4 γράμματα...

Ξαφνικά θυμάσαι...Αναπολείς, σκέφτεσαι, ψάχνεις σε καταχωνιασμένα χαρτιά να δεις τι έγραφες...Αλλά δεν έχεις αντίγραφο. Ήταν ένα και μοναδικό. Το έδωσες. Η τύχη του; Που να ξέρεις ο έρμος; Είναι πολλά που δεν ξέρεις. Είναι πολλά αυτά που ξέρει. Είναι πολλά αυτά που λέγονται πίσω από την πλάτη σου. Και δεν έχεις και πολλούς φίλους.

Κοιμάσαι. Και ονειρεύεσαι. Και ξυπνάς. Και κοιτάς γύρω σου. Παντού πράσινο. Το βλέπεις αλλά δεν το νιώθεις. Το ακούς αλλά δεν το έχεις. Το αναπολείς και μελαγχολείς.... Προσπαθείς να γελάσεις και δεν μπορείς. Προσπαθείς να βρεις αρνητικά αλλά μάταια. Ότι και να δεις δεν σ’ αλλάζει. Είσαι αγύριστο κεφάλι εξάλλου.

Θες να πας να βάλεις βενζίνη. Για να προχωρήσεις. Αλλά μάταια. Άρνηση. Αυτό εισπράττεις. Και αναρωτιέσαι για την επόμενη κίνηση σου. Βλέπεις ένα μήνυμα στο κινητό σου και ψιλομπαίνεις στην ίδια θέση. Ναι έχει δίκιο. Τι να κάνει άλλωστε; Αφού ο μικρός χτύπησε μονάχα έναν με το βέλος. Πας μπροστά. Διασκεδάζεις, ξεφαντώνεις. Βρίσκεις υποκατάστατα. Αλλά μάταια. Τίποτα δεν αναπληρώνει την αυθεντική γεύση, την αυθεντική μυρωδιά, που εσύ δεν αισθάνθηκες ποτέ.

Ακούς τραγούδια. Το ίδιο κάνει. Νομίζεις ότι έτσι είναι η ζωή. Κάνεις λάθος. Βγάζεις μια θεωρία. Στην επιβεβαιώνει κάποιος. Αλλά δυστυχώς διαψεύδεται από αυτό που θες.

Ελπίζεις. Ξανά και ξανά. Δεν σταματάς. Περιμένεις μέχρι τις 2.30. Μάταια. Ακόμα και όταν ο ήλιος ήταν ψιλά δεν ήρθε θα έρθει τώρα; Έτσι λες στο εαυτό σου.

Το παίρνεις απόφαση. Έχει περάσει πολύς καιρός πλέον. 5 και πάμε για τα 6 χρόνια. Αναρωτιέσαι αν κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Μάλλον...

Παίρνεις μια φωτογραφία. Την κοιτάς. Χαμογελάς. Την κρύβεις κάτω από το μαξιλάρι σου. Παίρνεις ένα κομμάτι χαρτί. Κάνεις την πρώτη σου απόπειρα να γράψεις στίχους. Γράφεις, κάτω από την κουβέρτες. Για να μην σε δει η μάνα σου που μπαίνει μέσα στο δωμάτιο για να σου κλείσει το φως και να σου πει καληνύχτα.

Ρωτάς φίλους, γνωστούς. Θέλεις να ξέρεις. Κάτι εμπορικά στιχάκια γίνονται φίλοι σου. Τα ακούς συνέχεια. Νομίζεις ότι λένε την αλήθεια. Ελπίζεις...

Μετά έρχονται οι φίλοι και σου λένε ξεκόλλα. Είναι ψυχροί και εσύ αναζητάς την ζεστασιά. Μάταια. Αλλά έχουν δίκιο. Λες παραιτούμαι! Το έχεις πει χιλιάδες φορές! Τώρα νομίζεις ότι το εννοείς.

Πράσινο. Άπιαστο. Κάτι σαν θρησκεία. Είσαι δογματικός. Κάθε μέρα 4 γράμματα σε ακολουθούν. Ηχούν μέσα στα αυτιά σου.

Και γράφεις. Μπας και γίνει κάτι. Αλλά πιο πολύ το κάνεις για να μιλήσεις. Γιατί είσαι μουγκός.

Αλλά εσύ δεν είσαι σαν του άλλους, τους δήθεν τους μεγάλους. Εσύ είσαι μικρός. Είσαι Δαυίδ και έχεις Γολιάθ μπροστά σου. Αλλά ξέρεις τι είσαι και δεν θέλεις να αλλάξεις. Γιατί εσύ είσαι αγνός.

Ταξιδεύεις αλλά δεν έχεις Ιθάκη. Πηνελόπη;

Μόνο ο Λαέρτης σου έχει μείνει και αυτός σε λίγο θα πεθάνει. Σαν το παλιό σου εαυτό.

Πρέπει να τελειώσεις αυτό το κείμενο. Δεν έχεις πει τίποτα ακόμα...

Τι να πεις; Μπορείς να πεις πολλά αλλά γιατί;

Το γράμμα. Ήταν ποτισμένο. Δεν θα πεις με τι. Ξέρει. Ξέρεις. Ίσως ξέρουν και άλλοι και σε χλευάζουν, σε λοιδορούν. Δεν σε νοιάζει πλέον. Τίποτα δεν σε νοιάζει.

Σχεδίασες πολλά να κάνεις. Μεγάλωσες... Πέρασε καιρός... Μεγάλωσε. Εσύ ωρίμασες. Η πληγή ανοιχτή όμως.

Ηλιοκαμένο. Φεγγαρολουσμένο. Ωραίο. Ζηλευτό. Ερωτεύσιμο. Ναι, πράγματι αληθινό. Ποιος είναι αυτός που έχει τα κλειδιά του θησαυροφυλακίου; Λες ότι θα γίνεις κακός, θα τον κλέψεις , θα συμμαχήσεις με τον διάβολο, εν ανάγκη θα πιστέψεις στο Θεό.

Αλλά δεν υπάρχει για σένα βενζίνη φιλαράκο. Την πάτησες. Τσάμπα έκανες το λάθος. Κακός βγήκες στα πλακόστρωτα δρομάκια. Κακώς το είδες.

Αν δεν ήταν εκείνη η μέρα λες μέσα σου.... Αλλά και πάλι καλύτερα. Έγινες άντρας. Μεγάλωσες. Κατάλαβες.

Σε κάποια άλλη ζωή ίσως. Εκεί ναι, εδώ όχι. Και δεν ξέρεις και από λατινικά να πεις κανένα ωραίο ρητό. Αλλά και αυτά που ξέρεις δεν φτάνουν. Κάποιοι έχουν πολύ λιγότερα. Αυτοί σε νικούν

Άπιαστο. Το βλέπεις κάθε μέρα. Ήρθε η ώρα να κλίσεις τον διακόπτη. Θες να φύγεις αλλά σε ακολουθεί ενώ σου λέει φύγε ωσάν να είχε μιλιά.

Διψάς. Αλλά το νερό είναι πικρό.

Μαύρη ζωή λες. Και τότε βλέπεις το πράσινο. Και χαμογελάς. Σκέφτεσαι εκείνη τη μέρα που το είχες δίπλα. Έστω και για λίγο. Δεν το άγγιξες καν. Ίσως φοβήθηκες...

Και αναρωτιέσαι. Αλλά δεν μπορείς να φανταστείς διαφορετικό τέλος. Λες τέσσερα...., λες και άλλες 2 χιλιοειπωμένες λέξεις και κλίνεις τον φάκελο.

Το στέλνεις. Αυτή την φορά δεν θες απάντηση. Ούτε τότε ήθελες. Γιατί ήξερες...

Και κλείνεις το μάτι σε εκείνο το αστέρι που έπεσε. Ξέρεις ούτε και αυτό θα σου κάνει την ευχή. Την έχεις κάνει εκατοντάδες φορές. Την ίδια ευχή...

Ξεμπερδεύεις σιγά σιγά. Έφτασε η ώρα λες. Και πας για ύπνο. Αυτό είναι επικίνδυνο όμως. Ξέρεις λίγα νομικά όμως. Και αυτά σου λένε ότι κανένας δεν θα σε κατηγορήσει στο ύπνο σου. Εκεί μπορεί να έχεις ότι θέλεις.

Δεν θέλω να ξυπνήσω ποτέ! Αναφωνείς!

Μα στην ζωή ήρθες για να ζήσεις. Ξυπνάς, δεν έχει σημασία τι όνειρο είδες. Βάζεις καφέ στο φλιτζάνι. Δεν πειράζει που έχεις κενό μέσα σου. Δεν πειράζει πλέον που δεν έχεις σκοπό. Φοράς την ζακέτα σου. Κρυώνεις. Βγαίνεις έξω. Ο ουρανός είναι μαύρος.... Βρέχει... Και εσύ θέλεις βενζίνη για να κινηθείς. Αλλά δυστυχώς δεν μπορείς να φτάσεις μέχρι το βενζινάδικο. Σκας ένα χαμόγελο. Διαγράφεις τα πάντα. Προχωράς κάτω από καταρρακτώδη βροχή! Είσαι ευτυχισμένος! Δεν ξέρεις γιατί.

Γυρνάς σπίτι πριν την δύση του ηλίου. Δεν έχεις μπαλκόνι για δεις το ηλιοβασίλεμα. Δεν έχεις ουρανό για να δεις τα αστέρια.

Και λες 4 γράμματα, και λες 2 λέξεις...

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου...

Από ένα blog σαν και αυτό δεν θα μπορούσε να λείπει αυτή την περίοδο και ένα αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο, 35 χρόνια μετά την ιστορική εξέγερση.

Λοιπόν ακολουθούν τα παρακάτω links που είναι περισσότερο από μένα αρμόδια να παραθέσουν τα γεγονότα:

http://www.sansimera.gr/archive/articles/show.php?id=190&feature=Eksegersi_Polytexneiou

http://tovima.dolnet.gr/front_page.php?fyllo=14011&section=I

http://www.fotoartmagazine.gr/history/istorika_afieromata/polytexneio/index.htm

http://www.hri.org/MPA/gr/other/17_11/

Επίσης ακολουθούν και κάποια videakia από το youtube. Σίγουρα μπορείτε να βρείτε και άλλα.

Εγώ να κάνω ένα τελευταίο σχόλιο. Επειδή πρέπει να λέμε και τα πράγματα με το όνομα τους. Το τι έγινε τότε όλοι λίγο πολύ το ξέρουμε...Το τι γίνεται σήμερα πάλι λίγο πολύ το ξέρουμε. Και τότε η εξέγερση από λίγους έγινε οπότε δεν χρειάζεται να αρχίζω να αναθεματίζω εναντίων των ακροδεξιών, ορισμένων δεξιών, της ξανθιάς δαπίτισας που πανηγυρίζει πάνω στο έδρανο επειδή κέρδισε την Γενική Συνέλευση, ούτε από τους δήθεν επαναστάτες με τα ευφάνταστα status στο facebook. Το αν είσαι σκεπτόμενο άτομο και το αν επιζητείς αλλαγή το δείχνεις κυρίως με τον τρόπο ζωής σου και δράσης σου και όχι με την ταμπέλα του τάδε «αριστερού» σχηματισμού που θέλησες από μόνος σου να φέρεις. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι ότι τότε υπήρχαν περισσότεροι επαναστάτες και τώρα λιγότεροι. Το ζήτημα είναι ότι σήμερα υπάρχουν λιγότεροι σκεπτόμενοι νέοι. Και αυτό γιατί το όλο σύστημα εκεί αποσκοπεί. Στο να μην σκέφτεσαι...

Λυπάμαι πραγματικά για την κατάντια τις σημερινής Νεολαίος. Λυπάμαι που από τα 250 άτομα στο τμήμα μου ζήτημα τα 50 να ασχοληθούν έστω και με κάτι που έχει σχέση με το Πολυτεχνείο(π.χ συμμετοχή στην πορεία, στις εκδηλώσεις). Λυπάμαι που τα μπουζούκια είναι προτεραιότητα κάποιων....Λυπάμαι που κάποιοι το παίζουν επαναστάτες...Λυπάμαι που είμαστε τόσο κώλοΈλληνες...Αλλά είμαι περήφανος που έστω κάποιοι φίλοι μου και άτομα τα οποία επέλεξα και με επέλεξαν να συναναστρέφομαι έχουν κάτι να πουν πάνω στο θέμα του Πολυτεχνείου...

Τέλος πάντων εγώ δεν θα κλίσω με τις κλασσικές ατάκες που λέμε αυτή την περίοδο για να θυμηθούμε το Πολυτεχνείο. Απλά θέλω να πω σε όσους διαβάζουν αυτό το blog να είναι πάντα ρεαλιστές και να ζητάνε πάντα το αδύνατο...Όπως έκαναν τότε...

7 Αλήθειες...

Μετά από την πρόσκληση της oneiroparmenh(ς) συμμετέχω στο παιχνίδι της.

Λοιπόν 7 αλήθειες για μένα:

1) Κατά βάθος είμαι καλό παιδί αν και τώρα τελευταία έχω χαλάσει...Τις προάλλες βρήκα ένα τσαντάκι γεμάτο χαρτιά και κάρτες πήρα την αστυνομία και το παρέδωσα σε κάτι Ζητάδες. Τώρα αν έφτασε ποτέ στον ιδιοκτήτη ένας Θεός ξέρει...Εγώ μια φορά προσπάθησα.

2) Είμαι Παναθηναϊκός. Έχω και διαρκείας! Παλιά ήμουν πιο φανατικός...

3) Είμαι ψιλοαριστερός...Γενικά ι ιδεολογία μου προς τα εκεί τείνει. Είμαι μικρός, ακόμα ψάχνομαι. Πάντα θα ψάχνομαι...Θέλω να διαβάσω περί αναρχικής ιδεολογίας...Προσδιορίζω τον εαυτό μου ως σοσιαλδημοκράτη.

4) Μου αρέσει να προκαλώ και να ερίζω πολλές φορές...Ε ελάττωμα είναι αυτό...Μάλλον...

5) Με έχουν επηρεάσει 2-3 γυναίκες στην ζωή μου και έχω αλλάξει ολόκληρη την κοσμοθεωρία μου από τα συμπεράσματα που έβγαλα.

6) Αντέγραψα από την Νάνσυ στην Πανελλαδικές στις ΑΟΔΕ. Αλλιώς αντί για 18,5 θα έπαιρνα 12. Νάνσυ σε ευχαριστώ!

7) Λέω ψέματα. Κατά καιρούς πολλά ψέματα. Και αυτό γιατί με την αλήθεια και τον σταυρό στο χέρι δεν πάει κανείς μπροστά. Γιατί η κοινωνία μας είναι ανέραστη...Εδώ όμως λέω αλήθεια...

Βreathless and sleepless

Καλησπέρα! Το προηγούμενο post έσπασε κάθε ρεκόρ αναγνωσιμότητας και σχολίων...Να ήταν άραγε το περιεχόμενο η οι συγκυρίες τις στιγμής...Ίσως και τα 2. Τέλος πάντων έχω πολλά να γράψω αλλά δεν έχω χρόνο...Έχω και πολιτικά κείμενα τα οποία τα ετοιμάζω καιρό...Ίδωμεν...Λοιπόν σήμερα δεν θα γράψω κάτι καινούργιο απλά θα υπενθυμίσω 2 παλιότερα μου κείμενα...

http://akoinonia.blogspot.com/2008/02/blog-post_14.html

http://akoinonia.blogspot.com/2008/06/blog-post.html

Δεν λέω ότι τα κείμενα μου διεκδικούν δάφνες ποιότητας και ότι τα συμπεράσματα τους παραμένουν πάντα επίκαιρα απλά μερικές σκέφτομαι το ίδιο όπως παλιά...Όπως συμβαίνει τώρα...

Όσο αναφορά το πρώτο κείμενο έχουμε πει: Οι γυναίκες δεν ξέρουν τι θέλουν...Δεν έχω κάτι άλλο να πω...
Όσο αναφορά το 2ο κείμενο, επίσης δεν έχω να πω κάτι εκτός από το να το διαβάσετε...(Για όσους δεν ξέρουν πατάμε πάνω στο link...)

Αυτά από έναν blogger o οποίος είναι breathless and sleepless τώρα τελευταία...

Bonus videakia...


But you were always pretty reckless with your love...

Have you ever loved someone?
Hard to find
Have you ever loved someone?
Could you ever love someone?

Ohnoooo ...........

Υ.Γ Το νόημα του post είναι να ξαναδιαβαστούν τα 2 παραπάνω κείμενα. Κάντε το!
Thanks a lot!!!!