Κατά φαντασία ερωτευμένος….

Ανανέωσα λίγο το blog σε μορφή και ήρθε ο καιρός να το ανανεώσω και σε θεωρίες! Λοιπόν μια θεωρία ή μάλλον συμπέρασμα που έχω βγάλει αυτά τα χρόνια είναι το εξής: ότι πολλές φορές, αν όχι τις περισσότερες είμαστε κατά φαντασία ερωτευμένοι....

Όταν έχεις μια άποψη πρέπει να έχεις και τα κατάλληλα επιχειρήματα για να την υποστηρίξεις. Τι καλύτερο όμως επιχείρημα από προσωπικές εμπειρίες και ενδοσκόπηση του ίδιου σου του εαυτού; Τι καλύτερο από το να βλέπεις πως σκέφτονται και λειτουργούν οι φίλοι σου; Τι καλύτερο από το να βλέπεις γνωστούς να επιβιώνουν μια σκέψη σου που έγινε θεωρία πλέον;

Έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε ερωτευμένοι...Την ανάγκη να το βράδυ που πέφτουμε για ύπνο να σκεφτόμαστε κάποιον η κάποια...Έτσι και ο Βασίλης σκέφτεται την Δήμητρα(τα ονόματα αυτή την φορά-όπως πάντα άλλωστε είναι εντελώς τυχαία) ο Γιάννης την Βίκυ, η Ελένη τον Κωνσταντίνο και η Σοφία τον Λεωνίδα. Έχουμε την ανάγκη να σκεφτόμαστε κάποιον όταν ακούμε ένα τραγούδι. Σίγουρα ο καθένας από εμάς έχει συνδέσει κάποιο τραγούδι με κάποιο πρόσωπο που αγαπά η που νομίζει ότι αγαπά...Έχουμε την ανάγκη να σκεφτούμε ένα πρόσωπο όταν ο φίλος μας ή η φίλη μας ρωτάει για το τι πρέπει να κάνει με το πρόσωπο...

Και κάτι άλλο. Όσο πιο μακριά είναι αυτό το πρόσωπό τόσο πολύ το ερωτευόμαστε...όσο μας απορρίπτει τόσο εμείς κολλάμε. Γιατί έτσι είμαστε πλασμένοι...Γιατί οι «έρωτες» που βασίστηκαν σε στυλ σ’αρέσω, μ’αρέσεις είμαστε μαζί σε ένα 5λεπτο ποτέ δεν κράτησαν πολύ....Αν δεν υπάρχει το σασπένς ο ρομαντισμός η αγωνία, το παιχνίδι τότε το αποτέλεσμα δεν θα είναι αυτό που έπρεπε να είναι....Επίσης η απόσταση δημιουργεί μια ωραιοποιημένη έκδοση του άλλου. Αν ζούσαμε κάθε μέρα με αυτό το πρόσωπο θα βλέπαμε τις αδυναμίες του, τα μειονέκτημα και τα ελαττώματα του και θα βγάζαμε την ιδανική εικόνα που είχαμε για αυτόν προς το πρόσωπο του...

Έτσι η Αθηνά που τα έχει με τον Κωνσταντίνο που είναι πολύ ωραίο και καλό παιδί, σκέφτεται που και που τον Παναγιώτη, ένα διαφορετικό, εκκεντρικό με δυναμικό χαρακτήρα που τις άρεσε παλιά αλλά ποτέ δεν έγινε κάτι μαζί τους...Από την άλλη ο φίλος μου ο Παναγιώτης το ίδιο κάνει για την Αθηνά(μην της το πείτε γιατί δεν ξέρω αν το ξέρει, αλλά λογικά το έχει καταλάβει) γιατί αυτός την γούσταρε από πολύ μικρός. Την σκεφτόταν όλη την ώρα(η ανάγκη να σκέφτεσαι) όλη του η εφηβεία συνυφαινόταν με την δικιά της παρουσία. Αλλά αυτή δεν την ένοιαζε και πολύ, τον είχε δεδομένο ας πούμε και ερωτευόταν(κατά φαντασία και αυτή) με τον κάθε Jude Law.Έτσι τώρα ο Παναγιώτης τα έχει με την Βάσω, περνάει σχετικά καλά και η Αθηνά με τον Κωνσταντίνο που παρόλο είναι ωραίος και γενικά τον κυνηγάνε πολλές έχει καβατζωθεί με την Αθηνά και γενικά περνάει καλά...Λοιπόν όλοι ευτυχισμένοι ας πούμε...Μόνο κάποιες στιγμές όταν ο Παναγιώτης ακούει το τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ παίρνει μια βαθιά ανάσα σκέφτεται για λίγο την Αθηνά και συνεχίζει αλλάζοντας τραγούδι στην playlist του υπολογιστή του...Το ίδιο και η Αθηνά. Όταν ακούει το With or Without you των U2 σκέφτεται για λίγο τον Παναγιώτη....Κρίμα πάντως για τον Παναγιώτη και την Αθηνά είχαν την ευκαιρία να είναι μαζί και να είναι πέρα του δέοντος ευτυχισμένοι αλλά αυτοί (είχαν την ανάγκη να νιώθουν ερωτευμένοι με άλλους όταν το σύμπαν συνωμοτούσε). Βέβαια ακόμα και αν ήταν μαζί θα σκέφτονταν που και που σε επαλήθευση της θεωρίας τον Κωνσταντίνου και την Βάσω, αλλά αυτό σε μικρότερο βαθμό πιστεύω...Τέσπα πιστεύω κάποτε θα είναι μαζί...Και εγώ κουμπάρος! Ε κάποιοι δεν έκαναν τους διαμεσολαβητές τζάμπα...

Λοιπόν θεωρώ ότι κυρίως σε αυτή την ηλικία αλλά και πιο μετά έχουμε την ανάγκη να είμαστε κατά φαντασία ασθενείς. Να ζούμε και να αναπνέουμε για ένα πρόσωπο το όποιο πολλές φορές δεν μας έχει καν σε εκτίμηση.

Λένε ότι τα ετερώνυμα έλκονται...Σαν παρατηρητής αυτής της κοινωνίας το έχω διαπιστώσει...Και πολλές φορές και οι μεγάλες αγάπες από ετερώνυμους ανθρώπους προκύπτουν. Αλλά από τι άλλη πολλές φορές σκεφτόμαστε ότι θα θέλαμε να είμαστε με τον τάδε η την τάδε γιατί ακούμε την ίδια μουσική έχουμε τις ίδιες απόψεις, ζούμε στον ίδιο κόσμο και έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα....Πάντως τα ετερώνυμα συνήθως έλκονται γιατί υπάρχει και η ανάγκη της συμπλήρωσης, του να πάρεις, η ανάγκη για κάτι διαφορετικό η νέα πρόκληση η μαγεία του διαφορετικού....

Για αυτό κάθε φορά που σκεφτόμαστε κάποιον ή νομίζουμε ότι είμαστε ερωτευμένοι συνιστάται(δεν είναι μέρος της θεωρίας απλές φιλικές θεωρητικά σωστές συμβουλές) να ρωτάμε τον εαυτό μας:

Είμαι αλήθεια ότι είμαι ερωτευμένος η είναι η ιδέα μου;
Αξίζει να είμαι ερωτευμένος;
Αν ήμουν τελικά μαζί με αυτό το πρόσωπο θα περνάγαμε καλά;
Αξίζει να χωρίσω με τον Βαγγέλη για τον εφηβικό μου έρωτα;
Αξίζει να χωρίσω την Γεωργία που είναι τόσο καλή κοπέλα για τα μεγάλα στήθη της ξανθιάς Παυλίνας;
Μήπως πρέπει να αρχίσω να σκέφτομαι κάτι άλλο;
Μήπως είμαι κατά φαντασία ερωτευμένος;

Και γενικά πολλά φιλοσοφικά ερωτήματα. Ο καθένας καλείτε σε τέτοιες περιπτώσεις σε μια εσωτερική συνομιλία...Μετά καλό θα ήταν να γίνει και συζήτηση με φίλους αλλά οι φίλοι θα πρέπει να λένε την σκληρή η όχι και τόσο αλήθεια και μόνο αυτή. Οι φίλοι οφείλουν να φέρουν τον ασθενή back to reality…

Γενικά πάντως παίζουν ρόλο και οι εποχές μου γινόμαστε κατά φαντασία ερωτευμένοι...Π.χ το καλοκαίρι συνέχεια το φλερτ είναι σε Νο1 προτεραιότητα....Επίσης μια άλλη θεωρία είναι οι κοπέλες θέλουν να περνούν τις γιορτές μαζί με κάποιον αγόρι. Η φράση μόνη μου θα κάνω γιορτές; Μόνη μου θα είμαι στην αλλαγή του χρόνου; Μόνη μου θα με αφήσεις; Είναι γνωστές τόσο στον αποδέκτη ανδρικό πληθυσμό όσο και στο γυναικείο μυαλό που δεν ξέρει ποτέ τι θέλει. Για τα αγόρια δεν προέχει η εποχή αλλά π.χ η περίσταση...Π.χ πάλι μόνος θα πάω στο clubaki; Πότε θα βγούμε με τους φίλους μου; Και έχει να κάνει πιο πολύ με το ζωώδη ένστικτο των ανδρών να νιώσουν αλλά και να προβληθούν ως επιβήτορες....

Για αυτό, ως κατά φαντασία ερωτευμένος και εγώ έβγαλα την παραπάνω θεωρία που την έχω πάρα πολύ αναλύσει και έχω και χιλιάδες άλλα παραδείγματα...Έχουμε την ανάγκη να σκεφτόμαστε κάποιον. Πρώην, νυν, μελλοντικό...Αυτή η ανάγκη είναι συνυφασμένη με την ίδια τη ύπαρξη μας. Απλά δεν θα πρέπει να κάνουμε αυτή την ανάγκη αυτοσκοπό ζωής και θα πρέπει να είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε πότε αυτή η ανάγκη οφείλει να υπάρχει ή είναι ασθένεια της οποίας την γιατρειά θα πρέπει να αναζητήσουμε...Η συνταγή του γιατρού δεν είναι άλλη από το να αφήσουμε τον χρόνο να περάσει ή να μας κάνει την χάρη το σύμπαν να συνωμοτήσει επιτέλους και για μας....

Περιμένω με πολύ ενδιαφέρον τα σχόλια σας(που η αλήθεια είναι ότι έχουν ατονήσει τον τελευταίο καιρό) και την δικιά σας άποψη πάνω στο θέμα...