παντοτινή ηρωίδα ...

Στον κόσμο του σήμερα τίποτα δεν σταματάει. Τα πάντα κινούνται με απίστευτη ταχύτητα, μεγαλύτερη από ότι κάθε φαντασία μπορεί να φανταστεί. Και ο πλούτος, ο πλούτος είναι αυτός που καθορίζει τις ζωές των ανθρώπων...Ο Γιώργος έχει στην δούλεψη του αμέτρητα πλάσματα αυτού του κόσμου. Που γοργά γοργά παράγουν τον πλούτο του. Ο Γιώργος έχει και μια κόρη...Την Έλενα

Η Αφροδίτη θα ζήλευε την ομορφιά της μα ο Θεός είχε διαφορετική άποψη όταν την έπλαθε. Λαμπερή, όμορφη, δυναμική αυτή η γαλανομάτα ξανθομαλλούσα είχε κάτι παραπάνω από ομορφιά. Αυτό το κάτι δεν περιγράφεται με λόγια, δεν νοείτε να εξηγηθεί...Ούτε ο καλύτερος ποιητής δεν θα μπορούσε να το περιγράψει...

Ο Ιάσων ήταν ένας απλός ανθρωπάκος αυτού του κόσμου, ένας κοινός θνητός, ένας νέος με πολλά όνειρα, με παρωχημένες ιδέες, αγνά αισθήματα. Του άρεσε η ποίηση. Σαν όνειρο είχε να καταφέρει και αυτός να γράψει κάποτε ένα ποίημα έστω ένα δίστιχο. Κάτι δυνατό, κάτι τόσο ισχυρό που θα έκανε τον πιο σκληρό άνθρωπο πάνω σε αυτό τον κόσμο να λυγίσει και να κάνει το μαντήλι υγρό από τα σκουπισμένα δάκρυα

Μια μέρα ο Ιάσων είδε στο όνειρο του μια όμορφη κοπέλα. Ένα μελαχρινό Άγγελο. Πέρασε από μπροστά του και κοιτάζοντας τον με τα καταπράσινα μάτια της του είπε: Ψάξε να βρεις τον πραγματικό πλούτο...Ήταν ένα παράξενο όνειρο. Η κοπέλα με τα πράσινα μάτια είχε ηλιοκαμένο δέρμα και φορούσε ελαφριά ρούχα παρόλο που χιόνιζε...Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά πίσω της διέκρινε τον κατακόκκινο ήλιο, έτσι όπως είναι σε ένα ηλιοβασίλεμα.

Ο Ιάσων έβλεπε κάθε μέρα αυτή την κοπέλα κάθε μέρα όλο και κάτι διαφορετικό του έλεγε. Εκείνος προσπαθούσε κάθε βράδυ κάτι να της πει, να τις μιλήσει αλλά πάντα αποτύγχανε. Στην όψη της κάθε λέξη γινόταν αστείο δίχως γέλιο, δράμα δίχως δάκρυα...Και ο Ιάσονας ζούσε ένα δράμα για γέλια...
Η Έλενα είχε τα πάντα στην ζωή της. Είχε ότι ήθελε. Χρήματα και ευτυχία. Είχε σχεδόν όλου του είδους τα πλούτη. Είχε υλικά αγαθά είχε αγάπη, έρωτα και τώρα και στο παρελθόν. Αλλά τις έλειπε κάτι όμως. Κάτι για να σταματήσει να ζει στην πραγματικότητα. Να περάσει στον κόσμου του Ονείρου...

Στην προσπάθεια του να βρει τον πραγματικό πλούτο ο Ιάσων πήγε σε μια από τις πολλές δουλειές του Γιώργου πατέρα της Έλενας Δούλευε σκληρά. Ανέβαινε γρήγορα. Κέρδιζε όλο και περισσότερα. Η μήπως όχι; Ο χρόνος για να γράφει λιγόστευε, οι ιδέες στέρευαν...Στα διαλείμματα όμως συνέχιζε να πλάθει φανταστικούς κόσμους και να εξιστορεί αγάπες και έρωτες.

Μια μέρα η Έλενα πήγε στην δουλειά του μπαμπά της για να πάρει την καθιερωμένη επιταγή. Στο διάδρομο προς το γραφείο του μπαμπά της είδε ένα πεταμένο χαρτάκι. Έσκυψε και το πήρε στα χέρια της. Ήταν ένα ποίημα. Ένα ποίημα του Ιάσονα. Το διάβαζε και το ξαναδιάβαζε. ¨Ήταν ότι πιο ωραίο είχε διαβάσει πότε. Της έφερνε αμέτρητες εικόνες , σκέψεις. Το ποίημα της μιλούσε βαθιά μέσα της. Ήταν τόσο ρομαντικό...Και να φανταστείς ότι αυτή δεν ήταν καν ρομαντική . Το ίδιο βράδυ είδε ένα παράξενο όνειρο. Ήταν λέει ένα τεράστιο, γέρικο δέντρου. Κάπου στην μέση του πουθενά. Και μια φωνή που ακουγόταν από κάπου μακριά. Μια φωνή που έλεγε: Τι είναι αυτό που πραγματικά ζητάς; Κάτω από την σκιά του γέρικου δέντρου στεκόταν ένας άντρας. Καθισμένος στο έδαφος με σκυμμένο το κεφάλι. Είχε απλωμένο το χέρι σαν κάτι να ζητούσε...Τότε ένα μαγικό πλασματάκι ξεπήδησε από τον ουρανό. Έμοιαζε με μικρό πουλί. Και ψιθύρισε στην Έλενα ότι ο άντρας μπροστά της ήταν ο ζητιάνος του έρωτα.

Τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά για τον Ιάσονα, Από την στιγμή που έχασε εκείνο το ποίημα στην δουλεία είχε σταματήσει να ονειρεύεται αυτήν την πανέμορφη κοπέλα. Είχε χάσει το ταλέντο του, δεν μπορούσε για μέρες, για βδομάδες να γράψει τίποτα. Έβλεπε τα πράγματα στην δουλεία να μην του πηγαίνουν καλά Έχανε τα πλούτη του...Αποφάσισε ότι για όλα φταίει που έχασε το ποίημα και έτσι αποφάσισε να το αναζητήσει...

Ούτε όμως για την Έλενα τα πράγματα πήγαιναν καλά. Κάθε βράδυ έβλεπε παράξενα όνειρα. Χώρισε με το αγόρι της, η μητέρα της αρρώστησε. Ο πατέρας της κατέρρεε οικονομικά. Ήταν πλέον σίγουρη. Για όλο έφταιγε αυτό το ποίημα. Αυτός ο καταραμένος ποιητής...

Ο Ιάσων ήταν απελπισμένος γιατί δεν μπορούσε να βρει το ποίημα του. Δεν μπορούσε καν να το θυμηθεί...

Η Έλενα είχε μιλήσει με εκατοντάδες υπαλλήλους του πατέρα της. Κανείς δεν ήξερε για το ποίημα. Δεν μπορούσε άλλο. Κάθε βράδυ έκλαιγε. Δεν άντεχε άλλο.
Ένα βράδυ που έβρεχε, η Έλενα είδε ένα όνειρο. Πάλι το ζητιάνο, πάλι το δέντρο, το παράξενο πλάσμα αλλά αυτή την φορά η φωνή που ακούστηκε της είπε ξεκάθαρα. Αύριο βράδυ στις 12 πήγαινε στη οδό Ονειρουπόλεως 26...

Ο Ιάσων εκείνο το βράδυ είδε πάλι μετά από πολύ καιρό ένα όνειρο. Αλλά ήταν τόσο παράξενο. Η κοπέλα ήταν κάπως διαφορετική...Βέβαια δεν μπορούσε να την διακρίνει καλά γιατί κρυβόταν πίσω από ένα μεγάλο δέντρο. Αλλά τα μάτια της σαν να είχαν άλλο χρώμα, σαν να ήταν γαλάζια, και το δέρμα της δεν ήταν πια ηλιοκαμένο ήταν πιο λευκό, ίσως λίγο πιο ψυχρό. Πήγαινε στη οδό Ονειρουπόλεως 26 αύριο στις 12 του είπε....

Έτσι και έγινε. Την επόμενη μέρα η Έλενα ετοιμάστηκε για να πάει. Πήρε μαζί της το ποίημα χωρίς να ξέρει το γιατί και πήγε στο προκαθορισμένο μέρος....Το ρολόι έγραφε 12 παρά 1 λεπτό. Είδε ένα γέρικο δέντρο στο μέσο της μικρής αυτής οδού. Ένα δέντρο σαν αυτό του ονείρου...Πάνω του χαραγμένα ονόματα και πιο δίπλα σε ένα τοίχο γραμμένη η ιστορία του δέντρου. Λέγετε ότι κάτω από το δέντρο ήταν θαμμένοι δύο νέοι, δύο νέοι που ερωτεύθηκαν παράφορα που όμως η κοινωνία μας τους στέρησε το δικαίωμα στο όνειρο...

Ο Ιάσων έφτασε στις 12 και 1. Πλησίασε τρομαγμένος σιγά σιγά. Είδε ένα τεράστιο δέντρο. Και ξαφνικά από πίσω του ξεπρόβαλε μια πανέμορφη κοπέλα. Μια κόρη ξανθή με μεγάλα καταγάλανα μάτια και λαμπερό πρόσωπο. Η Έλενα πλησίασε τον φοβισμένο νέο. Ήταν ένα φυσιολογικό παλικάρι εκεί κάπου στα 25 σαν και αυτή. Άρχισε να του μιλάει αλλά εκείνος δεν απαντούσε. Δεν ήξερε τι να πει, είχε μείνει έκθαμβος, θαρρείς και ο χρόνος είχε σταματήσει. Θαρρείς και το έδαφος χανόταν από τα πόδια του.
-Λοιπόν θα μιλήσεις καθόλου; Τι είσαι;
-Ποιητής
-Ποιητής;
-Ναι
-Και γιατί ένας ποιητής δεν έχει λόγια;
-Ακόμα και ο καλύτερος ποιητής στο κόσμο δεν θα είχε λέξεις για να περιγράψει αυτό που εγώ βλέπω μπροστά μου αυτή την στιγμή.
-Δεν πιστεύω ότι είσαι ποιητής...

Τότε ο Ιάσων άρχισε να απαγγέλνει ένα ποίημα. Η Έλενα τον κοίταγε στα μάτια. Η φωνή του την διαπερνούσε. Το βλέμμα του την σκλάβωνε, το ύφος του ήταν τόσο ερωτεύσιμο...Ξάφνου σήκωσε το κομμάτι χαρτί. Το κοίταξε...Ναι ήταν το ίδιο, το ποίημα που άκουγε ήταν το ίδιο με αυτό που της απάγγελνε ο παράξενος νέος...Είχε βρει τον ποιητή! Τον πλησίασε...Το ίδιο έκανε και αυτός. Τα σώματα τους έτρεμαν, οι ανάσες του ήταν κομμένες, τα μάτια τους λαμπίριζαν. Πλησίασε και την φίλησε. Εκείνη ανταπέδωσε. Το μεγάλο γέρικο δέντρο έγειρε το κλαδιά του. Σαν να ήθελε να τους προστατεύσει, να τους κρύψει στα σπλάχνα του...

Το ίδιο συνέβαινε κάθε βράδυ. Κάθε βράδυ στις 12 βρίσκονταν στην οδό Ονειροπόλεως 26. Εκείνος απάγγελνε και εκείνη κοιτούσε. Αυτή τον κράταγε εκείνος απλά την θαύμαζε. Λόγια δεν υπήρχαν, μόνο η ανεμική κίνηση του δέντρου. Ησυχία...
Ένα βράδυ και ενώ ο Ιάσων απλά κοιτούσε την Έλενα, την ηρωίδα του, αυτή γύρισε την πλάτη της και έφυγε τρέχοντας. Και δεν ξανάρθε... Ο Ιάσων πήγαινε εκεί κάθε βράδυ. Μάταια...

Η ζωή του Ιάσονα όμως ξαναμπήκε στον ίσιο δρόμο. Είχε πλέον χαρές, κέρδη στην ζωή και στην δουλεία του. Είχε ξαναβρεί και το ταλέντο του στο γράψιμο...
Το ίδιο συνέβαινε και με την Έλενα, είχε πλέον την παλιά της ζωή. Σε λίγες μέρες θα παντρευόταν ένα πλούσιο και όμορφο νέο.

Ήταν Πέμπτη βράδυ, έξω έβρεχε καταρρακτωδώς και φυσούσε με μανία. Ο Ιάσων αποφάσισε να μην πάει για πρώτη φορά μετά από καιρό στην Οδό Ονειρουπόλεως 26. Το ίδιο βράδυ η Έλενα σκέφτηκε μετά από καιρό να πάει στην οδό Ονειρουπόλεως 26. Βγήκε έξω. Έφτασε μετά από λίγο. Όλα ήταν όπως τα είχε αφήσει. Το δέντρο, οι επιγραφές, οι τοίχοι, όλα ίδια, μόνο ο ποιητής έλειπε. Τον περίμενε όλο το βράδυ. Τα ρούχα της είχαν γίνει μούσκεμα, το δέρμα της υγρό τα μαλλιά της ανακατωμένα. Κρύωνε...Σε λίγο θα ξημέρωνε. Αποφάσισε να φύγει. Σηκώθηκε...Ξάφνου βλέπει απέναντι της καθισμένο ένα νέο άντρα με σκυμμένο το κεφάλι και απλωμένο χέρι. Το γέρικο δέντρο για άλλη μια φορά έβαλε τα κλαδιά του μπροστά, η νύχτα μεγάλωσε...Του έπιασε το χέρι. Ήξερε ότι ήταν ο ζητιάνος που είχε δει στο όνειρο της. Εκείνος σηκώθηκε όρθιος. Σήκωσε τι κεφάλι του και την κοίταξε μέσα στα καταγάλανα μάτια της. Ήταν ο Ιάσων, Εκείνη τον αγκάλιασε και τον φίλησε. Έκαναν έρωτα...Το δέντρο είχε φροντίσει για όλα...
Ξημέρωνε έπρεπε να φύγουν...Τότε εκείνη του είπε ότι δεν γίνεται...Ότι παντρεύεται κάποιον άλλο, ότι τέτοιοι έρωτες υπάρχουν μόνο στα παραμύθια. Εκείνος την παρακάλεσε, έκλαψε αλλά μέσα του ήξερε...Πλησίασε τα χείλη της για τελευταία φορά...Την φίλησε...Σηκώθηκε και χάθηκε στο σκοτάδι. Ένας ποιητής ξέρει ότι οι μεγαλύτεροι έρωτες είναι απραγματοποίητοι. Ξέρει ότι ένας έρωτας για να είναι τέλειος δεν πρέπει να είναι αληθινός.

Στις 7 το πρωί το ξυπνητήρι χτύπησε. Ο Ιάσων σηκώθηκε γρήγορα. Είχε δει ένα παράξενο όνειρο. Θαρρείς και ονειρευόταν μέρες. Κάτι, ότι δούλευε σε έναν Γιώργο, για ένα δέντρο, για μια κοπέλα με γαλάζια μάτια, για μια οδό Ονειρουπόλεως...

Πήρε την πένα του και άρχισε να γράφει. Μια νέα ιστορία άρχιζε. Μια ιστορία αγάπης και έρωτα. Μια όμορφη κοπέλα. Με ωραία μάτια.... Μια ισπανίδα χορεύτρια λοιπόν, η Ελένα με απίστευτα καταγάλανα μάτια. Η ηρωίδα του...Η παντοτινή του ηρωίδα...

30 χρόνια μετά...

-Μαρίαααααα.......Μαρία...ΜΑΡΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ.....

-Μάλιστα κύριε...

-Που είσαι που φωνάζω;

-Συγγνώμη μίλαγα στο τηλέφωνο.

-Καλά οκ. Λοιπόν πάρε αυτή τη λίστα με ονόματα και βρες μου τα τηλεφωνά τους...Σου έχω γράψει και στοιχεία για να βρεις τα πραγματικά πρόσωπα αυτή την φορά...

-Ξέρετε....

-Οκ ξέρω ρε Μαρία για τις προάλλες, μην μου τα ξαναλές, έλεος!

-Όχι....Απλά σήμερα πρέπει να φύγω νωρίτερα...

Είπε η Μαρία πριν δει την οργή του αφεντικού να ξεχειλίζει...Αλλά ήταν συνηθισμένη...

-Τιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι;Με δουλεύεις; είπε δίνοντας μια γροθιά στο τραπέζι...

-Για αυτό σε πληρώνω ξέρεις...Δεν θα ανεχτώ άλλο αυτή την συμπεριφορά. Τέλος! Ως εδώ, σήμερα θα κάτσεις μέχρι αργά!

-Ξέρετε....

-Σιωπή! Μίλησα....

-Σήμερα έχει γενέθλια ο Γιαννάκης...του είπε η Μαρία. Αμέσως ο θυμός έφυγε από μέσα του. Έσκασε ένα χαμόγελο, πήρε την Μαρία στην αγκαλιά του και της ζήτησε συγνώμη...

-Με ξέρεις. Αυτός είμαι. Ξανά συγνώμη. Λοιπόν άντε τι κάθεσαι θα περιμένει το παιδί...Γρήγορα, πες του Θανάση του σοφέρ να σε πάει. Όσο για το Γιαννάκη πες του ότι θα περάσω το βράδυ να του φέρω το δώρο του...

-Ξέρετε δεν είναι ανάγκη, θα πάω με λεωφ....

-Όχι! Λοιπόν άντε τώρα γιατί έχεις αργήσει....

Η Μαρία του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και έφυγε γρήγορα...Τον ήξερε καλά. Σχεδόν 10 χρόνια συνεργάτες...Καλό παιδί...Και τις έκανε πάντα τα χατίρια, αφού της έβγαζε το λάδι πρώτα...Γελούσε μέσα της...Του άξιζε να είναι εκεί...ήταν τόσο καλός...

-Πέγκυ! Φώναξε δυνατά

-Μάλιστα κ.Γιάννη

-Φώναξε μου τον κ.Βασίλη

-Ποιον από όλους κύριε;

-Τον Βασίλη που ήταν το πρωί εδώ

-Α κατάλαβα!

-Μισό γιατί δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβες...Για ποιον λέω;

-Αυτόν που είναι κουμπάρος σας...

-όχι ο Βασίλης αυτός! Έλεος! Δεν σου λέω για τον κ.Βασίλη όπως κανονικά θα έπρεπε να τον λες...Σου λέω για τον κ. Βασίλη που εσύ τον αποκαλείς με το εξευτελιστικό Billy…

-Α ο Billy…

-Έλεος! Όχι και μπροστά μου! Είπαμε κ.Βασίλη και αυτόν! Ολόκληρος προσωπικός μου σύμβουλος, το δεξί μου χέρι. Άσε που δεν ξέρω αν ξέρεις ότι είναι υπεύθυνος πολικών θέσεων...

-Τσου...

-Πως να το ξέρεις! Έλεος! Τζάμπα σας πληρώνω εδώ μέσα! Γρήγορα βρες τον!

Η Πέγκυ έτρεξε γρήγορα να βρει τον Billy. Προσωπικός φίλος του βουλευτή και σύμβουλος του. Πρώτα όμως φίλος...

Μετά από λίγο...

-Που ήσουν ρε;

-Λοιπόν αν ήρθα εδώ για να μου πεις πάλι για το δημοσίευμα πραγματικά αντίο ζωή...Είπαμε δεν ασχολούμαστε! Δεν θα κάτσουμε να ασχοληθούμε με τον κάθε δημοσιογραφίσκο! Άντε που θες και επιστολή απάντησης!

-Όχι ρε...

-Ναι όχι! Τι με θες τότε;

-Που ήσουν...

-Στο γραφείο...

-Α ναι;

-Ναι

-Γιατί εγώ πιστεύω ότι ήσουν με Τζιορτζίνα;

-Ωραία με αυτή ήμουν στο γραφείο και κάναμε δουλεία...

-Τι δουλεία; Τις άλλαζες την λάμπα στο γραφείο;

-Όχι ακριβώς...Αλλά...

-Μην μου λες εμένα ηλιθιότητες...Ξέρεις πολύ καλά γιατί τις προσλάβαμε και τις δύο εδώ μέσα...Είπαμε για να υποδέχονται τους ψηφοφόρους...όπως επίσης είπαμε ότι θα πάρει μία ο καθένας! Διάλεξε επιτέλους! Τζιορτζίνα η Πέγκυ;

-Καταρχάς ναι το είχαμε πει αλλά εγώ φταίω που εσύ είσαι ανίκανος. Που έχεις μείνει στην Αναστασία...

-Ε!

-Οκ σόρρυ! Εγώ φταίω που έχεις φάει κόλλημα με την Μαρία! Μια χωρισμένη γυναίκα με παιδί! Που ακούστηκε βουλευτής να γουστάρει την γραμματέα του! Και με παιδί! Αντίο ζωή απλά...

-Οκ τι θες να κάνουμε τώρα; Μην με νευριάζεις...

-Όχι θα σε νευριάσω! Είπε με δυνατή φωνή ο Βασίλης και συνέχισε να του κάνει λεκτική επίθεση. Του έλεγε για την Μαρία. Για το πόσο ηλίθιος ήταν που δεν προχώρησε με την Αλεξία Βαρδινογιάννη, μια πολύ καλή, έξυπνη, πλούσια, και ισχυρή κοπέλα που θα τα του έδινε άλλη ώθηση...

-Ε για την Αλεξία τα έχουμε πει...

-Τι ΄χουμε πει ρε ρε ρε ρε καρμίρη. Που όταν ο θεός μοίραζε μυαλά κράταγες ομπρέλα. Γκέκα. Που 2 φορές γκέκες είναι αυτοί που σε ψηφίζουν...

-Και εσύ το κάνεις...

-Λάθος! Τι να κάνω με σένα που έμπλεξα...Συνέχισε ο Βασίλης στον καθημερινό του τσακωμό με τον Γιάννη. Η Μαρία τους είχε συνηθίσει τόσα χρόνια εκεί μέσα...Και ο Βασίλης συνέχισε να του τα χώνει για κανά 10λεπτο...

-Βλάκα! Ηλίθιε! Τρισάθλιε! Βλάχο! Που ούτε στο χωριό σου δεν σε ψηφίζουν...

-Εεε, Αθηνά κατεβαίνω...

-Ναι, και σιγά μην σε ψήφιζαν! Ρε τι έχουμε πάθει!

-Καλά καλά! Του είπε ο Γιάννης που είχε χαλάσει όλη του την ενέργεια φωνάζοντας στην Μαρία!

-Λοιπόν πάρε αυτή την λίστα με ονόματα και βρες τηλέφωνα!

-Εγώ; Δώστα στην Μαρία!

-Λείπει, έχει γενέθλια ο Γιαννάκης....

- Ε βέβαια έχουμε και τον Γιαννάκη...Αν φρόντιζες τα παιδιά σου όπως τον Γιαννάκη...Κοιτάχτηκαν στα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα. Ο Βασίλης ήξερε ότι είχε πει βλακεία. Αυτός ο ηλίθιος παρορμητικός μου σκέφτηκε μέσα του...

-Σόρρυ δεν το εννοούσα

Ο Γιάννης του είχε γυρίσει πλάτη. Τον λυπούσε αυτή η κουβέντα. Η Αναστασία, η πρώην γυναίκα του ζούσε σε μια επαρχιακή πόλη με τα 3 παιδιά τους...Χώρισαν για να έχουν τα παιδιά μια φυσιολογική ζωή. Χώρισαν γιατί ο ένας από τους 2 δεν ήταν και πολύ ερωτευμένος...Χώρισαν και τώρα ο Δημητράκης, Ο Γιωργάκης και η Νανσυ μεγαλώνουν σαν όλα τα άλλα παιδία. Χωρίς τα προνόμια ενός βουλευτή. Με τις αδικίες που βιώνουν όλα τα παιδιά...Γιατί έτσι υπάρχουν καθηγητές που τα αδικούν...Ο Γιάννης πάει και τους βλέπει σχεδόν κάθε Κυριακή...

-Καλά οκ. Λοιπόν πάρε αυτή τι λίστα και βρες γρήγορα τα τηλέφωνα....

-Έρχομαι αμέσως

...Βέβαια ο Βασίλης πήγε με στο γραφείο του άλλου Βασίλη(υπεύθυνου οργάνωσης) για να μιλήσουν και έδωσε την λίστα στο Κωστάκη...

Στο μεταξύ μπαίνει στο γραφείο ο Κάρα...

-Έλα ρε Κάρα που ήσουν...

-Ε εδώ μωρέ....

-Τα φυλλάδια τα μοίρασες;

-Ξέρεις γιατί σε πληρώνω;

-Γιατί δεν μπορείς χωρίς εμένα αλλιώς; Γιατί με αγαπάς; Γιατί είμαι ωραίο παιδί και μαζεύω γυναικείες ψήφους;

-Όχι σε πείρα γιατί μόνο για αυτό είσαι ικανός για φυλλάδια...

-Άντε ρε εγώ είμαι πανεπιστήμονος...

-Ωχ σόρρυ έχεις δίκιο! Συγγνώμη. Ξέχασα ότι πήρες πτυχίο στα 35 με τα χίλια ζόρια...

-Ρε είμαι πανεπιστήμονος σου λέω...

-Ούτε καν επιστήμονας δεν είσαι όχι πανεπιστήμονος...

-Είσαι και παλιόγαυρος...

-Ε ε ε ε ε ε ε;

-Τι ε ρε;

-Ποιος σηκώνει κούπες πες μου; Ποιος είναι αυτός που πανηγυρίζει;

-Εγώ ρε! Ο πολυμετοχικός

-Άσε ρε...

-Καλά πήγαινε να μοιράσεις τώρα τα φυλλάδια και το βράδυ θα πάμε για μπύρες...

-Οκ...Αλλά να ρωτήσω την μαμά μου πρώτα! Να μου το θυμίσεις....

-Χα χα...Καλά πήγαινε τώρα....

Απίστευτος ο Κάρα όλη την ώρα αστεία! Ήταν καλός στο να προσελκύει ψηφοφόρους....

............

Μετά από καμιά ώρα...

-Έλα στην έφερα του φώναξε ο Βασίλης ανοίγοντας την βαριά πόρτα του γραφείου του..

-Μπα τόσο γρήγορα;

-Ε ναι είδες!

-Πες μου μόνο ότι δεν τα βρήκε ο Κωστάκης, Αυτό μόνο!

-Όχι ρε...

-Έλεος ρε Βασίλη! Πάλι τον Κωστάκη έχωσες;

-Άσε μας ρε...

-Ρε τι σου έχω πει; Σου έχω πει η δεν σου έχω πει να μην απασχολείς τον Κωστάκη με ηλιθία πράγματα; Το παιδί έχει σπουδάσει οικονομικά και πολιτικές επιστήμες στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου...

-Σιγά...

-Τι σιγά ρε; Που έχει κάνει τόσες πολιτικοοικονομικές μελέτες για πάρτυ μου; Που σχεδόν όλες μου οι προτάσεις για κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά θέματα είναι του Κωστάκη...Σου έχω πει τον Κωστάκη και τα μάτια σου! Χάρη σε αυτόν δεν έγραψαν τα «Νέα» ότι είμαι ο πιο ανερχόμενος πολιτικός; Ο Κωστάκης να είναι καλά και όλα τα άλλα έρχονται...

-Α πρέπει να πας και στην εκπομπή του Γαρυφαλόπουλου το βράδυ...

-Σιγά μην πάω. Πάρ’ τον και πες του ότι αρρώστησα, το βράδυ θα πάμε για ποτό...

-Α ωραία....

-Θα πάμε στα παλιά μας στέκια...Κέντρο μεριά...Όπως παλιά...Πες το και στους άλλους...Και θα πιούμε μπύρες...Πράσινη, όχι τις άλλες τις ακριβές...

-Καλά πας καλά η σε πείραξε η ζέστη σήμερα από το πρωί; Πως θα πάμε εκεί, έχουμε να πατήσουμε χρόνια...

-Τέλος! Πήρα την απόφαση μου! Πες και στον Κωστάκη...Και ότι θέλει να το έχει...

-Μωρέ γυναίκα θέλει το μαμούχαλο που δεν έχει πάει πότε...

-Ε! Πρόσεχε πως μιλάς...

-Άσε μας μωρέ! Α το βρήκα...Θα πάρω τον Κωστάκη και θα πάμε σε ένα special μέρος...

-Όχι! Άσε θα δούμε τι θα κάνουμε με τον Κωστάκη! Θα το αναλάβω εγώ το θέμα...

-Εσύ δεν μπορείς να βρεις του εαυτού σου θα βρεις του Κωστάκη;

Τότε ο Γιάννης πιάνει ένα τασάκι και του το φέρνει στο κεφάλι...Ευτυχώς ήταν πλαστικό και δεν πόνεσε...Και κατόπιν ο Βασίλης έφυγε πήγε να συνεχίσει τις δουλειές του...Ο Γιάννης είχε την λίστα στα χέρια του...Ήταν μια λίστα με παλιούς γνωστούς, παλιούς φίλους και μακρινούς συγγενής...Ήταν μια λίστα που τα είχε όλα...Αγάπη, μίσος, έχθρα και φιλία...Σήμερα θα έπαιρνε τα τηλεφωνά του...Θυμήθηκε το παρελθόν του...Και όλα αυτά από ένα χαρτί που είχε βρει με κάτι σημειώσεις...Ένα χαρτί που είχε γράψει κάτι πριν το περάσει σε ένα blog που είχε παλιά...

Για να δούμε σκέφτηκε...Από που να αρχίσω....Και επέλεξε μία κοπέλα πρώτα, μία από την ΑΣΟΕΕ...

-Ναι...

-Καλησπέρα σας δεν νομίζω να ενοχλώ...

-Ποιος είναι;

-Ελίνα δεν νομίζω να ενοχλώ...Αν είναι πες μου να πάρω μετά...

-Αν μου λεγες και ποιος είσαι...

-Ελίνα μου έχεις την τιμή να μιλάς με ένα παλιό σου φίλο από την Ασοοεε

-Ναι....

-Λοιπόν εδώ στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής βρίσκετε ένας πρώην blogger….

-Γιάννη;

-Ναι αυτός είμαι!

-Βασικά μήπως να σε λέω κ.Βουλευτά τώρα; Η να σου μιλάω στο πληθυντικό;

-Όχι βρε Ελινάκι...Αφού με ξέρεις...

-Ναι...Πως ήταν αυτό;

-Καταρχάς, ξεκινάμε από τα σημαντικά! Με ψηφίζεις;

Φυσικά το είπε γελώντας στην παλιά του φίλη...

-Βασικά...Η αλήθεια είναι...

-Μπράβο βρε Ελινάκι! Ούτε οι παλιοί μου φίλοι ε; Και πως θα πάω εγώ μπροστά;

-Ξέρεις μένω στο....

-;Eλα βρε πλάκα κάνω...Για πες που είσαι που βρίσκεσαι τώρα; Καταρχάς παντρεύτηκες; Έκανες οικογένεια;

-Ναι...Εσύ;

-Εγώ παντρεύτηκα, χώρισα, έχω 3 παιδιά και τώρα είμαι δεσμευμένος με την πολιτική! Αλλά πες μου τα δικά σου! Την δικιά μου την ιστορία μπορείς να την διαβάσεις σε εφημερίδες και Ιντερνετ...

-Λοιπόν από που να ξεκινήσω;

-Αμέσως μετά το πανεπιστήμιο...

-Λοιπόν πήγα για μεταπτυχιακό στην Αγγλία...Εκεί γνώρισα τον Αλεσσάντρο έναν ιταλό που έκανε και αυτός μεταπτυχιακό...Ε ερωτευτήκαμε και ύστερα από 3-4 χρόνια παντρευτήκαμε....Μέναμε για χρόνια στην Ιταλία..Κάναμε και 2 παιδιά...

-Άντε βρε! Είχες γίνει Ιταλίδα δηλαδή;

-Ναι...Ε μετά από 10 χρόνια γάμου χωρίσαμε...Και επέστρεψα Ελλάδα με τα παιδιά...

-Ε τα έχει αυτά η ζωή...Τώρα;

-Ξαναπαντρεύτηκα μετά από μερικά χρόνια τον Χρήστο και τώρα ζούμε και οι 5 ευτυχισμένοι...

-5;

-Εγώ, ο Χρίστος τα 3 παιδιά μας...

-3;

-Ναι απέκτησα και ένα κοριτσάκι με τον Χρίστο...

-Τα άλλα; Αγόρια, κορίτσια;

-Ένα αγόρι ένα κορίτσι

-Άρα έχεις 2 κορίτσια και ένα αγόρι! Αυτά είναι! Πόσο είναι;

-Ο μεγάλος είναι 20 η μικρή 15 και η Μαίρη 4άρων...

-Μπράβο ρε Ελίνα πολύ χαίρομαι! Δουλεύεις τώρα; Ο Χρίστος;

-Ναι σε τράπεζα! Εκεί γνωριστήκαμε....

-Που;

Και ενώ η Ελίνα του έλεγε εκείνος συνέχισε να σημειώνει...Να σημειώνει τα πάντα...

-Οκ βρε Ελίνα μου! Για πες για τους άλλα παιδιά τώρα...Βλέπεστε καθόλου;

Και ξεκίνησαν μια ατέλειωτη συζήτηση όπου έλεγαν και οι 2 για το παρελθόν τους...Ήταν σίγουρα κάτι που και τους δύο τους έφερνε μία νοσταλγία αλλά όχι λύπη! Απλά για τα χρόνια που πέρασαν, για αυτά που έμεινα πίσω...

-Άντε! Παντρεύτηκε και αυτή;

-Ναι...

-Μάλιστα....

-Έχει 4 παιδιά και ασχολείται όλη μέρα με το σπίτι. Δεν έκανε καριέρα...

-Ε όχι δεν υπάρχει αυτό που λες! Για δες πως αλλάζει ο κόσμος...

-Ναι άσε...

-Για πες η φίλη σου η Σοφία

-Έχουμε χαθεί δεν ξέρω...

-Η....πως την λένε....Από την σχολή μωρέ....Μια καλή κοπέλα με αρχαίο όνομα....

-Η Αριάδνη;

-Ναι αυτή!

-Μια χαρά είναι και αυτή! Οικογένεια και τα σχετικά όπως όλες...

-έμεινε καμία ανύπαντρη; Γεροντοκόρη που λέμε; Χα χα...

-Ναι η [.......]....

-Καλά να πάθει! Της άξιζε...Χα χα...Όχι μωρέ ακόμα και για αυτήν κρίμα....

-Ε ναι....

-Μάλιστα...Για δες πως αλλάζει ο κόσμος 30 χρόνια μετά...

-Ναι...Εσύ τι θα γίνει θα σε δούμε και υπουργό;

-Μπα δεν είμαι καρεκλοκένταυρος εγώ...

-Χα χα...

-Λοιπόν χάρηκα που μιλήσαμε...Θα κανονίσουμε μια μέρα να βρεθούμε η πληροφορική με τον marketing...Εμείς είμαστε όλοι παρέα...Εσύ θα κανονίσεις να μαζέψεις όλους, και όλοι θα έρθουν με τα παιδιά τους...Ακόμα και η φίλη μας με τα 4 παιδιά...

-Οκ Γιάννη...

-Λοιπόν Ελινάκι χάρηκα, τα ξανάλεμε...

Και έκλεισε το τηλέφωνο...Πλάκα είχε! Σκεφτόταν πως αλλάζει ο κόσμος! Και παρόλο που ήταν καλόκαρδος είχε ψιλοχαρεί για την συμφοιτήτρια του που είχε μείνει γεροντοκόρη...Δεν την πήγαινε καθόλου...Αλλά και πάλι...Του φαίνονταν τόσο μακρινά αυτά...Σε κάθε περίπτωση όμως έπρεπε να ρίξει μια ματιά στο παρελθόν...

Ε το επόμενο τηλέφωνο ήταν σε ένα φίλο από το χωριό. Μετά μια πρώην του, στην συνέχεια έναν από τους καλύτερους του φίλους στο στρατό. Για το τέλος άφησε έναν ανεκπλήρωτο έρωτα...Βέβαια αυτή δεν ξέρουμε αν σήκωσε το τηλέφωνο και τι του είπε...

Μετά από μια ώρα....

-Έλα ρε τελείωσες τα τηλέφωνα;

-;Oχι γιατί;

-Πρέπει να παρευρεθούμε σε μια συνάντηση...Ακούγεται ότι ο Άγγελος θα πάει για υπουργός....

-Ποιος αυτός ο ελεεινός γλείφτης που θα πούλαγε μέχρι και την μάνα του για φήμη και εξουσία;

-Ναι αυτός....

-Μπορείς να μου πεις γιατί δεν τον ξεμπρόστιαζα όταν έπρεπε;

-Εμ.........

-Έλεος με το λαμόγιο...Που θα γίνει και υπουργός....

-Καλά κανά υπουργό αθλητισμού θα τον βάλουν για να χαίρετε...

-Μάλλον αυτό ακούγεται....

-Ε τότε τι μου το λες ρε; Τι μας νοιάζει άστον να χαίρεται...Ο λαός θα κρίνει....

-Καλά τους ίδιους ψήφους πήρατε....

-Ναι αλλά εγώ δεν πείρα ψήφους επειδή είχα ωραία φωτογραφία και με ψήφιζαν τα κοριτσάκια...Κάτι κοριτσάκια τον ψήφισαν από την Νεολαία, βασικά ξέρεις τι ακούγεται, ότι τα έχει με την Τζένη από την Πάντειο κρυφά από την γυναίκα του...Κρίμα και είναι τόσο καλή γυναίκα...Την ήξερα....

-Και εγώ....

-Τέλος πάντων....Δεν μας πολυνοιάζει για να θέσουμε veto αλλά ναι να μαζευτούμε...

-Οκ θα ειδοποιήσω και τους άλλους....

-Για μεθαύριο μην με υπολογίζεις το βράδυ...

-Γιατί;

-Θα βγω...

-Με ποιον;

-Με την Τζένη Μαστρονικολάκη....

-Ποια είναι αυτή;

-Υποψήφια playmate…

-Και που την γνώρισες αυτή πάλι ρε;

-Ε τι χτεσινοί είμαστε;

-Άντε ρε γκέκα....

-Καλά καλά αλλά άλλος θα είναι στο club με την playmate…

-Οκ κ.γαμάτε...Μόνο μην με μπλέξεις πάλι...

-Μμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ

-Καλά δεν έχω όρεξη πάλι να δω στήλη στην espresso πολιτικός προωθεί γνωστός πολιτικός, και μετά να πληρώνω τους ηλίθιους για να θάψουν το θέμα...

-Όχι όχι μην φοβάσαι θα είμαι ήρεμος....Αφού σκέφτομαι να πάρω και τον Κωστάκη μαζί...

-Όχι! Όχι και πάλι όχι! Να του βρούμε γυναίκα είπαμε όχι να ξεχάσει αυτά που ξέρει...Ρε είσαι σοβαρός; Θες να τρέχουμε πάλι;

-Καλά καλά...

-Το βράδυ θα πάμε για μπύρες έτσι...

-Ναι....

-Άντε να θυμηθούμε τα παλιά...Πες το στους Βασίληδες και στον Νίκο....

Και έτσι και έγινε...Περπάτησαν στα στέκια εκείνα όπου ερωτεύτηκαν όπου πόνεσαν όπου γίνανε άντρες...Κάτω από το φως του φεγγαριού μια παρέα είχε πάει να βρει έναν κόσμο που χάθηκε....Τα σημάδια του οποίου είναι ακόμα νωπά. 30 χρόνια μετά...Ο αιθέρας τους σιγοψιθύρισε τα τραγούδια που άκουγαν, ο εφημεριδοπώλης στην γωνία τους χάρισε ένα απόκομμα από τότε....Έμοιαζαν χαμένοι...Σαν να συλλέγουν τα απομεινάρια ενός γκρεμισμένου σπιτιού...Και ξάφνου, ένα άστρο έλαμψε μπροστά τους και έκανε την νύχτα μέρα...Και μια φωνή ακούστηκε από έναν άστεγο κουρελιάρη τραγουδοποιό...Μια φωνή που έλεγε...

Το παρελθόν σου και αν ξεχάσεις

Εκείνο θα έρθει και θα σε βρει,

Αν το λησμονήσεις κατάρα βαριά θα χεις,

Αν όμως το αγαπήσεις,

Ανήσυχο μου αλάνι είναι γραφτό να ευτυχήσεις....

10+1 Αγαπημένα Τραγούδια...

Λοιπόν, η επιλογή ήταν δύσκολη...Έπρεπε να κάνω top-10 αλλά δεν μπόρεσα...Βρήκα 11 τραγούδια αφήνοντας εκτός πολλά αγαπημένα...Για να τα πάρουμε με την σειρά...

1 τραγούδι αφιερωμένο που αλλού, σε εκείνη...



Τι να κάνουμε, χωρίς εσάς δεν μπορούμε...


2) Ένα τραγούδι από μια κοπέλα με την οποία είμαι ερωτευμένος...



Η καρδιά, η καρδιά μου, έτσι είναι η καρδιά
θα τη βρω, θα την πιάσω, θα την πάρω αγκαλιά
και θα βγω άλλο βράδυ με φιλιά και ποτά
και θα λέω είμαι εντάξει μα δε θα 'μαι καλά

3)Ενά τραγούδι ολίγον μελαγχολικό...Δεν το ξανακούω...



Μην κάνετε το λάθος αυτό. Ευτυχώς εγώ δεν το έχω κάνει.

4) Πάμε σε κάτι πιο ποιητικό πιο μελωδικό τώρα...



Δυό μικροί αγγέλοι
που στα ονειρά τους θέλαν την Νεφέλη
να την ταίζουνε ρόδι και μέλι
να μη θυμάται να ξεχνάει τι θέλει.
Την πλανέψανε.

5) Πάμε τώρα να ακούσουμε κάτι που το έχουμε ακούσει άπειρες φορές. Από τον αγαπημένο μου καλλιτέχνη Αλκίνοο Ιωαννίδη.



Θα είμαι κοντά σου όταν με θες..

6)Δεν μπορώ να πω κάτι για αυτό το τραγούδι. Ο κ.Π........ είναι θεός...Αφιερωμένο στο αδικοχαμένο αυτό κορίτσι...



θα πάω και ας μου βγει και σε κακό...

7)Ας αφήσουμε λίγο τα παραπάνω και ας πάμε σε 2 κομμάτια ας πούμε "πολιτικού" περιεχομένου...Πρώτα ο κ.Θάνος...



μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες

8) Και αμέσως μετά ένας από τους αγαπημένους του φίλου μου του Βασίλη, ο Βασίλης!


Εγώ κρατάω την ουσία και ονειρεύομαι...

9)Έχω αδικήσει τις κυρίες αοιδούς και πρέπει να επανορθώσω...Δήμητρα Γαλάνη...



Σ' όνειρο είχα δει
φινάλε και αρχή
κι έτρεμε η φωνή
μη σπάσει και φανεί

10) Δεν μπορούσε να λείπει το καλύτερο συγκρότημα ever οπότε διαλέγω ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια από την τελευταία τους συναυλία στο Λυκαβηττό...


Το ξέρω πως δεν το διάλεξα
αν έπρεπε τη σκέψη μου να ορίζεις
μα ακόμα δεν κατάλαβα
γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις

Και τώρα το +1. Τα λόγια είναι περιττά...



Να μ'αγαπάς...

Αυτά για σήμερα και έπονται και άλλα...

Πάρε θέση...

Όταν νευριάζω ότι μου τι δίνει κάτι πολύ ότι θέλω να γίνω εριστικός(το γουστάρω αφάνταστα αυτό), όταν θέλω να κρίνω, όταν γελάω με τους άλλους και όταν συμβαίνουν γενικώς διάφορα μέσα μου θυμάμαι αυτό το κείμενο...

...Όπως το κάθε άτομο χρειάζεται ένα σκοπό στη ζωή του για να πάρει νόημα η ζωή αυτή, για να συντονίζει όλες του τις προσπάθειες προς μια ενιαία κατεύθυνση και να το βοηθά εντείνοντας τις δυνάμεις του να γίνεται ολοένα καλύτερο, το ίδιο και ένας ολόκληρος λαός. Αλλιώς, άτομο και λαός αφήνονται στην τύχη και ζουν ζωή της στιγμής, χωρίς προοπτική και ελπίδα για πρόοδο πραγματική. Όπως όμως στο άτομο ο σκοπός τη ζωής του είναι δυναμογόνος όταν πηγάζει από μέσα του, από τις δικές του ανάγκες και δυνατότητες, έτσι και για το λαό. Κι αυτόν μπορεί να τον συγκινήσει και να τον εμπνεύσει μονάχα ένα ιδανικό που ριζώνει στο δικό του χώμα και στη δική του φυσική ζωή. Ιδανικό δηλαδή που πηγάζει από την ιστορία του και τη ζωντανή του παράδοση, που ταιριάζει με την ψυχολογία του, με τον τόπο του και τις ανάγκες που δημιουργεί.

Τέτοιο ιδανικό βγαλμένο μέσα από το ελληνικό χώμα και την ιστορία του λαού του είναι ο ανθρωπισμός. Ανθρωπισμός θα ειπεί να πλάθουμε ανθρώπους με γερό και ωραίο σώμα, με καθαρό στοχαστικό νου, με δυνατή θέληση και σεβασμό και αγάπη στους συνανθρώπους τους. Ανοιχτομάτες που είναι σε θέση να κρίνουν οι ίδιοι υπεύθυνα όσα προβλήματα τους παρουσιάζει η ατομική και ομαδική ζωή τους, χωρίς να παρασύρονται σαν άβουλη αγέλη από τον πρώτο δυνατό ή δημαγωγό της ημέρας. Ανθρώπους ικανούς να εξασφαλίζουν οι ίδιοι με την προσωπική τους εργασία τους υλικούς όρους της ζωής τους, όσοι χρειάζονται για να κρατιέται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να καταφάσκουν ελεύθερα τις δεσμεύσεις που επιβάλλει η ομαλή συμβίωση με τους συνανθρώπους τους και η προκοπή τους. Ικανούς να οργανώσουν τη ζωή της λαϊκής ολότητας όπου ανήκουν έτσι, που και τα άτομα και η ολότητα να προκόβουν και να καλυτερεύουν όλο και περισσότερο το επίπεδο της υλικής και πνευματικής τους ζωής. Για την προκοπή της να μη ρίχνουν την ευθύνη σε άλλους ή και στην τύχη, παρά να νιώθουν τον εαυτό τους όχι μόνο συνυπεύθυνο με τους φυσικούς ηγέτες αλλά και ως τον κυρίως υπεύθυνο. Να βάζουν γι' αυτή κάθε δυνατή προσπάθεια, δίνοντας οι ίδιοι την κατεύθυνση και υπερνικώντας εσωτερικές και εξωτερικές αντίθετες δυνάμεις, και να είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν γι' αυτή όχι μόνο την ησυχία και τη βολή τους παρά στην ανάγκη και τη ζωή τους την ίδια. Άνθρωποι δηλαδή που έχουν υψωθεί από το ζωικό στο ανθρώπινο επίπεδο. Που έχουν δουλέψει μέσα τους όσο γίνεται το ανθρώπινο βάθος και που πραγματικά ελεύθεροι στέκουν μοίρα στη μοίρα τους...[..]

Αλέξανδρος Δελμούζος

Αυτό το κείμενο με έχει σημαδέψει από την πρώτη στιγμή που το διάβασα κάπου στην Γ΄ Γυμνασίου σε ένα μάθημα στο σχολείο...Από τότε προσπαθώ να το κάνω κτήμα μου και προσπαθώ να το θυμάμαι κάθε φορά που πρέπει...

Γιατί όταν μιλά ο Αλέξανδρος Δελμούζος με ένα κείμενο σαν κι αυτό τι άλλο μπορώ να πει ο οποιοσδήποτε; Τι άλλο μπορεί να πει ένας άσημος blogger; Φυσικά τα bold και η μορφοποίηση ανήκει σε μένα...Γενικώς είναι δύσκολο να με καταλάβει κανείς αλλά μερικοί το καταφέρνουν....Γράφω για να καταλάβουν στο ελάχιστο το οτιδήποτε κάποιοι....Γράφω για να επηρεάσω...Γράφω γιατί έτσι εκφράζομαι...

Άνθρωποι λοιπόν που θα στέκουν μοίρα στη μοίρα τους........

Επίσης ο μεγάλος Δ.Τσάτσος μεταξύ άλλων γράφει...

....Με λίγα λόγια: η αμφισβήτηση η είναι πράξη κοινωνική η δεν είναι Αμφισβήτηση. Όταν αμφισβητώ δεν διαφωνώ απλά. Η Αμφισβήτηση εμπεριέχει και ένα στοιχείο «ασυμβιβάστου» είναι άρνηση μια εγκυρότητας, είτε αυτή η εγκυρότητα είναι κοινωνική είτε θεωρητική είτε γνωσιοθεωριτική....

Αυτά τα λίγα από τους σοφούς για σήμερα....

Η λύση λοιπόν για το μπουρδέλο την Ελλάδα(εγώ αλλιώς το εννοώ)είναι ατομική βόμβα είχε πει ένας φίλος μου...Να τα γκρεμίσουμε και να τα ξαναχτίσουμε όλα από την αρχή...

Κάποτε συμφώνησα μαζί του...Αλλά τώρα είμαι λίγο μπερδεμένος....

Αλλά τώρα πιστεύω ότι η μόνη λύση είναι μία....

Να ανάψουμε τα φώτα....Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε που είναι ο διακόπτης....