Αυτόγραφο από τον Μιμούλα

Αφορμή για αυτό το άρθρο, ας το πούμε έτσι, ήταν η συζήτηση που είχα τις προάλλες με ένα άτομο μεγάλης εκτίμησης μου....

Λοιπόν ας σχολιάσουμε λίγο(ελάχιστα) τις ανισότητες που δημιουργεί το καπιταλιστικό σύστημα. Και ας το δούμε αυτό μέσα από ένα παράδειγμα 2 ανθρώπων...

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι κατά πολλούς σήμερα ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο. Αμείβετε από την ομάδα του με περίπου 130.000€ την βδομάδα! Δηλαδή παίρνει περίπου 18.571,43€ την μέρα! Με αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να ζήσουν την μέρα τους 18,571 Αφρικανοί ίσως και 18,572. Αφού στις περισσότερες χώρες τις Αφρικής οι κάτοικοι ζουν με λιγότερο από ένα ευρώ την ημέρα! Επίσης θα μπορούσαν να ζήσουν τουλάχιστον 9000 κάτοικοι με αυτά τα λεφτά για μία μέρα από χώρες τις Λατινικής Αμερικής και της Ασίας. Επίσης θα μπορούσαν να ζήσουν και μερικοί εκατοντάδες κάτοικοι των Βαλκανίων. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι το κατώτατο ημερομίσθιο στη Βουλγαρία και στην ΠΓΔΜ είναι λίγο πιο πάνω από τα 2€.

Λοιπόν ο μισθός ενός ανθρώπου φτάνει για να ζήσουν μερικές χιλιάδες κόσμος που αυτή την στιγμή πεθαίνει της πείνας στις προαναφερόμενες χώρες. Ας δούμε όμως τι ακριβώς κάνει ο Κριστιάνο Ρονάλντο και το καπιταλιστικό σύστημα. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο έχει την ικανότητα να κλοτσάει την μπάλα και να την στέλνει εκεί που ακριβώς επιθυμεί στον στόχο. Επίσης τρέχει γρήγορα με την μπάλα, είναι δυνατός ωραίος και γενικά έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που τον κάνουν μεγάλο παίκτη! Έχει πολλούς θαυμαστές. Ο κόσμος τον θαυμάζει, τον βλέπει σαν είδωλο. Πολλοί τρέχουν και αγοράζουν μια φανέλα η οποία κοστίζει 80€(ζουν 80 αφρικανοί με αυτά τα λεφτά) και είναι περήφανοι για την πράξη τους αυτή. Βέβαια ο Κριστιάνο Ρονάλντο παίρνει και πολλά βραβεία. Συνεχώς το κοινωνικό σύνολο των βραβεύει για την προσφορά του...

Από την άλλη είναι ο Μιμούλας. Ο Δημήτρης-Μίμης που τον αποκαλούνε όλοι Μιμούλα λόγω και του όγκου του. Στο Μιμούλα η φύση του έδωσε δύναμη αλλά του στέρησε το μυαλό. Έτσι ο Μιμούλας μια ζωή ήταν εργάτης και δεν κατάφερε κάτι παραπάνω. Τώρα δουλεύει στην καθαριότητα του δήμου, επειδή τον διόρισε εκεί ένα φιλεύσπλαχνο αστικό κόμμα και μερικά στελέχη του. Ο Μιμούλας είναι λοιπόν σκουπιδιάρης όπως τον αποκαλεί η κ.Ελισάβετ (αριστοκράτισσα στην καταγωγή) στην γειτονιά. Ο Μιμούλας λοιπόν αμείβετε με περίπου 27€ την ημέρα. Ας υποθέσουμε ότι δουλεύει 6 μέρες την βδομάδα, τότε αμείβετε το μήνα συνολικά με 648€. Και όμως του είναι αρκετά γιατί με αυτά συν κάτι άλλα από άλλες δουλειές που κάνει ζει αξιοπρεπώς. Ο Μιμούλας λοιπόν ξεκινάει δουλειά την ώρα που οι άλλοι κοιμούνται. Από τις 12 το βράδυ μέχρι της 8 το πρωί. Και καθαρίζει την πόλη για να την βρουν όλοι οι άλλοι καθαροί το πρωί. Κανείς όμως δεν θαυμάζει τον Μιμούλα. Γιατί στην τελική τι είναι ένας απλός σκουπιδιάρης...

Το καπιταλιστικό σύστημα λοιπόν αμείβει με 18.000€ έναν άνθρωπο που κλοτσάει μια μπάλα.

Επίσης αμείβει με 27€ έναν που μαζεύει σκουπίδια.

Και εγώ ρωτάω. Ποιος είναι ποιο χρήσιμος στην κοινωνία μας; Ποιος αν σταματούσε να κάνει αυτό που κάνει θα είχε πρόβλημα ο κόσμος; Ποιος στην τελική διατελεί κοινωνική υπηρεσία;

Φυσικά ο Μιμούλας. Κανείς όμως δεν θα πάει στον Μιμούλα να του ζητήσει αυτόγραφο. Κανείς δεν θα τον βραβεύσει για την προσφορά του. Κανείς δεν θα αγοράσει μια φανέλα που θα λέει πίσω της Μιμούλας!

Αυτές λοιπόν είναι οι αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Και ερωτώ μας αξίζει κάτι τέτοιο; Οι πιο πολλοί θα πουν όχι. Αλλά επίσης οι πιο πολλοί ονειρεύονται 2 σπίτια 1 εξοχικό 2 ακριβά αυτοκίνητα, και μια σειρά από πολλά πολλά υλικά αγαθά.

Το 80% του πλούτου στην γη ανήκει στο 20% του πληθυσμού. Έτσι για να έχουμε εμείς υλικά αγαθά.

Ο εργάτης που σκάβει 100m κάτω από την γη στην Κένυα για να βγάλει τα διαμάντια δουλεύει 16 ώρες για ένα κομμάτι ψωμί. Για να φορέσει η κυράντζα στην Δύση ένα κολιέ πεθαίνουν άνθρωποι κάθε μέρα. Και η κάθε κυράντζα η μορφωμένη, η κοινωνικά αναγνωρισμένη θα πάει να πάρει αυτόγραφο από τον Μισέλ τον σχεδιαστή και δημιουργού του κολιέ. Και τον Αμντού θα τον κλαίει μόνο η γυναίκα του και τα παιδιά του όταν θα έχει πεθάνει αφού πρώτα βέβαια το καπιταλιστικό σύστημα του έχει πιει το αίμα. Και όλα αυτά για ένα κολιέ...

Θα μπορούσαμε να ζούμε όλοι μια χαρά σε αυτό τον πλανήτη. Αλλά βλέπεις η ανάπτυξη, το κέρδος η πρόοδος...Αυτά λένε όλοι οι καπιταλιστές....

Ποιος άραγε στον κόσμο που ζούμε θα τολμήσει να ζητήσει ένα αυτόγραφο από τον Μιμούλα. Η απάντηση είναι κανείς…Γιατί ακόμα και αυτοί που θα το σκεφτούν(σαν εμένα) θα διστάσουν από τις αμαρτίες που τους βαραίνουν!

(Θα αναφερθώ άλλη φορά στην κοινωνική διάσταση του ποδοσφαίρου)

Ας πάμε σε κάτι άλλο τώρα..

Χτες στο σταθμό του ηλεκτρικού έκατσε δίπλα μου ένας σεκιούριτι του ηλεκτρικού. Φαινόταν λίγο αγαθός. Στο χέρι του κρατούσε μια παλιά συσκευή κινητού και μια κάρτα ανανέωσης του χρόνου ομιλίας. Μετά από 3 κοπιαστικές προσπαθείς κατάφερε επιτέλους να την βάλει. Αμέσως πήρε γεμάτος χαρά ένα τηλέφωνο. Πήρε την Μαρία. Με λίγο ψευδή φωνή της είπε: Τι κάνεις;.... Έφτασες;.... Δουλεύεις αύριο; Α δουλεύεις ε;.... Και να σου πω δηλαδή Τρίτη Τετάρτη έχεις ρεπό;....Α ωραία, πάμε πουθενά την Τετάρτη;.....Α εντάξει θα σε πάρω τηλέφωνο...Έλα γεια... Και έκλεισε το τηλέφωνο χαρούμενος. Δεν μπόρεσα ακριβώς να ακούσω τι του έλεγε η Μαρία από το τηλέφωνο. Πάντως του μίλαγε αρκετά και με ταχύτητα. Επίσης ήταν ευγενική νομίζω...

Ήταν άραγε η Μαρία η κοπέλα του;

Ήταν άραγε η Μαρία κάποια συνάδελφος του με την οποία είναι ερωτευμένος;

Ελπίζω πάντως να μην ήταν απλά μια ευγενική κοπέλα. Ελπίζω απλά να μην ήταν μια πονηρή κοπέλα που εκμεταλλεύεται τον αγαθό σεκιουριτά για να της κάνει τις βάρδιες της...

Όμως στη ανέραστη κοινωνία στην οποία ζούμε αυτή την φορά εγώ θα πάω σπίτι μου με ένα χαμόγελο. Ένα χαμόγελο γιατί υπάρχουν άτομα σαν τον Σεκιουριτά που χωρίς να καταλαβαίνουν και πολλά ερωτεύονται. Όσο για την Μαρία δεν με πολύνοιάζει. Αλλά εύχομαι να αγαπάει και αυτή τον Σεκιουριτά...Το χαμόγελο του σεκιουριτά θα μου μείνει χαραγμένο. Όπως και το χαμόγελο του κοριτσιού απέναντι που κοίταγε στα μάτια τον φίλο της και του λέγε σ’ αγαπώ...

Ανέραστη κοινωνία (μέρος 3ο)

Ο Κοιμισμένος πολιτικοδάσκαλος βρυχάται...

Εδώ και περίπου έξι μήνες βλέπω κάποια πράγματα τα οποία με έχουν εντελώς αηδιάσει. Με έχουν κάνει να χάσω την όρεξη μου, το κουράγιο μου και την διάθεση μου...Δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω η να γελάσω...Βασικά αναφέρομαι στα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα που συμβαίνουν στον μικρόκοσμο μου!

Βλέπω πολύ σαπίλα σε αυτή την χώρα. Παντού. Σαπίλα από παλιούς και από νέους. Βλέπω ακόμα και αυτούς που είναι αδιάφθοροι που έχουν μια Α ιδεολογία και μερικές αρχές να κάνουν πίσω...Βλέπω άτομα τα οποία υποτίθεται δεν ήταν έτσι να έχουν ένα πλάνο Β στο πίσω μέρος του μυαλού τους για το πως θα συμβιβαστούν με το σύστημα. Η δόξα και το χρήμα! Πολλοί υποκύπτουν. Για μία Mercedes, ένα σπίτι με πισίνα και για μια ξανθιά γκόμενα-μπορεί και καστανή-βαμμένη...

Σε κάποια φάση πέρασε από το μυαλό μου να ασχοληθώ σοβαρά με την πολιτική. Όχι απαραίτητα να γίνω πολιτικός απλά να ασχοληθώ σοβαρά. Εννοείτε πιο σοβαρά από ότι ασχολούμαι τώρα για όσους με ξέρουν. Αλλά από την μία λες εγώ θα είμαι διαφορετικός, εγώ θα είμαι έτσι εγώ θα είμαι αλλιώς αλλά στην τελική γίνεσαι και εσύ ίδιος, Σε απορροφάει το σύστημα και εσένα. Και επειδή δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να πηγαίνει στην Εκκλησία κάθε τόσο και να κάθετε μπροστά μπροστά, δεν με φαντάζομαι να σφίγγω το χέρι του καθενός αλήτη για να μαζέψω ψήφους δεν θα το κάνω. Και επειδή έχω το μικρόβιο μέσα μου και ίσως σε ένα χρόνο να λέω άλλα, αν ποτέ ασχοληθώ σοβαρά με την πολιτική είτε άμεσα είτε έμμεσα ακόμα και αν συμβιβαστώ με το σύστημα για να κάνω πράξη κάποιες ιδέες είμαι σίγουρος ότι που και που θα τσακώνομαι με κάποια λαμόγια με κάποια σκουλήκια. Όσο μεγάλα και αν είναι αυτά τα σκουλήκια...

Τέλος πάντων. Ναι είμαι εγωιστής! Το ξέρω! Αλλά όποιος θέλει διαβάζει αυτό το blog και ο καθένας έχει το δικαίωμα να με χαρακτηρίσει όπως θέλει! Αλλά φίλοι και φίλες εγώ θα λέω πάντα ότι γουστάρω!

Λοιπόν το σκέφτομαι για συγγραφέας-ίσως για δημοσιογράφος...Αλλά και πάλι κανείς δεν σου εξασφαλίζει ότι μπορείς να ζεις από αυτά τα επαγγέλματα. Αλλά δεν θα το δω σαν επάγγελμα!

Μάλλον θα γίνω πληροφορικάριος! Αλλά ίσως δάσκαλος! Και αυτό γιατί δεν μπορώ να κάθομαι 8 ώρες και πλέον πάνω από μια οθόνη και να προγραμματίζω! Γιατί κάτι τέτοιο είναι αφενός ανθυγιεινό και αφετέρου σε αποξενώνει! Και ως δάσκαλος θα προσπαθήσω να επηρεάσω κάποιον η κάποια! Όπως έκαναν κάποτε 2-3 δικοί μου δάσκαλοι! Βέβαια δεν θα διδάσκω φιλοσοφία και ιστορία αλλά προγραμματισμό. Αλλά όταν είσαι δάσκαλος σε ένα διάλειμμα σε μια ανύποπτη στιγμή μπορεί να πεις κάτι το οποίο να επηρεάσει τους μαθητές! Ακόμα και αν είμαι δάσκαλος για 35 χρόνια και έχω επηρεάσει έναν και μόνο μαθητή θα είμαι περήφανος! Γιατί θα ξέρω ότι θα έχω κάνει κοινωνό των ιδεών μου κάποιον. Ιδέες τις οποίες προφανώς εγώ θεωρώ σωστές. Ιδέες για τις οποίες ποτέ δεν σταματήσω να παλεύω! Ποτέ δεν θα το βουλώσω!

Τα σκυλιά πάντα συνηθίζουν να γαβγίζουν όχι μόνο όταν βλέπουν ένα εχθρό αλλά και όταν βλέπουν κάποιο ανήμπορο. Και το κάνουν για να τρομάξει και να υποταχθεί! Οι γάτες από την άλλη πάνε μέσω της πλαγίας οδούς. Σε χαϊδεύουν σε κάνουν να νιώθεις καλά και προσπαθούν να κερδίσουν την επιείκεια σου και τις πιο πολλές φορές το καταφέρνουν. Και στο σπίτι είχαμε και σκύλο και γάτες. Αλλά στο πατρικό μου μιλάμε για ζώα και όχι για εξανθρωπισμένα ζώα όπως λέω εγώ εδώ! Ποτέ δεν πρόκειται εγώ να μπλέξω με ζώα! Ίσως απλά τα πλησιάσω για να καταλάβω πως δρουν... Γιατί αν και τα σέβομαι δεν μου αρέσουν...

Είμαι και λίγο νευρικός ισχύει...Αλλά πλέον έχω μάθει να είμαι πιο ήρεμος από ότι στο παρελθόν. Αλλά παραμένω νευρικός. Και αυτό γιατί βλέπω πράγματα γύρω μου που με τρελαίνουν. Ποια είναι αυτά; Δεν θα τα αναφέρω γιατί θα νευριάσω!

Λοιπόν γράφω στα όργανα μου το κάθε ζώο που η κοινωνία με ανάγκασε να ζήσω μαζί του! Και εγώ σαν ένα άλλο ζώο(ζώο όχι ζώον) θα βρυχάμαι που και που όπως κάνει ο βασιλιάς των ζώων...Θα βρυχάμαι που και που μιμούμενος ένα βασιλιά παρόλο που είμαι αρκετά δημοκρατικός και μου την δίνουν οι βασιλιάδες και οι αφεντάδες!

Λοιπόν πάω για ύπνο! Και δεν παίρνω φάρμακα! Και δεν είμαι ψευτοχαρούμενος εφήμερα για κάποια γεγονότα που μέσα στο μυαλό μου τα έχω οργανώσει έτσι ώστε να με κάνουν χαρούμενο...Πολλοί δυστυχώς στην κοινωνία που ζούμε κοιμούνται! Και κοιμούνται και τις πιο φορές είναι και χαρούμενοι-ευτυχισμένοι! Ξέρετε, όταν δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι τα πράγματα είναι πιο ωραία, πιο εύκολα πιο απλά...Από την φύση τους αυτοί που είναι λίγο πιο ξύπνοι είναι όπως κατηγορούνται και από κάποιους άλλους μίζεροι και δυστυχισμένοι!

Δεν ξέρω αν είμαι μίζερος! Ξέρω όμως το εξής: Υπάρχει μια βασική διαφορά σε αυτούς που κοιμούνται με αυτούς που είναι ξύπνοι. Οι ξύπνοι όταν πάνε για ύπνο είναι χαρούμενοι γιατί πιστεύουν στις ιδέες του, πιστεύουν σε αυτά που κάνουν και στην τελική δεν έχουν τύψεις! Γιατί ένας κοιμισμένος όταν πάει να κοιμηθεί ίσως κάποτε έστω κάποιος(1/10000000000000) θα κοιμηθεί έχοντας τύψεις...

Έχοντας τύψεις επειδή αυτός κοιμάται ενώ κάποιοι πεθαίνουν. Έχοντας τύψεις γιατί αυτός είναι ζώον μέγιστο! Έχοντας τύψεις γιατί σκέφτεται το γείτονα που δεν χρησιμοποιεί ηρεμιστικά να κοιμηθεί και είναι ξύπνιος. Οι κοιμισμένοι όταν κοιμούνται έχουν ένα βασικό πρόβλημα. Ίσως δουν ένα όνειρο το οποίο προσπαθήσει να τους αφυπνίσει. Και αυτός είναι ο χειρότερος τους εφιάλτης!

Λοιπόν για αυτό γράφω! Μπας και ξυπνήσει κανείς! Μπας και δούμε κάτι το διαφορετικό. Και δεν είμαι καθόλου μίζερος. Όταν πήγα στο χωρίο θαύμαζα το τοπίο θαύμαζα το μοβ χρώμα της πασχαλιάς της μάνας μου. Αλλά σιγά μην κάτσω να γράψω για τις πασχαλιές(αν και θα έπρεπε) της μάνας μου την οποία τόσο πολύ ταλαιπωρώ. Ελπίζω να έχουν και τα παιδιά μου πασχαλιές για να βλέπουν! Λοιπόν πάω για ύπνο και θα προσπαθήσω να ονειρευτώ ένα όνειρο. Επίτηδες το συντακτικό λάθος! Ένα όνειρο το οποίο έμεινε απραγματοποίητο! Η μάλλον πολλά όνειρα που δεν έγιναν όχι μόνο ένα. Αλλά στη τελική μήπως εγώ είχα οργανώσει έτσι το μυαλό μου για να νομίζω ότι ονειρεύομαι; Μήπως χρειαζόμουν κάτι απλά για να ονειρευτώ; Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον ναι. Έτσι είναι. Η τουλάχιστον έτσι κρίνω ότι είναι τώρα! Γενικά αποκοδοικοποιητής που να καταλαβαίνει ακριβώς τι λέω δεν υπάρχει! Και δεν πρόκειται να ασχοληθεί και η Google. Πάντως όποιος θέλει να μάθει τι εννοώ ακριβώς ας μου πει για να του εξηγήσω! Αν φυσικά θέλω! Α και τώρα που το θυμήθηκα μου την δίνουν και οι ρουφιάνοι και οι τζάμπα μάγκες!(Κολλάει και αυτό εδώ!). Κάθε φράση μου εύχομαι να επηρεάζει εμένα πάνω από όλα. Κάθε ακολουθία γραμμάτων και συσχετισμός εννοιών που διαβάζω και γράφω εύχομαι να με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Πρώτα καλύτερο και μετά άνθρωπο. Απλά άνθρωπο...Και μετά θα αποτινάξω και το καλύτερο.

Υ.Γ Αν ήθελα να γράφω εύθυμα πράγματα και να κολακεύω τον εκάστοτε θα ονόμαζα αλλιώς το blog! Α και όποιοι βρίσκουν δήθεν αναφορές για τους εαυτούς τους στα κείμενα μου να μην είναι και τόσο σίγουροι ότι χαλάω την ώρα μου για να ασχοληθώ με τον πραγματικά αξιολύπητο εαυτούλη τους.

Υ.Γ2 Σκουλήκια, γατιά και σκυλιά προσοχή! Υπάρχουν πολλοί που σας γράφουν στα όργανα τους αυτοί την στιγμή! Θα έρθει η ώρα που ο κόσμος εκεί έξω θα γυαλίσει τα παπούτσια του για να πατήσει τα σκουλήκια. Στα σκυλιά η χειρότερη τιμωρία είναι ο ευνουχισμός και αν δεν μπορεί να γίνει φυσικός συνιστάτε ο ψυχικός! Όσο για τις πόρνες τις γάτες; Αυτό που τους αξίζει είναι καλό ζεμάτισμα πριν τους πετάξεις στην μάπα το 5ευρω για τις υπηρεσίες που σου προσέφεραν και τις αφήσεις σωματικά και ψυχολογικά γυμνές μέσα στα στενά της ανέραστης κοινωνίας... Βέβαια υπάρχουν και οι σκύλες και οι γάτοι! Αλλά δεν θα ρίξω τόσο πολύ το επίπεδο του blog για να ασχοληθώ μαζί τους...Ο μπόγιας της ανέραστης κοινωνίας θα τους χτυπήσει κάποτε την πόρτα τους για να τους μαζέψει, να τους ευνουχίσει ή να τις ζεματίσει...

Μάης του 68- Μάης 2008

40 χρόνια έχουν περάσει από την κοινωνική επανάσταση που αφύπνισε όλο τον κόσμο.

Παρακάτω ακολουθεί ένα κείμενο που δεν ήταν για να μπει στο blog αλλά κάπου αλλού...Ελπίζω να προλάβω να γράψω και άλλα για τον Μάη του 68 στο blog. Ιδού το αφιέρωμα:

Έχουν περάσει 40 χρόνια αλλά ακόμα και σήμερα ο Μάης του 68 εξακολουθεί να εμπνέει, να διαιρεί, να γίνετε αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης και ιδεολογικής ζύμωσης, να προκαλεί θαυμασμό και έναυσμα για νέες διεκδικήσεις αλλά να προκαλεί αντιδράσεις και μανιώδης κριτικές. Αναμφισβήτητα αποτελεί ένα από τα κορυφαία γεγονότα του 20 αιώνα που έχει χαρακτηριστεί από πολλούς φιλοσόφους και διανοούμενους ως το σημαντικότερο επαναστατικό γεγονός του 20 αιώνα.

Ο Μάης του 68 αποτελεί μια πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική, σεξουαλική επανάσταση που έλαβε χώρα στη Γαλλία το 1968. Τα γεγονότα ξεκίνησαν ως μια σειρά κινητοποιήσεων από φοιτητές και μαθητές και στην συνέχεια επεκτάθηκαν περαιτέρω. Στους δρόμους των κινητοποιήσεων στην συνέχεια κατέβηκαν και οι εργαζόμενοι με συνεχόμενες πορείες και απεργιακές κινητοποιήσεις. Η κυβέρνηση του συντηρητικού Ντε Γκωλ αποφάσισε την βίαιη καταστολή και διάλυση της παλλαϊκής εξέγερσης πράγμα που όξυνε περαιτέρω τα γεγονότα. Έτσι και ενώ 10 εκατομμύρια Γάλλοι ήταν στους δρόμους(2/3 του εργατικού δυναμικού της χώρας) ο Γάλλος πρόεδρος αναγκάστηκε να διαλύσει την εθνοσυνέλευση και να προκηρύξει
εκλογές.

Η κυβέρνηση φάνηκε να βρίσκετε σε δυσχερή θέση. Όμως το επαναστατικό κύμα εξέπνευσε γρήγορα. Οι εργαζόμενοι ωθούμενοι από τα συνδικάτα τους γύρισαν πίσω στις δουλειές τους παρακινούμενοι από τα εργατικά συνδικάτα. Τον Ιούνιο το κόμμα του Ντε Γκωλ κέρδισε πανηγυρικά τις εκλογές. Τα όλα γεγονότα μπορεί να οδήγησαν φαινομενικά σε πολιτικό Βατερλό αλλά είχαν τεράστιες συνέπειες στο κοινωνικό οικοδόμημα της Γαλλίας που άφηνε πίσω του το συντηρητισμό και οδηγούσε την χώρα σε μια μεταμοντέρνα και πιο φιλελεύθερη κοινωνία.

Ας δούμε όμως αναλυτικά το χρονικό των γεγονότων:

Όλα ξεκίνησαν στις αρχές του 1968 στο Πανεπιστήμιο του Νάντερ που βρίσκετε κοντά στο Παρίσι. Οι σπουδαστές διαμαρτύρονταν για μια σειρά διαφορετικών κοινωνικών και όχι μόνο θεμάτων. Στις 2 Μαΐου και ενώ οι φοιτητές του Πανεπιστημίου του Νάντερ διαδήλωναν κατά του πόλεμου του Βιετνάμ η κυβέρνηση σε συνεργασία με τις αρχές του πανεπιστημίου αποφάσισε να κλείσει την Πανεπιστημιούπολη. Την επόμενη μέρα οι σπουδαστές του Πανεπιστημίου της Σορβόννης προχώρησαν σε κατάληψη και σε πορείες ενάντια στην πιθανή διαγραφή των φοιτητών του Νάντερ. Τις επόμενες μέρες στο πλευρό των φοιτητών στάθηκαν οι μαθητές και με διαδήλωση τους στην Αψίδα του Θριάμβου ζητούσαν το άνοιγμα το σχολών τους και την άρση όλων των κατηγοριών κατά των φοιτητών. Τα αιτήματα των φοιτητών όπως είναι φυσικό δεν έγιναν δεκτά.

Στις 10 Μαΐου οι διαδηλώσεις κορυφώνονται, έχουμε εκατοντάδες συλλήψεις και τραυματισμούς στις συμπλοκές με τους αστυνομικούς. Στις 13 Μαΐου- ημέρα που έχει κηρυχτεί ως μέρα γενικής απεργίας από τα εργατικά συνδικάτα, κατεβαίνουν στους δρόμους πάνω από 1 εκατομμύριο κόσμος. Ο πρωθυπουργός της Γαλλίας αναγκάζετε να απελευθερώσει τους φυλακισμένους φοιτητές αναγγέλλει την επαναλειτουργία του Πανεπιστήμιου της Σορβόννης. Τις επόμενες μέρες ξεκινάνε απεργίες σε όλη την Γαλλία. Οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονται για τους χαμηλούς μισθούς και τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας. Οι εργαζόμενοι στα εργοστάσια της Renault ξεκινούν απεργιακές κινητοποιήσεις και σε ορισμένα περνούν την κατάσταση στα χέρια τους. Μέχρι τις 17 Μάιου 200.000 εργάτες απεργούν και πάνω από 50 εργοστάσια τελούν υπό κατάληψη. Τις επόμενες μέρες οι αριθμοί διογκώνονται. Φτάνουν 10 εκατομμύρια οι απεργοί, τα 2/3 του εργατικού δυναμικού της Γαλλίας απεργούν, παρουσιάζονται ελλείψεις σε τρόφιμα και καύσιμα. Στις 30 Μάιου εκατοντάδες διαδηλωτές βαδίζουν στους δρόμους του Παρισιού φωνάζοντας «Αντίο Ντε Γκωλ»

Την ίδια ώρα ο Γάλλος πρόεδρος αναζητεί λύση. Αναγκάζετε να κρυφτεί, ενώ παράλληλα συσκέπτεται με τους στρατηγούς για το τι πρόκειται να γίνει. Υπάρχει σχέδιο διαφυγής του από την χώρα. Βγαίνει στο ραδιόφωνο( η τηλεόραση απεργούσε) και ανακοινώνει την διάλυση της Εθνοσυνέλευσης και εκλογές για τις 23 Ιουνίου. Από εκείνη τη χρονική στιγμή και έπειτα το επαναστατικό αίσθημα των σπουδαστών και των εργαζομένων εξασθένισε. Οι εργαζόμενοι επέστρεψαν βαθμιαία στις εργασίες τους.. Η κυβέρνηση κατάργησε διάφορες αριστερές οργανώσεις. Η αστυνομία επανέκτησε υπό τον έλεγχό της τη Σορβόννη στις 16 Ιουνίου, ενώ ο Ντε Γκωλ θριάμβευσε στις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν τον Ιούνιο και η κρίση έλαβε τέλος.

Ο Μάης του 68 δεν ήταν μια μεμονωμένη «γαλλική υπόθεση». Αντίθετα, υπήρξαν διαμαρτυρίες φοιτητών σε όλο τον κόσμο. Έχουμε διαμαρτυρίες φοιτητών στην ΗΠΑ και στο Μεξικό, στην Αργεντινή στην Ιταλία, στην Γερμανία και στο Βέλγιο και σε χώρες τις ανατολικής Ευρώπης. Οι αφορμές ήταν βέβαια διαφορετικές αλλά οι διεκδικήσεις πάνω κάτω οι ίδιες με τους φοιτητές να ζητάν ελευθερία των ατόμων και του λόγου, δημοκρατία, ειρήνη και κατάργηση των όποιων φυλετικών και εθνικών διαφορών. Στην Ελλάδα η χούντα των συνταγματαρχών δεν άφηνε πολλά περιθώρια συμπαράστασης του Ελληνικού λαού απέναντι στους εξεγερμένους Γάλλους. Η χούντα αρχικά προσπάθησε να αποσιωπήσει τα γεγονότα και στην συνέχεια χαρακτήρισε τις εξεγέρσεις των φοιτητών και των εργαζομένων ως κομμουνιστική συνωμοσία!

Ο Μάης του 68 αποτελεί αναμφισβήτητα ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα, που σημάδεψαν την εξέλιξη των Ευρωπαϊκών κοινωνιών. Πάρα τις οποίες αντιθέσεις εκφράζονται κατά καιρούς κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι εκείνη η εξέγερση των φοιτητών και των εργατών στη Γαλλία υπήρξε ένας ιστορικός σταθμός της πάλης για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη και συνέβαλε καθοριστικά στην επιτάχυνση της διαδικασίας ανανέωσης των δημοκρατικών κοινωνιών της Δύσης. Αν θέλαμε να δώσουμε ένα τελικό προσδιορισμό για τι είναι τελικά ο Μάης του 68 θα λέγαμε ότι ήταν πρώτα από όλα ένα φοιτητικό κίνημα που συντάραξε την Γαλλία αλλά και τον κόσμο όλο και οδήγησε στην μετέπειτα πτώση του στρατηγού Ντε Γκωλ αλλά κυρίως οδήγησε στην εκδημοκράτηση και απελευθέρωση των κοινωνιών της Δύσης.

Ο Μάης του 68 αποτελεί σημείο αναφοράς για όλους εμάς σήμερα. Οι φοιτητές είναι ακόμα σήμερα ακόμη ο μόνος επαναστατικός φορέας, η μόνη αξιόπιστη και αποτελεσματική ιστορική δύναμη, διότι είναι οι μόνοι που μπορούν να ονειρεύονται για τους άλλους. Επειδή όπως τότε «Απαγορεύεται το απαγορεύεται» έτσι και σήμερα οι νέοι εμπνέονται από τις ίδιες αξίες και αντιδρούν σε ότι πλήττει κατάφορα τα συμφέροντα τους. Οι αγώνες κατά του νόμου-πλαισίου και της αναθεώρησης του άρθρου 16 έδειξαν ότι οι φοιτητές όταν ξεσηκωθούν μπορούν να πετύχουν. Ο Μάης του 68 μας έμαθε κάτι ακόμα: «Να είμαστε ρεαλιστές, να ζητάμε το αδύνατο».

Γ.Σ

...Η ιστορία διδάσκει τούτο: ότι οι λαοί και οι κυβερνήσεις ποτέ δεν έμαθαν τίποτε από την ιστορία...

Έχουν περάσει ήδη 60 και πλέον χρόνια από τον τελευταίο πόλεμο που συγκλόνισε όλο τον κόσμο. Τα πράγματα σήμερα είναι σχετικά ειρηνικά. Όμως είμαι βαθιά πεπεισμένος μέσα μου ότι θα βρεθούμε στην δυσάρεστη θέση να ζήσουμε και εμείς έναν πόλεμο...

Δεν θα το παίξω γνώστης της παγκόσμιας ιστορίας. Δεν είμαι. Μου αρέσει να διαβάζω. Έχω αυτό το τεράστιο βιβλίο του Ισαάκ Ασιμοφ που καταπιάνεται από την αρχή της παγκόσμιας δημιουργίας μέχρι το τέλος του 2^ου παγκοσμίου πολέμου! Ανατρέχω εκεί συχνά. Αλλά δεν τα θυμάμαι και όλα...Αυτό που ξέρω είναι το εξής...

Ο άνθρωπος είναι ένα ων το οποίο διψάει για δόξα, για προβολή, για υστεροφημία, για χρήμα και εν τέλει θέλει να είναι ανώτερος από τον πλησίον του...

Λένε ότι η ιστορία επαναλαμβάνετε...

Τετριμμένο; Μήπως είναι μύθος ή μήπως αποτελεί την σκληρή πραγματικότητα;

Έχουμε τα εξής στοιχεία.

1 υπερδύναμη=Αμερική

1 πρώην υπερδύναμη=Ρωσία

2 μελλοντικές υπερδυνάμεις= Κίνα, Ινδία

Επίσης έχουμε ραγδαία αύξηση του πληθυσμού, μείωση των αποθεμάτων πετρελαίου, μείωση των αποθεμάτων πόσιμου νερού! Η παραγωγή τροφίμων είναι συγκεκριμένη...

Ο λόγος μου είναι χωρίς συνοχή, χωρίς συνεχόμενη ροή. Πάει από το ένα στοιχείο στο άλλο. Και η δομή δεν είναι καλή γιατί και μόνο που σκέφτομαι αυτό που θα σας πω ανατριχιάζω...

Άλμπερτ Αϊνστάιν

«Δεν ξέρω για τον τρίτο αλλά ο 4^ος παγκόσμιος πόλεμος θα γίνει με ξύλα και με πέτρες»

Και ερωτώ θα υπάρχουν και αυτά;

Ο πληθυσμός αυξάνετε. Ο κόσμος θα πεινάσει. Το πετρέλαιο τελειώνει. Ο κόσμος θα κρυώσει...Το νερό γίνετε σπάνιο είδος...Ο κόσμος θα διψάσει...Τα χρόνια περνούν...

Ο κόσμος θα ξεχάσει....

Θα ξεχάσει τα πάθη που επιφέρει ένας πόλεμος. Μετά θα ακολουθήσει κάποιος τρελός ηγέτης. Θα μιλήσει ο εθνικισμός εξαιτίας της φτώχειας που θα υπάρχει εκεί έξω...

Και μετά μια αφορμή...

Ένας πρίγκιπας, μια σημαία ίσως ένα αεροπλάνο που πέταξε λίγα μέτρα πιο κει...

Η ιστορία του Chechov δεν μιλάει πουθενά για πάνω από 100 χρόνια ειρήνης...

19+40=59

Τόσο ίσως να είμαι..

Και μετά τι;

Ο Αντώνης αμούστακο παιδί θα σκοτώνει τον Γιώργο. Ο Βαγγέλης θα κλέβει το ψωμί. Ο Βασίλης θα καταγγέλλει τους αντιφρονούντες. Η Σοφία θα κλαίει. Η Μαρία θα γίνετε κοινή για να ζήσει τα παιδιά της. Η Αντιγόνη θα ερωτεύεται τον εχθρό...

Ο Κοσμάς θα πεθαίνει αβοήθητος...

Και κάποιος θα γράφει την ιστορία....Για να την μάθουν οι νεώτεροι και να μην κάνουν τα ίδια λάθη....Δεν ξέρω όμως αν υπάρχουν και που θα βρίσκονται οι νεώτεροι....Δεν ξέρω αν θα υπάρχει κόσμος. Δεν ξέρω αν θα υπάρχουν πέτρες και ξύλα για να τα χρησιμοποιήσουν αυτοί που θα διδαχθούν την ιστορία...