Η εξέγερση του Πολυτεχνείου...

Από ένα blog σαν και αυτό δεν θα μπορούσε να λείπει αυτή την περίοδο και ένα αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο, 35 χρόνια μετά την ιστορική εξέγερση.

Λοιπόν ακολουθούν τα παρακάτω links που είναι περισσότερο από μένα αρμόδια να παραθέσουν τα γεγονότα:

http://www.sansimera.gr/archive/articles/show.php?id=190&feature=Eksegersi_Polytexneiou

http://tovima.dolnet.gr/front_page.php?fyllo=14011&section=I

http://www.fotoartmagazine.gr/history/istorika_afieromata/polytexneio/index.htm

http://www.hri.org/MPA/gr/other/17_11/

Επίσης ακολουθούν και κάποια videakia από το youtube. Σίγουρα μπορείτε να βρείτε και άλλα.

Εγώ να κάνω ένα τελευταίο σχόλιο. Επειδή πρέπει να λέμε και τα πράγματα με το όνομα τους. Το τι έγινε τότε όλοι λίγο πολύ το ξέρουμε...Το τι γίνεται σήμερα πάλι λίγο πολύ το ξέρουμε. Και τότε η εξέγερση από λίγους έγινε οπότε δεν χρειάζεται να αρχίζω να αναθεματίζω εναντίων των ακροδεξιών, ορισμένων δεξιών, της ξανθιάς δαπίτισας που πανηγυρίζει πάνω στο έδρανο επειδή κέρδισε την Γενική Συνέλευση, ούτε από τους δήθεν επαναστάτες με τα ευφάνταστα status στο facebook. Το αν είσαι σκεπτόμενο άτομο και το αν επιζητείς αλλαγή το δείχνεις κυρίως με τον τρόπο ζωής σου και δράσης σου και όχι με την ταμπέλα του τάδε «αριστερού» σχηματισμού που θέλησες από μόνος σου να φέρεις. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι ότι τότε υπήρχαν περισσότεροι επαναστάτες και τώρα λιγότεροι. Το ζήτημα είναι ότι σήμερα υπάρχουν λιγότεροι σκεπτόμενοι νέοι. Και αυτό γιατί το όλο σύστημα εκεί αποσκοπεί. Στο να μην σκέφτεσαι...

Λυπάμαι πραγματικά για την κατάντια τις σημερινής Νεολαίος. Λυπάμαι που από τα 250 άτομα στο τμήμα μου ζήτημα τα 50 να ασχοληθούν έστω και με κάτι που έχει σχέση με το Πολυτεχνείο(π.χ συμμετοχή στην πορεία, στις εκδηλώσεις). Λυπάμαι που τα μπουζούκια είναι προτεραιότητα κάποιων....Λυπάμαι που κάποιοι το παίζουν επαναστάτες...Λυπάμαι που είμαστε τόσο κώλοΈλληνες...Αλλά είμαι περήφανος που έστω κάποιοι φίλοι μου και άτομα τα οποία επέλεξα και με επέλεξαν να συναναστρέφομαι έχουν κάτι να πουν πάνω στο θέμα του Πολυτεχνείου...

Τέλος πάντων εγώ δεν θα κλίσω με τις κλασσικές ατάκες που λέμε αυτή την περίοδο για να θυμηθούμε το Πολυτεχνείο. Απλά θέλω να πω σε όσους διαβάζουν αυτό το blog να είναι πάντα ρεαλιστές και να ζητάνε πάντα το αδύνατο...Όπως έκαναν τότε...