Όταν νευριάζω ότι μου τι δίνει κάτι πολύ ότι θέλω να γίνω εριστικός(το γουστάρω αφάνταστα αυτό), όταν θέλω να κρίνω, όταν γελάω με τους άλλους και όταν συμβαίνουν γενικώς διάφορα μέσα μου θυμάμαι αυτό το κείμενο...
...Όπως το κάθε άτομο χρειάζεται ένα σκοπό στη ζωή του για να πάρει νόημα η ζωή αυτή, για να συντονίζει όλες του τις προσπάθειες προς μια ενιαία κατεύθυνση και να το βοηθά εντείνοντας τις δυνάμεις του να γίνεται ολοένα καλύτερο, το ίδιο και ένας ολόκληρος λαός. Αλλιώς, άτομο και λαός αφήνονται στην τύχη και ζουν ζωή της στιγμής, χωρίς προοπτική και ελπίδα για πρόοδο πραγματική. Όπως όμως στο άτομο ο σκοπός τη ζωής του είναι δυναμογόνος όταν πηγάζει από μέσα του, από τις δικές του ανάγκες και δυνατότητες, έτσι και για το λαό. Κι αυτόν μπορεί να τον συγκινήσει και να τον εμπνεύσει μονάχα ένα ιδανικό που ριζώνει στο δικό του χώμα και στη δική του φυσική ζωή. Ιδανικό δηλαδή που πηγάζει από την ιστορία του και τη ζωντανή του παράδοση, που ταιριάζει με την ψυχολογία του, με τον τόπο του και τις ανάγκες που δημιουργεί.
Τέτοιο ιδανικό βγαλμένο μέσα από το ελληνικό χώμα και την ιστορία του λαού του είναι ο ανθρωπισμός. Ανθρωπισμός θα ειπεί να πλάθουμε ανθρώπους με γερό και ωραίο σώμα, με καθαρό στοχαστικό νου, με δυνατή θέληση και σεβασμό και αγάπη στους συνανθρώπους τους. Ανοιχτομάτες που είναι σε θέση να κρίνουν οι ίδιοι υπεύθυνα όσα προβλήματα τους παρουσιάζει η ατομική και ομαδική ζωή τους, χωρίς να παρασύρονται σαν άβουλη αγέλη από τον πρώτο δυνατό ή δημαγωγό της ημέρας. Ανθρώπους ικανούς να εξασφαλίζουν οι ίδιοι με την προσωπική τους εργασία τους υλικούς όρους της ζωής τους, όσοι χρειάζονται για να κρατιέται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να καταφάσκουν ελεύθερα τις δεσμεύσεις που επιβάλλει η ομαλή συμβίωση με τους συνανθρώπους τους και η προκοπή τους. Ικανούς να οργανώσουν τη ζωή της λαϊκής ολότητας όπου ανήκουν έτσι, που και τα άτομα και η ολότητα να προκόβουν και να καλυτερεύουν όλο και περισσότερο το επίπεδο της υλικής και πνευματικής τους ζωής. Για την προκοπή της να μη ρίχνουν την ευθύνη σε άλλους ή και στην τύχη, παρά να νιώθουν τον εαυτό τους όχι μόνο συνυπεύθυνο με τους φυσικούς ηγέτες αλλά και ως τον κυρίως υπεύθυνο. Να βάζουν γι' αυτή κάθε δυνατή προσπάθεια, δίνοντας οι ίδιοι την κατεύθυνση και υπερνικώντας εσωτερικές και εξωτερικές αντίθετες δυνάμεις, και να είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν γι' αυτή όχι μόνο την ησυχία και τη βολή τους παρά στην ανάγκη και τη ζωή τους την ίδια. Άνθρωποι δηλαδή που έχουν υψωθεί από το ζωικό στο ανθρώπινο επίπεδο. Που έχουν δουλέψει μέσα τους όσο γίνεται το ανθρώπινο βάθος και που πραγματικά ελεύθεροι στέκουν μοίρα στη μοίρα τους...[..]
Αυτό το κείμενο με έχει σημαδέψει από την πρώτη στιγμή που το διάβασα κάπου στην Γ΄ Γυμνασίου σε ένα μάθημα στο σχολείο...Από τότε προσπαθώ να το κάνω κτήμα μου και προσπαθώ να το θυμάμαι κάθε φορά που πρέπει...
Γιατί όταν μιλά ο Αλέξανδρος Δελμούζος με ένα κείμενο σαν κι αυτό τι άλλο μπορώ να πει ο οποιοσδήποτε; Τι άλλο μπορεί να πει ένας άσημος blogger; Φυσικά τα bold και η μορφοποίηση ανήκει σε μένα...Γενικώς είναι δύσκολο να με καταλάβει κανείς αλλά μερικοί το καταφέρνουν....Γράφω για να καταλάβουν στο ελάχιστο το οτιδήποτε κάποιοι....Γράφω για να επηρεάσω...Γράφω γιατί έτσι εκφράζομαι...
Άνθρωποι λοιπόν που θα στέκουν μοίρα στη μοίρα τους........
Επίσης ο μεγάλος Δ.Τσάτσος μεταξύ άλλων γράφει...
....Με λίγα λόγια: η αμφισβήτηση η είναι πράξη κοινωνική η δεν είναι Αμφισβήτηση. Όταν αμφισβητώ δεν διαφωνώ απλά. Η Αμφισβήτηση εμπεριέχει και ένα στοιχείο «ασυμβιβάστου» είναι άρνηση μια εγκυρότητας, είτε αυτή η εγκυρότητα είναι κοινωνική είτε θεωρητική είτε γνωσιοθεωριτική....
Αυτά τα λίγα από τους σοφούς για σήμερα....
Η λύση λοιπόν για το μπουρδέλο την Ελλάδα(εγώ αλλιώς το εννοώ)είναι ατομική βόμβα είχε πει ένας φίλος μου...Να τα γκρεμίσουμε και να τα ξαναχτίσουμε όλα από την αρχή...
Κάποτε συμφώνησα μαζί του...Αλλά τώρα είμαι λίγο μπερδεμένος....
Αλλά τώρα πιστεύω ότι η μόνη λύση είναι μία....
Να ανάψουμε τα φώτα....Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε που είναι ο διακόπτης....
