Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Στον αγώνα για την ανοικοδόμηση της Ελλάδας είμαστε μόνοι μας.

Το παιχνίδι έχει χαθεί προ πολλού. Δεν πάει άλλο σιγοψιθυρίζουμε όλοι μας. Δεν πάει άλλο! Βλέπουμε στημένα τηλεοπτικά παράθυρα. Βλέπουμε δημοσιογράφους εκπροσώπους κομμάτων. Βλέπουμε blogs να εκτελούν συμβόλαια εκβιασμού. Σήμερα ο Μαντέλης υπουργός επί ΠΑΣΟΚ τα είπε όλα. Λες και δεν τα ξέραμε, δηλαδή. Διαβάστε τι είπε ακριβώς εδώ : http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_26/05/2010_339442 Επίσης διαβάστε το χρονικό της ιστορίας Siemens-OTE-Intracom εδώ http://sarotiko.blogspot.com/2010/05/siemens_38.html


Στον αγώνα λοιπόν για την ανοικοδόμηση της πατρίδας είμαστε μόνοι μας. Πολίτες που βγάζουν νόμιμα το ψωμί τους, πολίτες που είναι το λιγότερο λαμόγια(αν είναι) από όλους τους συμπολίτες μας. Δεν έχουμε εκπροσώπους στην Βουλή. Ακόμα και αν υπάρχουν πολιτικοί που δεν έχουν πλουτίσει από την ενασχόληση τους με την πολιτική, οι αγνοί οι άμεμπτου ηθικής εκεί μέσα είναι ελάχιστοι. Όπως ελάχιστοι είναι και Έλληνες πολίτες με αυτά τα χαρακτηριστικά.


Η νεολαία της χώρας ανύπαρκτη. Οι διανοούμενοι πουθενά. Οι σοβαροί άνθρωποι, άνθρωποι που γνωρίζουν 5 πράγματα στο περιθώριο. Η μοναξιά τους αυτή ίσως να είναι από επιλογή. Και η μοναξιά πονάει...Πολύ...


Είχα πει κάποτε αυτό: http://akoinonia.blogspot.com/2009/09/blog-post.html Δηλαδή ότι αναμένω μια επανάσταση. Τώρα το πιστεύω πιο πολύ από ποτέ. Πιστεύω ότι θα γίνει. Το θέμα είναι ότι επίσης πιστεύω ότι δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα και να γίνει.


Πολλές φορές στην ζωή σου εμφανίζονται σταυροδρόμια και τότε πρέπει να αποφασίσεις που θα πας και με ποιους είσαι. Η εύκολη απόφαση είναι να επιλέξεις τον δρόμο εκείνο που θα σε κάνει να πετύχεις τους στόχους σου γρήγορα. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει να θυσιάσεις τον εαυτό σου. Η δύσκολη απόφαση είναι να πας ενάντια στο ρεύμα και να επιλέξεις τον δύσβατο δρόμο. Να είσαι καλός δηλαδή. Οι Έλληνες έχουμε αποδείξει ότι δεν μας ενδιαφέρει η διαδρομή (παρόλο που το λέει ο Καβάφης) αλλά ο προορισμός.


Αραχτοί και light λοιπόν με τον φραπέ στο χέρι, με την λαμογιά καθημερινή μας δραστηριότητα, με το λάδωμα και την μίζα να είναι στην φαρέτρα μας πορευόμαστε στην ζούγκλα της παγκοσμιοποίησης.


Παρ όλη την κατάντια μας υπάρχουν άνθρωποι που καθημερινά αγωνίζονται για να τα βγάλουν πέρα, υπάρχουν νέα παιδιά που ξημεροβραδιάζονται στα αμφιθέατρα, υπάρχουν γέροντες που κατεβαίνουν ακόμα σε πορείες.


Είμαστε ένας πλούσιος λαός σε μια φτωχή χώρα. Η μεταπολίτευση δεν πρόσφερε τίποτα. Καμιά ηθική αξία, κανένα ιδανικό. Αντίθετο ο διορισμός στο δημόσιο έγινε αυτοσκοπός και το να πατάς επί πτωμάτων για να πετύχεις τους στόχους σου όχι μόνο δεν είναι κατακριτέο αλλά επιδοκιμάζεται κιόλας.


Καλά τα λόγια αλλά ποια είναι η λύση θα πει κανείς; Όπως λέω και στον τίτλο αυτού του post στον αγώνα για την ανοικοδόμηση της Ελλάδας είμαστε μόνοι μας...Υπάρχουν παντού εχθροί, παντού απρόθυμα άτομα και στην μέση εμείς. Ο καθένας οφείλει να κάνει αυτό που εκείνος θεωρεί σωστό για να προχωρήσει η ανοικοδόμηση. Έχουμε πιάσει πάτο. Πάει και άλλο όμως! Δεν ξέρω αν θα γίνουμε Αργεντινή ή αν θα γίνουμε μετανάστες σε άλλες χώρες. Αυτή πιστεύω είναι η εύκολη λύση. Η δύσκολη είναι να μείνεις εδώ και να παλέψεις. Να βάλεις πλάτη. Κάτι που έκαναν πολλοί από τους παππούδες μας μετά το τέλος του Β παγκοσμίου πολέμου.



Με εκατομμύρια ευρώ να περνάν μπροστά από τα μάτια μας, καθηλωμένοι μπροστά στην τηλεόραση, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο και βλέποντας την αναξιοκρατία παντού αναρωτιόμαστε που είναι οι ηγέτες και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για να αλλάξει η κατάσταση. Δεν υπάρχει απάντηση. Στον αγώνα για την ανοικοδόμηση της χώρας είμαστε μόνοι μας...


Δεν υπάρχουν σχόλια: