Αυτόγραφο από τον Μιμούλα

Αφορμή για αυτό το άρθρο, ας το πούμε έτσι, ήταν η συζήτηση που είχα τις προάλλες με ένα άτομο μεγάλης εκτίμησης μου....

Λοιπόν ας σχολιάσουμε λίγο(ελάχιστα) τις ανισότητες που δημιουργεί το καπιταλιστικό σύστημα. Και ας το δούμε αυτό μέσα από ένα παράδειγμα 2 ανθρώπων...

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι κατά πολλούς σήμερα ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο. Αμείβετε από την ομάδα του με περίπου 130.000€ την βδομάδα! Δηλαδή παίρνει περίπου 18.571,43€ την μέρα! Με αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να ζήσουν την μέρα τους 18,571 Αφρικανοί ίσως και 18,572. Αφού στις περισσότερες χώρες τις Αφρικής οι κάτοικοι ζουν με λιγότερο από ένα ευρώ την ημέρα! Επίσης θα μπορούσαν να ζήσουν τουλάχιστον 9000 κάτοικοι με αυτά τα λεφτά για μία μέρα από χώρες τις Λατινικής Αμερικής και της Ασίας. Επίσης θα μπορούσαν να ζήσουν και μερικοί εκατοντάδες κάτοικοι των Βαλκανίων. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι το κατώτατο ημερομίσθιο στη Βουλγαρία και στην ΠΓΔΜ είναι λίγο πιο πάνω από τα 2€.

Λοιπόν ο μισθός ενός ανθρώπου φτάνει για να ζήσουν μερικές χιλιάδες κόσμος που αυτή την στιγμή πεθαίνει της πείνας στις προαναφερόμενες χώρες. Ας δούμε όμως τι ακριβώς κάνει ο Κριστιάνο Ρονάλντο και το καπιταλιστικό σύστημα. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο έχει την ικανότητα να κλοτσάει την μπάλα και να την στέλνει εκεί που ακριβώς επιθυμεί στον στόχο. Επίσης τρέχει γρήγορα με την μπάλα, είναι δυνατός ωραίος και γενικά έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που τον κάνουν μεγάλο παίκτη! Έχει πολλούς θαυμαστές. Ο κόσμος τον θαυμάζει, τον βλέπει σαν είδωλο. Πολλοί τρέχουν και αγοράζουν μια φανέλα η οποία κοστίζει 80€(ζουν 80 αφρικανοί με αυτά τα λεφτά) και είναι περήφανοι για την πράξη τους αυτή. Βέβαια ο Κριστιάνο Ρονάλντο παίρνει και πολλά βραβεία. Συνεχώς το κοινωνικό σύνολο των βραβεύει για την προσφορά του...

Από την άλλη είναι ο Μιμούλας. Ο Δημήτρης-Μίμης που τον αποκαλούνε όλοι Μιμούλα λόγω και του όγκου του. Στο Μιμούλα η φύση του έδωσε δύναμη αλλά του στέρησε το μυαλό. Έτσι ο Μιμούλας μια ζωή ήταν εργάτης και δεν κατάφερε κάτι παραπάνω. Τώρα δουλεύει στην καθαριότητα του δήμου, επειδή τον διόρισε εκεί ένα φιλεύσπλαχνο αστικό κόμμα και μερικά στελέχη του. Ο Μιμούλας είναι λοιπόν σκουπιδιάρης όπως τον αποκαλεί η κ.Ελισάβετ (αριστοκράτισσα στην καταγωγή) στην γειτονιά. Ο Μιμούλας λοιπόν αμείβετε με περίπου 27€ την ημέρα. Ας υποθέσουμε ότι δουλεύει 6 μέρες την βδομάδα, τότε αμείβετε το μήνα συνολικά με 648€. Και όμως του είναι αρκετά γιατί με αυτά συν κάτι άλλα από άλλες δουλειές που κάνει ζει αξιοπρεπώς. Ο Μιμούλας λοιπόν ξεκινάει δουλειά την ώρα που οι άλλοι κοιμούνται. Από τις 12 το βράδυ μέχρι της 8 το πρωί. Και καθαρίζει την πόλη για να την βρουν όλοι οι άλλοι καθαροί το πρωί. Κανείς όμως δεν θαυμάζει τον Μιμούλα. Γιατί στην τελική τι είναι ένας απλός σκουπιδιάρης...

Το καπιταλιστικό σύστημα λοιπόν αμείβει με 18.000€ έναν άνθρωπο που κλοτσάει μια μπάλα.

Επίσης αμείβει με 27€ έναν που μαζεύει σκουπίδια.

Και εγώ ρωτάω. Ποιος είναι ποιο χρήσιμος στην κοινωνία μας; Ποιος αν σταματούσε να κάνει αυτό που κάνει θα είχε πρόβλημα ο κόσμος; Ποιος στην τελική διατελεί κοινωνική υπηρεσία;

Φυσικά ο Μιμούλας. Κανείς όμως δεν θα πάει στον Μιμούλα να του ζητήσει αυτόγραφο. Κανείς δεν θα τον βραβεύσει για την προσφορά του. Κανείς δεν θα αγοράσει μια φανέλα που θα λέει πίσω της Μιμούλας!

Αυτές λοιπόν είναι οι αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Και ερωτώ μας αξίζει κάτι τέτοιο; Οι πιο πολλοί θα πουν όχι. Αλλά επίσης οι πιο πολλοί ονειρεύονται 2 σπίτια 1 εξοχικό 2 ακριβά αυτοκίνητα, και μια σειρά από πολλά πολλά υλικά αγαθά.

Το 80% του πλούτου στην γη ανήκει στο 20% του πληθυσμού. Έτσι για να έχουμε εμείς υλικά αγαθά.

Ο εργάτης που σκάβει 100m κάτω από την γη στην Κένυα για να βγάλει τα διαμάντια δουλεύει 16 ώρες για ένα κομμάτι ψωμί. Για να φορέσει η κυράντζα στην Δύση ένα κολιέ πεθαίνουν άνθρωποι κάθε μέρα. Και η κάθε κυράντζα η μορφωμένη, η κοινωνικά αναγνωρισμένη θα πάει να πάρει αυτόγραφο από τον Μισέλ τον σχεδιαστή και δημιουργού του κολιέ. Και τον Αμντού θα τον κλαίει μόνο η γυναίκα του και τα παιδιά του όταν θα έχει πεθάνει αφού πρώτα βέβαια το καπιταλιστικό σύστημα του έχει πιει το αίμα. Και όλα αυτά για ένα κολιέ...

Θα μπορούσαμε να ζούμε όλοι μια χαρά σε αυτό τον πλανήτη. Αλλά βλέπεις η ανάπτυξη, το κέρδος η πρόοδος...Αυτά λένε όλοι οι καπιταλιστές....

Ποιος άραγε στον κόσμο που ζούμε θα τολμήσει να ζητήσει ένα αυτόγραφο από τον Μιμούλα. Η απάντηση είναι κανείς…Γιατί ακόμα και αυτοί που θα το σκεφτούν(σαν εμένα) θα διστάσουν από τις αμαρτίες που τους βαραίνουν!

(Θα αναφερθώ άλλη φορά στην κοινωνική διάσταση του ποδοσφαίρου)

Ας πάμε σε κάτι άλλο τώρα..

Χτες στο σταθμό του ηλεκτρικού έκατσε δίπλα μου ένας σεκιούριτι του ηλεκτρικού. Φαινόταν λίγο αγαθός. Στο χέρι του κρατούσε μια παλιά συσκευή κινητού και μια κάρτα ανανέωσης του χρόνου ομιλίας. Μετά από 3 κοπιαστικές προσπαθείς κατάφερε επιτέλους να την βάλει. Αμέσως πήρε γεμάτος χαρά ένα τηλέφωνο. Πήρε την Μαρία. Με λίγο ψευδή φωνή της είπε: Τι κάνεις;.... Έφτασες;.... Δουλεύεις αύριο; Α δουλεύεις ε;.... Και να σου πω δηλαδή Τρίτη Τετάρτη έχεις ρεπό;....Α ωραία, πάμε πουθενά την Τετάρτη;.....Α εντάξει θα σε πάρω τηλέφωνο...Έλα γεια... Και έκλεισε το τηλέφωνο χαρούμενος. Δεν μπόρεσα ακριβώς να ακούσω τι του έλεγε η Μαρία από το τηλέφωνο. Πάντως του μίλαγε αρκετά και με ταχύτητα. Επίσης ήταν ευγενική νομίζω...

Ήταν άραγε η Μαρία η κοπέλα του;

Ήταν άραγε η Μαρία κάποια συνάδελφος του με την οποία είναι ερωτευμένος;

Ελπίζω πάντως να μην ήταν απλά μια ευγενική κοπέλα. Ελπίζω απλά να μην ήταν μια πονηρή κοπέλα που εκμεταλλεύεται τον αγαθό σεκιουριτά για να της κάνει τις βάρδιες της...

Όμως στη ανέραστη κοινωνία στην οποία ζούμε αυτή την φορά εγώ θα πάω σπίτι μου με ένα χαμόγελο. Ένα χαμόγελο γιατί υπάρχουν άτομα σαν τον Σεκιουριτά που χωρίς να καταλαβαίνουν και πολλά ερωτεύονται. Όσο για την Μαρία δεν με πολύνοιάζει. Αλλά εύχομαι να αγαπάει και αυτή τον Σεκιουριτά...Το χαμόγελο του σεκιουριτά θα μου μείνει χαραγμένο. Όπως και το χαμόγελο του κοριτσιού απέναντι που κοίταγε στα μάτια τον φίλο της και του λέγε σ’ αγαπώ...