Έχω;

Λοιπόν καλησπέρα μετά από πολύ καιρό και πάλι. Εν μέσω εξεταστικής λέω να κάνω ένα διάλειμμα με αυτό το μικρό post. Έψαχνα ένα θέμα να καταπιαστώ, κάτι να σχολιάσω, κάτι να δηλώσω, έψαχνα μια αφορμή...

Τελικά η αφορμή δεν δόθηκε ούτε καν από τον 50αρη ελαιοχρωματιστή ο οποίος στην πλατεία Βικτωρίας με ένα χάρτινο πλακάτ ζητιανεύει για δουλειά. Με τα ρούχα της δουλειάς, γεμάτα μπογιές στην Ελλάδα του 2008 ζητά όχι ελεημοσύνη αλλά δουλειά. Εκεί στην πλατεία Βικτωρίας ανάμεσα στους Σενεγαλέζους και Πακιστανούς μικροπωλητές, κοιτάζει τους βιαστικούς φοιτητές του οικονομικού πανεπιστημίου να τον προσπερνούν χωρίς να του δίνουν καν σημασία...Μιλάμε για λαμπρούς επιστήμονες, για τα μεγάλα μυαλά, για τους επόμενους ηγέτες...Αλλά βέβαια, ποιος θα κάτσει να ασχοληθεί με αυτό το θέμα; Μόνο κάτι καμένοι. Οι υπόλοιποι με τον Παναθηναϊκό τον Ολυμπιακό την Πετρούλα, το Villa Mercedes και για έναν τύπο στην μικροοικονομική...Αχ αυτός ο τύπος!

Δεν στάθηκε λοιπόν αφορμή αυτό το γεγονός για να κάνω το post μου αυτό. Εναγωνίως έψαχνα ένα θέμα, έριχνα μια ματιά στα παλιά και έψαχνα την καινούργια μου θεωρία. Μέχρι που άκουσα αυτό το τραγούδι και έθεσα ένα δίλημμα στο εαυτό μου:





Εγώ έχω κάποια αγάπη να θυμάμαι τα βράδια;

Σε αυτό το blog έχω πολλές φορές δώσει τον εαυτό μου...Ειδικά όταν αφήνομαι να με παρασέρνουν οι λέξεις γράφω και πράγματα που δεν πρέπει. Τέλος πάντων για να μην τα πολυλογώ και για να πάμε στην ουσία των πραγμάτων, θέτω αυτή την ερώτηση στο καθένα από σας; Ε εντάξει οι πιο πολύ έχουν μια αγάπη να θυμούνται τα βράδια....

Και όμως για όσους με ξέρουν νομίζω θα απαντήσουν λάθος για μένα...Γιατί τελικά έχω αναθεωρήσει κάποιες παλιές μου απόψεις. Τώρα αυτό δεν ξέρω αν είναι κακό ή καλό...

Γιατί όταν ο κόσμος αλλάζει, όταν οι άνθρωποι αλλάζουν εσύ δεν μπορείς να μένεις ο ίδιος.

Πραγματικά δεν ξέρω, τέτοιου είδους θέματα με παρασέρνουν να γράφω. Όταν π.χ καλώ τον εαυτό μου να φτιάξει ένα post με πολιτικό για παράδειγμα περιεχόμενο , δεν ξέρω νομίζω ότι παρόλο που έχω πολλά να πω δεν ξέρω αν αξίζει. Γιατί η ζωή έχει προτεραιότητες...

Οπότε δεν θα ασχοληθώ με τα πολιτικά, με τα κόμματα, με τις παρατάξεις τις σχολής μου, με τους σοσιαλιστές, με τους νεοφιλελεύθερους, με τους επαναστάτες νέους. Με τους καθώς πρέπει ασχολούμαι και με αυτούς που κοιτάνε την δουλεία τους. Μου την δίνουν στο κρανίο αυτές οι 2 κατηγορίες ανθρώπων παρόλο που γενικά στους άλλους είναι αγαπητοί. Αν δεν είχα θέσει στον εαυτό μου ένα νόμο και αν δεν ήμουν πιστός στις αξίες της ομαλής συμβίωσης θα είχα πάρει καλασμικοφ και θα καθάριζα κόσμο. Αλλά είμαι κατά βάθος άνθρωπος της ειρήνης...

Οπότε δεν θα ασχοληθώ με τα παραπάνω πάρα πριν πέσω για ύπνο θα ρωτήσω τον εαυτό μου αν έχει μια αγάπη να θυμάται τα βράδια. Η απάντηση αναλόγως μπορεί να μου προκαλέσει, όπως στον καθένα άλλωστε διάφορα συναίσθημα, χαρά, λύπη, νοσταλγία, πίστη.

Οπότε για να συνοψίσουμε: Έχω μια αγάπη να θυμάμαι βράδια;

Εσείς;