Aνέραστη κοινωνία(μέρος 2ο)

Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές νιώθεις τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια σου. Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές απογοήτευσε και αποκτάς πάλι το χαμόγελο σου μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Λοιπόν φίλε αναγνώστη επειδή αυτή την φορά δεν έχω και πολύ όρεξη έχω να σου πω τα εξής πραγματάκια…

Δεν θέλω να με συμπαθείς…Μου την δίνει να με συμπαθούν. Θέλω να με αγαπήσεις η να με μισήσεις; Μπορείς; Το τι να κάνω για να με αγαπήσεις δεν ξέρω; Μπορείς να μου πει όμως τι να κάνω για να με μισήσεις;

Μην προσπαθείς να βγάλεις νόημα από αυτά που λέω. Ούτε εγώ βγάζω νόημα με αυτά που λέω η γράφω. Δεν είμαι και πολύ έξυπνος αλλά θεωρώ ότι μπορώ άνετα να σου δώσω 2 ερμηνείες για τα λεγόμενα μου...

Αφού υπάρχει μια αμοιβαία εκτίμηση μην το ψάχνεις πολύ. Προχώρα, δεν υπάρχουν πολιτικοί σκοποί…Μόνο αντρικοί…

Δεν μου αρέσουν οι υποκριτές, η ζυμωμένοι, οι ξερόλες, οι δήθεν, οι καμπόσοι, οι ψεύτες, οι «τεχνίτες», οι υποκριτές και προπάντων οι ζαβολιάρηδες…

Δεν μου αρέσει να χάνω.

Δεν ξέρω αν θέλω να μου κάνεις σχόλιο. Αλλά τελικά νομίζω ότι θέλω. Θέλω πολύ. Για τελευταία φορά...

Φίλε αναγνώστη έφτασα στα πρόθυρα να αλλάξω αλλά δεν τα κατάφερες. Ίσως να μην απολαύσω κάποια πράγματα αλλά θα τα έχω καλά με τον εαυτό μου. Και ναι τα έχω καλά με τον εαυτό μου…

Δεν υπάρχουν συνομωσίες ούτε καλά παιδιά. Υπάρχουν τα κακά παιδιά όπως εγώ και τα δεδομένα πράγματα. Προχώρα φίλε αναγνώστη…

Θα λυπηθώ δεν λέω αλλά θα χαρώ παράλληλα. Θα με πεις τρελό. Ποτέ δεν αρνήθηκα ότι δεν ήμουν. Αλλά θα χαρώ ξέρεις γιατί; Γιατί όσο και αν σου φανεί περίεργο το είχα προβλέψει…Και το άσχημο είναι ότι το πεπρωμένο δεν αλλάζει…

Δεν ξέρω αν θα βρω ξανά κουράγιο. Ξαναβλέπω το ίδιο έργο για 2η φορά. Λες να το δω και 3η; Σίγουρα δεν θέλω…

Δεν θέλω ποτέ φίλε αναγνώστη με δεδομένη την απόρριψη σου να σκεφτείς όταν το παραμυθάκι τελειώσει το εξής «Μήπως έπρεπε αυτός ο blogger;»

Και επειδή προβλέπω ότι θα το πεις γιατί έχω και μαντικές ικανότητες αυτό με σκοτώνει πιο πολύ...

Ξέρεις όμως κάτι φίλε αναγνώστη; Θα ορθοποδήσω γράφοντας και εξιστορώντας τις ιστορίες μου. Γιατί αυτό με κάνει πιο δυνατό. Γιατί είναι κάτι που δεν με σκοτώνει...

Έχω σκεφτεί πολλά...Ξέρεις όμως τι θα κάνω; Θα κάνω κάτι που δεν έκανα ποτέ. Θα το κάνω μόλις τελειώσει το πανηγυράκι. Θα σηκωθώ πρωί, πολύ πρωί. Θα βάλω το σακίδιο μου και θα σκαρφαλώσω στην κορυφή του βουνού. Θα πάω να σταθώ ανάμεσα σε δύο μεγάλα δέντρα. Θα περιμένω να ξημερώσει. Και τότε θα δω τον ήλιο να ανατέλλει και θα βγάλω από το σακίδιο μου χαρτί και μολύβι. Και θα γράψω φίλε αναγνώστη. Θα γράψω για την ανατολή που μόνο εγώ θα έχω δει. Θα γράφω όλη μέρα φίλε αναγνώστη. Θα έχω συντροφιά θορυβώδεις συντρόφους αλλού είδους να κελαηδάνε το τραγούδι της ζωής. Και θα περιμένω μέχρι το ηλιοβασίλεμα....Και όταν οι κόλλες με το χαρτί τελειώσουν και όταν ο ήλιος ο κατακόκκινος κρυφτεί πίσω από τη κορυφογραμμή θα έρθει το τέλος. Θα είναι όμως χαρούμενο τέλος. Σε ένα τόσο τρελό κόσμο ένας τρελός θα έχει κάνει μια τρέλα. Θα έχει δει το ηλιοβασίλεμα. Εκεί ανάμεσα στα δύο δέντρα. Και μετά δεν θα κοιμηθώ. Θα κοιτάξω τα άστρα. Να δω τι έχουν να μου πουν. Θα συζητήσω σοβαρά μαζί τους μιαν άλλη μέρα. Γιατί έχω και δρόμο μπροστά μου...Και καθώς θα αποσταίνω θα αναπολώ την ανατολή και την δύση του ηλίου, θα έχω ως παρακαταθήκη μερικές κόλλες χαρτί. Θα είναι η συντροφιά μου. Μόνος άλλωστε ανέβηκα...Και την επόμενη μέρα θα αρχίσει η κατάβαση γιατί πολύ ώρα ήμουν εκεί πάνω. Και καθώς θα κατεβαίνω θα ακούσω μια φωνή...Θα γυρίσω πίσω...Δεν θα δω τίποτα. Θα είναι μια οφθαλμαπάτη. Θα την ξανακούσω την φωνή όμως. Θα είναι η δικιά σου φίλε αναγνώστη. Αλλά ξέρεις τι θα κάνω τότε; Θα ανοίξω το σακίδιο και θα συμβουλευτώ τις σημειώσεις μου. Θα βγάλω άλλη μια θεωρία. Παρακάτω στο ρυάκι που θα κοντοσταθώ για να ξεδιψάσω θα ακούσω πάλι μια φωνή αλλά θα νιώσω και ένα άγγιγμα. Και τότε ξέρεις τι θα κάνω;
Θα βγάλω τις σημειώσεις από το σακίδιο και θα τις σκίσω. Θα τις κάνω χίλια κομμάτια. Θα τις πετάξω στο νερό. Για να χαθούν...

Και θα γυρίσω σπίτι ευτυχισμένος γιατί θα έχω κάνει το όνειρο μου πραγματικότητα. Θα μπω στο σπίτι θα βάλω καφέ, θα διαβάσω εφημερίδα, θα γράψω στο blog μου. Θα είμαι όμως πολύ «γέρος». Θα λυπάμαι για αυτό αλλά θα συνεχίζω...

Άσε με να γελάσω φίλε αναγνώστη και κάνε πράξη τις θεωρίες μου. Στο ζητάω για χάρη. Επειδή μου είπες ότι με συμπαθείς...

Αλλά φίλε αναγνώστη να ξέρεις ότι τα λάθη είναι η γέφυρα μεταξύ της απειρίας και της σοφίας. Και εγώ ήμουν άπειρος. Και έτσι έκανα λάθη...

Όμως φίλε αναγνώστη τώρα είμαι πιο σοφός. Αλλά επειδή είμαι ακόμα μικρός και νευρικός θα ρίξω μια γροθιά στην μάπα της ανέραστης κοινωνίας...Επειδή δεν είμαι δημοκρατικός...

Φίλε αναγνώστη δεν τρέφω αυταπάτες...Οι τρελοί παραμένουν τρελοί...Τελικά φίλε αναγνώστη θα βάλω μια αγγελία που θα λέει για μένα.

Θα κάνω ένα μεγάλο ταξίδι μετά. Θα πάω σε χώρες εξωτικές...Για να βρω μάγους...Για να τους ρωτήσω γιατί όταν θέλεις κάτι πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις; Ότι και να μου απαντήσουν εγώ θα βγάλω από την τσέπη το μολύβι και θα γράψω στο χαρτί την δικιά μου άποψη. Γιατί πάντα ήμουν εγωιστής και εγωκεντρικός αλλά ποτέ δεν συμβιβάσθηκα. Για πολύ τουλάχιστον....

Όταν το ταξίδι φτάσει στο τέλος θα περάσω από τον τάφο του Καζαντζάκη. Θα κοντοσταθώ και πριν ένα δάκρυ κυλήσει από τα μάτια μου θα φωνάξω με όλη την δύναμη της ψυχής μου...

Δεν ελπίζω τίποτα. Δε φοβάμαι τίποτα. Είμαι λεύτερος...