Ανέραστη κοινωνία (μέρος 1ο)

Είναι 2.16 ξημερώματα Σαββάτου, Αυτό το κείμενο δεν γράφετε στο πληκτρολόγιο όπως όλα τα άλλα. Γράφετε στο χέρι. Η πένα γλιστράει σιγά σιγά...Ο λόγος είναι αργός. Το ύφος σοβαρό. Οι σκέψεις πολλές. Τα συναισθήματα ελάχιστα.

Λένε ότι είναι πρόβλημα να μην μπορείς να κοιμηθείς. Ίσως να έχουν δίκιο. Ο φίλος μου ο Βασίλης λέει ότι μόλις πέφτει στο κρεβάτι τον παίρνει αμέσως ο ύπνος και δεν αναγκάζεται να σκέφτεται. Εγώ δεν είμαι έτσι. Κανένας δεν θα μου απαγορεύσει να σκέφτομαι. Τι κι αν κάνω τις σκέψεις το βράδυ και τα όνειρα το πρωί ενώ ο ήλιο έχει θέσει σε λειτουργία την ανέραστη κοινωνία; Είμαι κομμάτι της, ναι. Δεν έχω παύσει να σκέφτομαι, όμως. Δεν έχω παύσει να ονειρεύομαι ακόμα και αν δεν με παίρνει ο ύπνος.

Στα 17 ονειρευόμουν να αλλάξω τον κόσμο. Σήμερα στα 19 μου και πλησιάζοντας τα 20 θέλω να αλλάξω τον εαυτό μου. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω...Ίσως ο κόσμος αλλάξει χωρίς την δική μου συμβολή...Είχα λογομαχήσει με την κα.Γεωργοπούλου(την καλύτερη καθηγήτρια μου, αυτήν χάρη στην οποία πέρασα εγώ στο πανεπιστήμιο) για αυτό το θέμα....Μου είχε πει.. "Αγόρι μου ο κόσμος δυστυχώς δεν αλλάζει. Όσο και αν φωνάζετε, ότι και αν κάνετε..."Με στιβαρή φωνή και με μάτια που λαμπύριζαν από την περηφάνια είχα πει:"Εγώ θα τον αλλάξω κυρία!Η εγώ τουλάχιστον θα προσπαθήσω να αλλάξω κάποιες νοοτροπίες..."Εγώ και πάλι εγώ...

Μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο βρήκα το αντίστοιχο ερέθισμα. Γενικές Συνελεύσεις, ιδεολογικές συγκρούσεις, πολιτικές πρακτικές, διαφορετικές νοοτροπίες, κοινές ή μη ανθρώπινες συμπεριφορές. Το φαίνεσθαι και το είναι...Οι κακοί και οι καλοί. Οι έτσι και οι αλλιώς. Εγώ και οι άλλοι. Οι άλλοι και εγώ. Εμείς...Ποιοι εμείς; Εγώ ως κομμάτι του εμείς. Αυτοί μπορούν και χωρίς εμένα. Η εγώ μπορώ χωρίς αυτούς...

Γενικά γράφω...Έγραφα και πέρσι. Βρήκα ένα κομμάτι χαρτί που είχε ξεμείνει από πέρυσι. Είχα και εκεί σκέψεις αποτυπωμένες...Το χαρτί είχε χαραχτεί με μια απατηλή θεώρηση της κοινωνίας. Γελάω...Γελάω με αυτά που βλέπω στο τσαλακωμένο χαρτί. Είμαι τόσο ίδιος και τόσο διαφορετικός με πέρσι...

Παρατηρητής λοιπόν...Αυτό είμαι. Δεν μπορώ αν και ήθελα στα 17 να κάνω κάτι διαφορετικό. Γιατί παραιτήθηκα; Γιατί έχω να κάνω με ανθρώπους... Άπληστο ων ο άνθρωπος. Άλλο φαίνετε και άλλο είναι...Λέξεις και λόγια...Λίγα από αυτά που παράγει...Μπορούν να φέρουν την ευτυχία, μπορούν κα την καταστροφή...Φέρνουν τον έρωτα, φέρνουν και το μίσος. Παίζει τεράστιο λόγο η διάταξη, το ύφος, το ταλέντο οι υποκριτικές ικανότητες, το φαίνεσθαι και το είναι...Παραιτούμαι και γίνομαι στρατιώτης των ονείρων μου. Χωρίς να ακούω στρατηγούς. Αυτοί δεν ξέρουν. Εγώ ξέρω...

Έχουν γίνει πολλά τα οποία με έχουν αλλάξει. Έχω σίγουρα αλλάξει. Έχω κάνει πολλά λάθη...Και έχω ζητήσει και συγνώμη για αυτά...Δυστυχώς δεν βγαίνει κάτι εκτός από την δικιά μου ηθική ικανοποίηση. Έτσι για να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια...

Δύο φορές έχω ερωτευθεί, δύο κομμάτια της ανέραστης κοινωνίας. Δυστυχώς από το πεπρωμένο δεν μπορείς να ξεφύγεις. Τον μόνο που μπορείς να κάνεις να ξεγελάσεις για λίγο την Θεά Τύχη. Για λίγο όμως...Ότι και αν σου μαθαίνουν οι σοφοί το πεπρωμένο δεν αλλάζει. Όλα είναι κανονισμένα....

Το ένα κομμάτι θα είναι εκεί. Για πάντα...Ίσως θα με πληγώνει, ίσως θα μου δίνει δύναμη για να συνεχίσω. Ίσως το αλλάξω...Ίσως το καταφέρω να μου πει το Ναι. Ίσως το κάνω να με μισήσει. Ίσως το μισήσω εγώ. Θα είναι εκεί όμως...Ίσως καταπιάνομαι μαζί του σπάνια, αλλά θα είναι εκεί. Σε όποια φάση και αν βρίσκομαι, θα είναι μπροστά μου. Ως σκέψη ή ως παρουσία...Φυσική η τεχνική...Και θα είναι εκεί γιατί έτσι έχει ορισθεί να είναι...

Το δεύτερο θα εξαφανιστεί μάλλον. Θα φύγει μακριά.. Δεν θα εξαϋλωθεί αλλά δεν θα υπάρχει στον κόσμο μου. Αλλά θα έχει σημαδεύει το εγώ μου, μια για πάντα...Τα λάθη πληρώνονται μια ζωή...Το καλό είναι ότι δεν ξέρω αν τελικά έκανα λάθη... Δεν ξέρω αν ήταν λάθος... Αν κάποτε αυτό το δεύτερο κομμάτι εμφανιστεί πάλι μπροστά μου δεν ξέρω αν θα έχει την μορφή της δεύτερης ευκαιρίας. Κάποιος μου είχε πει για μια πανέμορφη θεά με μακριά μαλλιά. Αν περάσει από μπροστά σου μετά Τέλος. Δεν μπορείς να την πιάσεις. Τα πίσω μαλλιά της είναι ξυρισμένα. Πέρασε από μπροστά σου και δεν έκανες τίποτα; Τέλος. Αλλά είπαμε το πεπρωμένο...

Παρατηρητής, οδηγός ή ναυαγοσώστης, δεν ξέρω. Το blog δημιουργήθηκε σε έντονη από την μία σε άτονη από την άλλη περίοδο. Υπάρχουν πολλοί δρόμοι...Διάλεγα εύκολους αλλά προσπαθούσα να πλησιάσω Ferrari.Ο παππούς μου ο Κώστας πριν πεθάνει μου άφησε μια μεγάλη παρακαταθήκη. Μου είπε: «Μην αργήσεις»Εγώ άργησα...Τα δάκρυα δεν έφεραν αποτέλεσμα...Δεν έφταιγα μου είπαν...Ισχύει; Το πεπρωμένο...Αλλά τώρα που το σκέφτομαι αυτός πάντα πήγαινε αργά. Ποτέ δεν είχε αγχωθεί. Μοναχικός περπατητής... Πάντα διάλεγε τα δύσκολα μονοπάτια....Μονοπάτια που διέσχιζε με το τελευταίο γαϊδουράκι του χωριού. Τον Λαη. Που του στέρησε η ανέραστη κοινωνία λίγο πριν το ύστατο χαίρε...Ήμουν και εγώ κομμάτι της τότε. Τώρα είμαι από την άλλη. Παρατηρώ και δρω κατά βούληση. Πότε με την λογική, πότε με το συναίσθημα...

Τα δάκρυα δεν φέρνουν λύπη, ούτε το χαμόγελο ευτυχία...Θα κάνω αυτά που θέλω εγώ...Θα κάνω αυτά που πάντα ήθελα...Η που νόμιζα ότι ήθελα....Ίσως μετανιώσω. Ίσως μετανιώσω που μετάνιωσα. Έχει γίνει και αυτό...Ίσως μετανιώσω που δεν μετάνιωσα...Θα αντισταθώ και θα πορευτώ ακούγοντας το βουητό του αέρα...Έχει να μου πει πολλά...

Κάποτε κοιτούσα τα άστρα...Κάποτε το άσπρο ήταν το αγαπημένο μου χρώμα...Είναι δύσκολο όμως. Έχω παγιδευτεί. Με σημαδεύουν με ένα όπλο. Είμαι φυλακισμένος στην ελευθερία της σκέψης μου. Είμαι φυλακισμένος από την ελευθερία των κινήσεων μου. Θα φύγω...Θα βάλω τα κόκκινα All-Star μου και θα πάω μια βόλτα. Θα δω έναν άστεγο, 2 ναρκομανείς, μερικούς απατεώνες και πολλούς να διασκεδάζουν υπό τους ήχους έντονης μουσικής. Και θα αναρωτηθώ. Μήπως είμαι εγώ ο απατεώνας; Μήπως είμαι εγώ ο δεσμώτης εκείνων; Θα το παλέψω...Θα δράσω. Θα δώσω το είναι μου. Θα αλλάξω κάποιο κομμάτι της ανέραστης κοινωνίας...

Τελικά λέω να μείνω εδώ. Να πέσω κάτω από το σεντόνι μου και να ονειρευτώ. Να ονειρευτώ εκείνα τα 2 κομμάτια. Και να σκαρφιστώ...Να σκαρφιστώ να ξεγελάσω την τύχη. Είπαμε το πεπρωμένο...Και να κοιμηθώ...Να κοιμηθώ γιατί η ανέραστη κοινωνία δεν δέχεται ονειροπόλους....