Aνέραστη κοινωνία(μέρος 2ο)

Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές νιώθεις τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια σου. Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές απογοήτευσε και αποκτάς πάλι το χαμόγελο σου μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Λοιπόν φίλε αναγνώστη επειδή αυτή την φορά δεν έχω και πολύ όρεξη έχω να σου πω τα εξής πραγματάκια…

Δεν θέλω να με συμπαθείς…Μου την δίνει να με συμπαθούν. Θέλω να με αγαπήσεις η να με μισήσεις; Μπορείς; Το τι να κάνω για να με αγαπήσεις δεν ξέρω; Μπορείς να μου πει όμως τι να κάνω για να με μισήσεις;

Μην προσπαθείς να βγάλεις νόημα από αυτά που λέω. Ούτε εγώ βγάζω νόημα με αυτά που λέω η γράφω. Δεν είμαι και πολύ έξυπνος αλλά θεωρώ ότι μπορώ άνετα να σου δώσω 2 ερμηνείες για τα λεγόμενα μου...

Αφού υπάρχει μια αμοιβαία εκτίμηση μην το ψάχνεις πολύ. Προχώρα, δεν υπάρχουν πολιτικοί σκοποί…Μόνο αντρικοί…

Δεν μου αρέσουν οι υποκριτές, η ζυμωμένοι, οι ξερόλες, οι δήθεν, οι καμπόσοι, οι ψεύτες, οι «τεχνίτες», οι υποκριτές και προπάντων οι ζαβολιάρηδες…

Δεν μου αρέσει να χάνω.

Δεν ξέρω αν θέλω να μου κάνεις σχόλιο. Αλλά τελικά νομίζω ότι θέλω. Θέλω πολύ. Για τελευταία φορά...

Φίλε αναγνώστη έφτασα στα πρόθυρα να αλλάξω αλλά δεν τα κατάφερες. Ίσως να μην απολαύσω κάποια πράγματα αλλά θα τα έχω καλά με τον εαυτό μου. Και ναι τα έχω καλά με τον εαυτό μου…

Δεν υπάρχουν συνομωσίες ούτε καλά παιδιά. Υπάρχουν τα κακά παιδιά όπως εγώ και τα δεδομένα πράγματα. Προχώρα φίλε αναγνώστη…

Θα λυπηθώ δεν λέω αλλά θα χαρώ παράλληλα. Θα με πεις τρελό. Ποτέ δεν αρνήθηκα ότι δεν ήμουν. Αλλά θα χαρώ ξέρεις γιατί; Γιατί όσο και αν σου φανεί περίεργο το είχα προβλέψει…Και το άσχημο είναι ότι το πεπρωμένο δεν αλλάζει…

Δεν ξέρω αν θα βρω ξανά κουράγιο. Ξαναβλέπω το ίδιο έργο για 2η φορά. Λες να το δω και 3η; Σίγουρα δεν θέλω…

Δεν θέλω ποτέ φίλε αναγνώστη με δεδομένη την απόρριψη σου να σκεφτείς όταν το παραμυθάκι τελειώσει το εξής «Μήπως έπρεπε αυτός ο blogger;»

Και επειδή προβλέπω ότι θα το πεις γιατί έχω και μαντικές ικανότητες αυτό με σκοτώνει πιο πολύ...

Ξέρεις όμως κάτι φίλε αναγνώστη; Θα ορθοποδήσω γράφοντας και εξιστορώντας τις ιστορίες μου. Γιατί αυτό με κάνει πιο δυνατό. Γιατί είναι κάτι που δεν με σκοτώνει...

Έχω σκεφτεί πολλά...Ξέρεις όμως τι θα κάνω; Θα κάνω κάτι που δεν έκανα ποτέ. Θα το κάνω μόλις τελειώσει το πανηγυράκι. Θα σηκωθώ πρωί, πολύ πρωί. Θα βάλω το σακίδιο μου και θα σκαρφαλώσω στην κορυφή του βουνού. Θα πάω να σταθώ ανάμεσα σε δύο μεγάλα δέντρα. Θα περιμένω να ξημερώσει. Και τότε θα δω τον ήλιο να ανατέλλει και θα βγάλω από το σακίδιο μου χαρτί και μολύβι. Και θα γράψω φίλε αναγνώστη. Θα γράψω για την ανατολή που μόνο εγώ θα έχω δει. Θα γράφω όλη μέρα φίλε αναγνώστη. Θα έχω συντροφιά θορυβώδεις συντρόφους αλλού είδους να κελαηδάνε το τραγούδι της ζωής. Και θα περιμένω μέχρι το ηλιοβασίλεμα....Και όταν οι κόλλες με το χαρτί τελειώσουν και όταν ο ήλιος ο κατακόκκινος κρυφτεί πίσω από τη κορυφογραμμή θα έρθει το τέλος. Θα είναι όμως χαρούμενο τέλος. Σε ένα τόσο τρελό κόσμο ένας τρελός θα έχει κάνει μια τρέλα. Θα έχει δει το ηλιοβασίλεμα. Εκεί ανάμεσα στα δύο δέντρα. Και μετά δεν θα κοιμηθώ. Θα κοιτάξω τα άστρα. Να δω τι έχουν να μου πουν. Θα συζητήσω σοβαρά μαζί τους μιαν άλλη μέρα. Γιατί έχω και δρόμο μπροστά μου...Και καθώς θα αποσταίνω θα αναπολώ την ανατολή και την δύση του ηλίου, θα έχω ως παρακαταθήκη μερικές κόλλες χαρτί. Θα είναι η συντροφιά μου. Μόνος άλλωστε ανέβηκα...Και την επόμενη μέρα θα αρχίσει η κατάβαση γιατί πολύ ώρα ήμουν εκεί πάνω. Και καθώς θα κατεβαίνω θα ακούσω μια φωνή...Θα γυρίσω πίσω...Δεν θα δω τίποτα. Θα είναι μια οφθαλμαπάτη. Θα την ξανακούσω την φωνή όμως. Θα είναι η δικιά σου φίλε αναγνώστη. Αλλά ξέρεις τι θα κάνω τότε; Θα ανοίξω το σακίδιο και θα συμβουλευτώ τις σημειώσεις μου. Θα βγάλω άλλη μια θεωρία. Παρακάτω στο ρυάκι που θα κοντοσταθώ για να ξεδιψάσω θα ακούσω πάλι μια φωνή αλλά θα νιώσω και ένα άγγιγμα. Και τότε ξέρεις τι θα κάνω;
Θα βγάλω τις σημειώσεις από το σακίδιο και θα τις σκίσω. Θα τις κάνω χίλια κομμάτια. Θα τις πετάξω στο νερό. Για να χαθούν...

Και θα γυρίσω σπίτι ευτυχισμένος γιατί θα έχω κάνει το όνειρο μου πραγματικότητα. Θα μπω στο σπίτι θα βάλω καφέ, θα διαβάσω εφημερίδα, θα γράψω στο blog μου. Θα είμαι όμως πολύ «γέρος». Θα λυπάμαι για αυτό αλλά θα συνεχίζω...

Άσε με να γελάσω φίλε αναγνώστη και κάνε πράξη τις θεωρίες μου. Στο ζητάω για χάρη. Επειδή μου είπες ότι με συμπαθείς...

Αλλά φίλε αναγνώστη να ξέρεις ότι τα λάθη είναι η γέφυρα μεταξύ της απειρίας και της σοφίας. Και εγώ ήμουν άπειρος. Και έτσι έκανα λάθη...

Όμως φίλε αναγνώστη τώρα είμαι πιο σοφός. Αλλά επειδή είμαι ακόμα μικρός και νευρικός θα ρίξω μια γροθιά στην μάπα της ανέραστης κοινωνίας...Επειδή δεν είμαι δημοκρατικός...

Φίλε αναγνώστη δεν τρέφω αυταπάτες...Οι τρελοί παραμένουν τρελοί...Τελικά φίλε αναγνώστη θα βάλω μια αγγελία που θα λέει για μένα.

Θα κάνω ένα μεγάλο ταξίδι μετά. Θα πάω σε χώρες εξωτικές...Για να βρω μάγους...Για να τους ρωτήσω γιατί όταν θέλεις κάτι πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις; Ότι και να μου απαντήσουν εγώ θα βγάλω από την τσέπη το μολύβι και θα γράψω στο χαρτί την δικιά μου άποψη. Γιατί πάντα ήμουν εγωιστής και εγωκεντρικός αλλά ποτέ δεν συμβιβάσθηκα. Για πολύ τουλάχιστον....

Όταν το ταξίδι φτάσει στο τέλος θα περάσω από τον τάφο του Καζαντζάκη. Θα κοντοσταθώ και πριν ένα δάκρυ κυλήσει από τα μάτια μου θα φωνάξω με όλη την δύναμη της ψυχής μου...

Δεν ελπίζω τίποτα. Δε φοβάμαι τίποτα. Είμαι λεύτερος...

Το κύκνειο άσμα ενός ονείρου…

Είχα πει πολλά για τα όνειρα σε προηγούμενο post. Μπορώ να πω ακόμα περισσότερα...Τα μεγαλύτερα όνειρα μένουν απραγματοποίητα. Μένουν όνειρα....

Άλλα λέω, άλλα κάνω και άλλα σκέφτομαι Έχω πάρει τις αποφάσεις μου. Θα αλλάξω για εμένα. Δεν θα αλλάξω για κανέναν άλλο. Σε αυτή τη ζωή άλλωστε δεν ήρθαμε για να ευτυχίσουμε αλλά για να ζήσουμε...

Μπορείς να κάνεις ότι θέλεις. Δεν με ενδιαφέρει. Δεν θέλω να γίνεις κοινωνός των ανησυχιών μου, της τρέλας της διαφορετικής μου προσέγγισης. Κοίτα απέναντι...Προχώρα μπροστά...Μην φοβάσαι, μην στεναχωριέσαι, γιατί άλλωστε; Ο καθένας είναι αυτό που είναι...Δεν σε κατηγορώ για τίποτα. Το ακούς;

Η αγάπη που μένει είναι η αγάπη που φεύγει. Μπορώ να γράψω και άλλα, πάρα πολλά άλλα. Αλλά με κατηγορούν ότι λέω όλο θεωρίες. Ίσως και να έχουν και δίκιο. Αυτό το κείμενο δεν μου αρέσει...Δεν είναι καλό. Δεν θέλω να μου πεις τίποτα...Η μήπως τελικά θέλω;

Το πήγα από την μία το ‘φερα από την άλλη αλλά απέτυχα. Δεν πειράζει θα ξαναπροσπαθήσω. Έτσι κι αλλιώς τώρα τι να σου πω τι να μου πεις και εσύ...

Από την μία θέλω να γράψω κάτι καλό από την άλλη φοβάμαι μήπως καταλάβουν οι σοφοί...

Πολύ κακό αυτό το κείμενο. Δεν μου βγαίνει. Και η βλακεία είναι το γράφω μέρες. Έχω σκίσει πολλά χαρτιά! Ίσως φταίει που δεν έχω θέμα. Λέω διάφορες σκέψεις αλλά δεν τις λέω καλά...

Φτάνει λοιπόν κακοποίησα το λόγο. Καιρός για κάτι καλό. Ο φίλος μου ο Κώστας έγραψε αυτό το γράμμα για να περιγράψει το δικό του όνειρο. Δεν τα κατάφερε ο φίλος μου ο Κώστας....

Το γράμμα το οποίο μου το έδωσε για να το δω σαν πιο «ειδικός» έλεγε περίπου τα εξής:

...Δεν είχα το θάρρος να σου μιλήσω, για αυτό σου γράφω. Φοβήθηκα. Βασικά επειδή είμαι μεγάλος εγωιστής δεν δέχτηκα την πιθανή απόρριψη. Την βέβαιη ίσως...Για αυτό σου γράφω, για να μάθεις πως νιώθω. Δεν θέλω τίποτα άλλο από εσένα. Απλά να μάθεις...Τίποτα άλλο. Μην μου στείλει μήνυμα. Μην μου πεις αν ποτέ με ξαναδείς τίποτα .Ξέρω...Απλά να ξέρεις ότι το σύμπαν δεν συνωμοτεί όταν θέλεις κάτι πολύ.

Είσαι η πιο ωραία που έχω δει. Είσαι αυτή που μ’ ρεύσει. Είσαι μοναδική. Περπατάς και λάμπεις. Τα πάντα πάνω σου είναι τέλεια. Από τα ρούχα σου μέχρι τα κοσμήματα τα σου. Και τα μάτια σου. Αχ αυτά τα μάτια σου... Με τρελαίνουν. Η ανάσα σου, όταν τη νιώθω στο πρόσωπο μου με κάνει να εξοστρακίζομαι από το κόσμο αυτό. Τα χείλη σου με προκαλούν και εγώ ανήμπορος κάθομαι και κοιτάζω. Κάθομαι και σκέφτομαι. Γιατί; Γιατί η ζωή να είναι άδικη; Γιατί τι έχω κάνει;

Ίσως έχεις δίκιο που πήρες αποστάσεις. Δεν είμαι σαν τους άλλους. Έχω τις δικές μου ιδέες. Την δική μου τρελή νοοτροπία. Τα δικά μου θέλω. Υπάρχουν πιο ωραίοι. Πιο έξυπνοι. Πιο καλοί. Πήγαινε και βρες τους. Εγώ θα είμαι μια μικρή ανάμνηση. Έτσι για να χεις κάτι να συζητάς με τις φίλες σου...

Τα πράγματα δεν πήγαν έτσι όπως τα σχεδίασα. Τέλος πάντων...Θα μείνω εδώ να σε σκέφτομαι για λίγο ακόμα. Μέχρι να έρθει η δική μου πριγκίπισσα. Το ξέρω ότι δεν ήμουν ο δικός σου πρίγκιπας. Αλλά η ζωή δεν είναι παραμύθι. Αύριο θα ξυπνήσω και θα σε ξεχάσω...Δεν μπορώ να φανταστώ διαφορετικό τέλος από αυτό. Σοφία σ’ αγαπώ.

Αυτά έγραψε ο φίλος μου ο Κώστας...Αλλά δυστυχώς απέτυχε γιατί η Σοφία δεν του είπε ποτέ ότι αυτές οι 262 λέξεις ήταν η πιο ωραίες που είχε διαβάσει όπως είχε πει σε έναν γνωστό μια κοπέλα που είχε δεχτεί κάτι ανάλογο...

Μπράβο Κώστα! Σε παραδέχομαι...Είχα γράψει και εγώ κάτι κάποτε. Παρόμοιο. Ίσως πιο ωραίο. Πιο μεγάλο...Η τύχη του; Σιγά μην σας πω...

Υ.Γ και ένα τραγουδάκι μόνο με τέρμα τα ηχεία ...

Πάμε παιδιά, για κάποιον ή για κάποια που θέλετε να θυμάστε...

Και άλλο ένα videaki επειδή αρμόζει εδώ



Όσα η αγάπη ονειρεύεται τ' αφήνει όνειρα η ζωή μα όποιος στ' αλήθεια ερωτεύεται
κάνει τον πόνο προσευχή βαρκούλα κάνει το φιλί και ξενιτεύεται...

Έτσι για να περνάει η ώρα...

Επειδή αυτό το μήνα δεν θα έχω πολύ χρόνο να γράφω στο blog (οι λόγοι προφανείς για όσους με ξέρουν) ας παραθέσουμε τους στίχους ενός παλιού και αγαπημένου τραγουδιού των Πυξ Λαξ που είναι επίκαιρο όσο ποτέ....

Στίχοι: Μάρω Βαμβουνάκη
Μουσική: Φίλιππος Πλιάτσικας
Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ

Άγονη πλήξη μιας ζωής, δίχως έρωτα
της ερημιάς μου τέρας, της πόλης μου θηρίο μη με φοβάσαι
αλλοπαρμένη έκφραση οι τοίχοι σου θυμίζουν τον πρώτο σου έρωτα
οι πιο πολλοι αδιάφορα κενοί, σε λυγίζουν όπου και να 'σαι
στα σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλιστράνε επικίνδυνα

Στα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα οι γυναίκες μισοκρύβονται πίσω απ' τη λήθη
Στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου οι αστυνόμοι
οι πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοι
μάσκες ακάλυπτες μικρές στο γύρο του θανάτου
που τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή τον δαίμονα
στις άκρες των δακτύλων τους, ξημέρωμα Σαββάτου

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο
για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου απο μένα
δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου
ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ
πολύ για σένα, πολύ για σένα

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο...

Υ.Γ Αυτά για σήμερα ακολουθεί bonus videaki...

Ανέραστη κοινωνία (μέρος 1ο)

Είναι 2.16 ξημερώματα Σαββάτου, Αυτό το κείμενο δεν γράφετε στο πληκτρολόγιο όπως όλα τα άλλα. Γράφετε στο χέρι. Η πένα γλιστράει σιγά σιγά...Ο λόγος είναι αργός. Το ύφος σοβαρό. Οι σκέψεις πολλές. Τα συναισθήματα ελάχιστα.

Λένε ότι είναι πρόβλημα να μην μπορείς να κοιμηθείς. Ίσως να έχουν δίκιο. Ο φίλος μου ο Βασίλης λέει ότι μόλις πέφτει στο κρεβάτι τον παίρνει αμέσως ο ύπνος και δεν αναγκάζεται να σκέφτεται. Εγώ δεν είμαι έτσι. Κανένας δεν θα μου απαγορεύσει να σκέφτομαι. Τι κι αν κάνω τις σκέψεις το βράδυ και τα όνειρα το πρωί ενώ ο ήλιο έχει θέσει σε λειτουργία την ανέραστη κοινωνία; Είμαι κομμάτι της, ναι. Δεν έχω παύσει να σκέφτομαι, όμως. Δεν έχω παύσει να ονειρεύομαι ακόμα και αν δεν με παίρνει ο ύπνος.

Στα 17 ονειρευόμουν να αλλάξω τον κόσμο. Σήμερα στα 19 μου και πλησιάζοντας τα 20 θέλω να αλλάξω τον εαυτό μου. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω...Ίσως ο κόσμος αλλάξει χωρίς την δική μου συμβολή...Είχα λογομαχήσει με την κα.Γεωργοπούλου(την καλύτερη καθηγήτρια μου, αυτήν χάρη στην οποία πέρασα εγώ στο πανεπιστήμιο) για αυτό το θέμα....Μου είχε πει.. "Αγόρι μου ο κόσμος δυστυχώς δεν αλλάζει. Όσο και αν φωνάζετε, ότι και αν κάνετε..."Με στιβαρή φωνή και με μάτια που λαμπύριζαν από την περηφάνια είχα πει:"Εγώ θα τον αλλάξω κυρία!Η εγώ τουλάχιστον θα προσπαθήσω να αλλάξω κάποιες νοοτροπίες..."Εγώ και πάλι εγώ...

Μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο βρήκα το αντίστοιχο ερέθισμα. Γενικές Συνελεύσεις, ιδεολογικές συγκρούσεις, πολιτικές πρακτικές, διαφορετικές νοοτροπίες, κοινές ή μη ανθρώπινες συμπεριφορές. Το φαίνεσθαι και το είναι...Οι κακοί και οι καλοί. Οι έτσι και οι αλλιώς. Εγώ και οι άλλοι. Οι άλλοι και εγώ. Εμείς...Ποιοι εμείς; Εγώ ως κομμάτι του εμείς. Αυτοί μπορούν και χωρίς εμένα. Η εγώ μπορώ χωρίς αυτούς...

Γενικά γράφω...Έγραφα και πέρσι. Βρήκα ένα κομμάτι χαρτί που είχε ξεμείνει από πέρυσι. Είχα και εκεί σκέψεις αποτυπωμένες...Το χαρτί είχε χαραχτεί με μια απατηλή θεώρηση της κοινωνίας. Γελάω...Γελάω με αυτά που βλέπω στο τσαλακωμένο χαρτί. Είμαι τόσο ίδιος και τόσο διαφορετικός με πέρσι...

Παρατηρητής λοιπόν...Αυτό είμαι. Δεν μπορώ αν και ήθελα στα 17 να κάνω κάτι διαφορετικό. Γιατί παραιτήθηκα; Γιατί έχω να κάνω με ανθρώπους... Άπληστο ων ο άνθρωπος. Άλλο φαίνετε και άλλο είναι...Λέξεις και λόγια...Λίγα από αυτά που παράγει...Μπορούν να φέρουν την ευτυχία, μπορούν κα την καταστροφή...Φέρνουν τον έρωτα, φέρνουν και το μίσος. Παίζει τεράστιο λόγο η διάταξη, το ύφος, το ταλέντο οι υποκριτικές ικανότητες, το φαίνεσθαι και το είναι...Παραιτούμαι και γίνομαι στρατιώτης των ονείρων μου. Χωρίς να ακούω στρατηγούς. Αυτοί δεν ξέρουν. Εγώ ξέρω...

Έχουν γίνει πολλά τα οποία με έχουν αλλάξει. Έχω σίγουρα αλλάξει. Έχω κάνει πολλά λάθη...Και έχω ζητήσει και συγνώμη για αυτά...Δυστυχώς δεν βγαίνει κάτι εκτός από την δικιά μου ηθική ικανοποίηση. Έτσι για να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια...

Δύο φορές έχω ερωτευθεί, δύο κομμάτια της ανέραστης κοινωνίας. Δυστυχώς από το πεπρωμένο δεν μπορείς να ξεφύγεις. Τον μόνο που μπορείς να κάνεις να ξεγελάσεις για λίγο την Θεά Τύχη. Για λίγο όμως...Ότι και αν σου μαθαίνουν οι σοφοί το πεπρωμένο δεν αλλάζει. Όλα είναι κανονισμένα....

Το ένα κομμάτι θα είναι εκεί. Για πάντα...Ίσως θα με πληγώνει, ίσως θα μου δίνει δύναμη για να συνεχίσω. Ίσως το αλλάξω...Ίσως το καταφέρω να μου πει το Ναι. Ίσως το κάνω να με μισήσει. Ίσως το μισήσω εγώ. Θα είναι εκεί όμως...Ίσως καταπιάνομαι μαζί του σπάνια, αλλά θα είναι εκεί. Σε όποια φάση και αν βρίσκομαι, θα είναι μπροστά μου. Ως σκέψη ή ως παρουσία...Φυσική η τεχνική...Και θα είναι εκεί γιατί έτσι έχει ορισθεί να είναι...

Το δεύτερο θα εξαφανιστεί μάλλον. Θα φύγει μακριά.. Δεν θα εξαϋλωθεί αλλά δεν θα υπάρχει στον κόσμο μου. Αλλά θα έχει σημαδεύει το εγώ μου, μια για πάντα...Τα λάθη πληρώνονται μια ζωή...Το καλό είναι ότι δεν ξέρω αν τελικά έκανα λάθη... Δεν ξέρω αν ήταν λάθος... Αν κάποτε αυτό το δεύτερο κομμάτι εμφανιστεί πάλι μπροστά μου δεν ξέρω αν θα έχει την μορφή της δεύτερης ευκαιρίας. Κάποιος μου είχε πει για μια πανέμορφη θεά με μακριά μαλλιά. Αν περάσει από μπροστά σου μετά Τέλος. Δεν μπορείς να την πιάσεις. Τα πίσω μαλλιά της είναι ξυρισμένα. Πέρασε από μπροστά σου και δεν έκανες τίποτα; Τέλος. Αλλά είπαμε το πεπρωμένο...

Παρατηρητής, οδηγός ή ναυαγοσώστης, δεν ξέρω. Το blog δημιουργήθηκε σε έντονη από την μία σε άτονη από την άλλη περίοδο. Υπάρχουν πολλοί δρόμοι...Διάλεγα εύκολους αλλά προσπαθούσα να πλησιάσω Ferrari.Ο παππούς μου ο Κώστας πριν πεθάνει μου άφησε μια μεγάλη παρακαταθήκη. Μου είπε: «Μην αργήσεις»Εγώ άργησα...Τα δάκρυα δεν έφεραν αποτέλεσμα...Δεν έφταιγα μου είπαν...Ισχύει; Το πεπρωμένο...Αλλά τώρα που το σκέφτομαι αυτός πάντα πήγαινε αργά. Ποτέ δεν είχε αγχωθεί. Μοναχικός περπατητής... Πάντα διάλεγε τα δύσκολα μονοπάτια....Μονοπάτια που διέσχιζε με το τελευταίο γαϊδουράκι του χωριού. Τον Λαη. Που του στέρησε η ανέραστη κοινωνία λίγο πριν το ύστατο χαίρε...Ήμουν και εγώ κομμάτι της τότε. Τώρα είμαι από την άλλη. Παρατηρώ και δρω κατά βούληση. Πότε με την λογική, πότε με το συναίσθημα...

Τα δάκρυα δεν φέρνουν λύπη, ούτε το χαμόγελο ευτυχία...Θα κάνω αυτά που θέλω εγώ...Θα κάνω αυτά που πάντα ήθελα...Η που νόμιζα ότι ήθελα....Ίσως μετανιώσω. Ίσως μετανιώσω που μετάνιωσα. Έχει γίνει και αυτό...Ίσως μετανιώσω που δεν μετάνιωσα...Θα αντισταθώ και θα πορευτώ ακούγοντας το βουητό του αέρα...Έχει να μου πει πολλά...

Κάποτε κοιτούσα τα άστρα...Κάποτε το άσπρο ήταν το αγαπημένο μου χρώμα...Είναι δύσκολο όμως. Έχω παγιδευτεί. Με σημαδεύουν με ένα όπλο. Είμαι φυλακισμένος στην ελευθερία της σκέψης μου. Είμαι φυλακισμένος από την ελευθερία των κινήσεων μου. Θα φύγω...Θα βάλω τα κόκκινα All-Star μου και θα πάω μια βόλτα. Θα δω έναν άστεγο, 2 ναρκομανείς, μερικούς απατεώνες και πολλούς να διασκεδάζουν υπό τους ήχους έντονης μουσικής. Και θα αναρωτηθώ. Μήπως είμαι εγώ ο απατεώνας; Μήπως είμαι εγώ ο δεσμώτης εκείνων; Θα το παλέψω...Θα δράσω. Θα δώσω το είναι μου. Θα αλλάξω κάποιο κομμάτι της ανέραστης κοινωνίας...

Τελικά λέω να μείνω εδώ. Να πέσω κάτω από το σεντόνι μου και να ονειρευτώ. Να ονειρευτώ εκείνα τα 2 κομμάτια. Και να σκαρφιστώ...Να σκαρφιστώ να ξεγελάσω την τύχη. Είπαμε το πεπρωμένο...Και να κοιμηθώ...Να κοιμηθώ γιατί η ανέραστη κοινωνία δεν δέχεται ονειροπόλους....